დამიბრუნე სიყვარული (2) თავი

ყოველი დღე ღამე მშვენიერია,დღეს ალექს შევხვდი გავისეირნეთ კაფეში დავსხედით ტორტი და ყავა შევუკვეთეთ,ალექსანდრემ ტორტი თავის ხელით მაჭამა და მან მითხრა თუ ასანთის ღერი შეგხვდება გათხოვდებიო,მართლაც ასანთი ძალიან გემრიელი იყო ,უცებ წამოვიძახე ნეტავ

ნაზი ღამე 9

მთავრდებოდა.იცოდა რომ მალე კონტრაქტს ვადა გასდიოდა და საქართველოში დაბრუნება მოუწევდა. ................. ძნელი იყო სახლში დაბრუნება, რადგან ყოველი ნივთი ბესოს ახსენებდა.ცოტა რომ დალაგდა ტელეფონი აიღო და ნინის დაურეკა. -კიტ შენ ხარ?(გაისმა ყურმილიში

აფროდიტეს პირველი კანონი –7–

საღამო მშვიდობისა! ამონარიდის გაკეთება გამიჭირდა, რადგან დასასრულში ყველაფერი მნიშვნელოვანი და ძვირფასი იყო ჩემთვის... თუ რაა გამორჩეული და რა არამართებული, თავად განსაზღვრეთ.

ვამპირი 6

დასაძინებლად მოვემზადე როცა უკნიდან ხმა მომესმა -უჩემოდ აპირებ დაიძინო?! მისკენ შევბრუნდი და გამეცინა -როგორც მახსოვს სულ მარტოს მძინავს -ხო.. ეგ შენ გგონია,უკვე დიდიხანია ვამპირთან ერთად გძინავს-თქვა და ჩაეღიმა საწოლზე წამოვწექი და ალექსიც ჩემთან

“გრაცია„ (სრულად)

-ლექციას ნუ მიტარებ დავით შენ გევალება ჩვენი ადგილზე მიყვანა გზაში ლაყბობა არაფერს მოგცემს,-ირიბად გაუღიმა და ჩანთა შეკრა,დავითმა ძლიერად მოუჭირა საჭეს ხელები და კიდევ უფრო მძლავრად მიადგა ფეხი გაზსს,ისე,რომ ანა-მარია შექანდა,აქეთ-იქით დაიწყო ხტუნვა

უბრალოდ მე თავი 6

ჩვენი მოგზაურობის გეგმა ასეთი იყო ჯერ პარიზში,შემდეგ ნიუორკში და ბოლოს ლოს ანჯელესში უნდა წავსულიყავით.ეს ქვეყნები ძალიან მომწონს მაგრამ უკვე იმდენჯერ ვარ იქნ ნამყოფი,ნაცხოვრებიც ასევე,რომ ჩემთვის ერთფეროვანია

ვნებებზე ეჭვიანი (თავი 5-6)

-გადახტი! -ჯერ მითხარი. -მაგრად ! -კარგი-უემოციოდ ამბობს,გული მეკუმშება.ვიცი,რომ არ გადახტება,მაგრამ მაინც ვღელავ. ტკაცუნი ისმის,თითქოს რაღაც ხდება..თითქოს ციურ სხეულს მატერია ჩააქვს..და სიმაღლიდან რაღაც ხდება..დათო დაბლა

როცა ჩვენს ქუჩაზე გაზაფხული მოვა (2)

თან თავი ჩაღუნა და მორცხვად გაუღიმა. -აჰააა :) ესეგი ზედა მეზობელი? -თუ შეგაწუხეთ ბოდიშიი თან ეცინებოდა ნანუკას რო უყურებდა. -ეხლა მიხვდი რო შეგვაწუხე? სერიოზული სახით ელაპარაკებოდა,ც

შევხვდებით... (1)

ბავშვობაში სიყვარულზე არასოდეს მიფიქრია, ცამეტი-თოთხმეტი წლის ასაკში, მაშინ როცა ჩემი მეგობრების უმეტესობა „სიყვარულობანას“ თამაშობდა, ვითომ უყვარდათ, შორდებოდნენ, ტიროდნენ, განიცდიდნენ, ფიქრობდნენ და ათასი სისიულელე, ვუყურებდი და მეცინებოდა რაზე

- მისტერ უჟმურო ოდესმე იცინით?.. (2)

-''თქვენი ბოდიში არ უშველის ამ დასვრილ და გაფუჭებულ დოკუმენტებს.. უყურადღებოდ რომ დადიხარ, ეს მაგის ბრალია, არავის არ უყურებ, იქნებ რა ხდება.''