ფიქტიური (ნაწ.2 თავი 1)

აკოც არ იყო კარგ მდგომარეობაში.რა უნდოდა თვითონაც არ იცოდა.რას ერჩოდა ანას? - ეგ მე კიარა,თვითონაც არ იცოდა.სულ გულს ტკენდა,სულ ამწარებდა მაგრამ მის ცრემლებს რომ უყურებდა დგებოდა და გადიოდა.ჩემი და თორნიკეს შერიგების დღეს ავღნიშნავდით თორნიკესთან და

ჩემი არ გეშინოდეს! (დასასრული)

სასაფლაოზე მიმიყვანა, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი აქ რა მინდოდა. ერთ-ერთი ბიჭის საფლავზე გავჩერდით. ქვაზე გამოსახული იყო ახალგაზრდა ბიჭი, სადაც ეწერა ლექსო ქალდანი. ვერაფერს ვხვდებოდი, აქ რა გვინდოდა, ან ვინ იყო ეს ბიჭი. გეგამ ხელი ჩამკიდა და იქვე მდგარ,

და ის წავიდა...

ლუკა კი იდგა, თვალები აწყლიანებული ქონდა და უყურებდა როგორ მიდიოდა ნია, მაგრამ თითქოს ის მას არ უყურებდა, თითქოს სადღაც შორს ძალიან შორს იყურებოდა, მაგრამ სად? თითქოს უგონოდ იყო და ელოდებოდა ნიას დაბრუნებას, მაგრამ ნია მიდიოდა და თეთრ თოვლზე

ცუდი ბიჭი (თავი 2)

მეორე დილით ძვლივს მოვახერხე გაღვიძება,რომ საჭმელი მომემზადებინა და მამასთან წავსულიყავი სავანდმყოფოში.გუშინ საღამოს ბევრი დავლიე უცნობ პირთან ერთად,რომელიც გონებიდან არ ამომდის.დიდი ხანია ასე ხანგრძლივად და ასე სახალისოდ არაფერზე მილაპარაკია. გზაში

ერკე მიდასი... დრაკონების დაბრუნება (13)

ლავეანდრას გულწრფელი სიტყვები გულში თბილად ჩაეღვენთა უგვარდს და იმედი მიეცა, რომ ისინი ერთად იქნებოდნენ. სწორედ ბედისწერის ძალამ უკარნახა და იქ მოახვედრა, სადაც გოგონას დახმარება სჭირდებოდა. მან იხსნა არა მარტო ტანჯვისგან, არამედ სულიერად შერყევასაც

ლევან ხაჩიშვილი (17)

გავიდა რამოდენიმე დღე ჩემი და ლევანის ჩამოსვლიდან.თავიდან თითქოს ყველაფერი ძალიან კარგად იყო მაგრამ უცებ ყველაფერი თავდაყირა დადგა. -იქნება ცდები.-ჩემს დარწმუნებას ცდილობდა სალომე. -ჰო რა,უეჭველი ვიცი რო ცდები ბუს,აი დარწმუნებული ვარ.-მხარი აუბა

მომავლის იმედი (11)

ერთ საათში წვეულებაზე მივდივართ,მე და გვანცა გამოვეწყვეთ და წავედით...ორ სართულიან შენობაში შევდივართ სადაც ყველაფერი პრჭყვიალებს და საშინლად საშინელი მუსიკა მთელს შენობას აზანზარებს.ისეთი ხმაურია საკუთარი ფიქრების ხმაც არ

ისევ შენ..(5)

რატომმღაც ისევ ადრე გამეღვიძა და გასეირნება გადავწყვიტე: შორტი, მაისური და კედები ჩავიცვი, კიბეები ჩავირბინე და ქუჩას გავუყევი. შემდეგ გამახსენდა, რომ ნინი ინერვიულებდა და ტელეზე მივწერე. იქვე პატარა სკევრთან შევჩერდი და ჩამოვჯექი. ბავშვებით სავსე

ნაკვალევი (17-18 თავები)

რამდენიმე დღე დამჭირდა ყველაფრის გასაანალიზებლად. თითქოს შინაგანად ვემზადებოდი სალომესთან შესახვედრად. უნდა ამეწონა თითოეული სიტყვა, ფრაზა. ვიცოდი მისი ფიცხი ხასიათის ამბავი. არ მინდოდა ჯიბრით ისეთი რამ გაეკეთებინა, შემდეგ სანანებელი მქონოდა.

გაკოცებ შემოდგომისფრად 5

-არ ვაპირებ გახდას. სახლში უნდა წავიდე(მე) კარისკენ შევტრიალდი როცა მკლავში მწვდა და მისკენ შემაბრუნა -ვერსად ვერ წახვალ ელენა. ჯიუტო გოგო, ამაღამ აქ ვრჩებით! (გიორგი) კარი გადაკეტა, გასაღები კი ჯიბეში ჩაიდო -მე... მე მეშინია, არ მინდა შენთან ერთად