მეტი ვიდრე სიყვარრული 15

ხელებს მკერდზე ვადებ და ვაწვები...უძნელდება მაგრამ მაინც მცილდება...ხელებს მენჯებზე იყობს და ზურგს უკან ტრიალდება...ვერ ვხედავ რას გრძნობს,მაგრამ ვხვდები რომ უძნელდება რაღაც ძალიან უძნელდება...რავქნა?როცა რჩევა მჭირდება

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [დასასრული]

კარისკენ წავედი. ვიფიქრე ლექსო და ლიზა მოვიდნენ-მეთქი, მაგრამ არა. კარი გამოვაღე და თვალებგაფართოებულმა, გაკვირვებულმა შევხედე დედაჩემს. სულ შეცვლილა. ერთი წლის განმავლობაში თითქოს ტრანსფორმირდა და სხვა გახდა. გამხდარიყო, თვალრბჩაცვენილი, სევდიანად

ზეცაში დაწერილი ბედი (ნაწილი 2) სრულად

ტელეფონი გავუთიშე და შესვლას ვაპირებდი, როცა უცხო, მაგრამ ამავე დროს ნაცნობ სხეულს შევეჯახე, რომ არა მისი ძლიერი ხელები უკვე ძირს ვიქნებოდი გაშხლართული. თმები გავისწორე და მისი დანახვისას სრული შოკი დამემართა! ვგრძნობდი ჩემი გულის ფეთქვას, რომელიც

ჰეი წითურო! (სრულად)

ნელ-ნელა ხმა უფრო მკაფიოდ გაისმა... ვიღაც ბიჭები იყვნენ და სავარაუდოდ ბიბლიოთეკას უახლოვდებოდნენ... უეცრად კარი გაიღო და ოთახში სამი უფროსკლასელი შემოვიდა, ერ ერთი მათგანი სიგარეტს უკიდებდა. გოგონამ მაშინვე აითვალწუნა ეს ახალმოსულები... აშკარა იყო,

გოგონა პეპლის ტატუთი.(1)

6 წლის რომ ვიყავი მამა დამეღუპა ციხეში მოკლეს . დედა ამბობდა რომ უდანაშაულო იყო მეც ასე მეგონა სანამ სიმართლე არ გავიგე მან არასრულწლოვანი გოგო გააუპატიურა , მკვდარზე ან კარგს ამბობენ ან საერთოდ არ საუბრობენ ამიტომ მეც

სიყვარული სიცოცხლის ფასად-12

და მაინც..რამდენ მოულოდნელობას უნდა გაუმკლავდე ადამიანი ცხოვრებაში, რომ საბოლოოდ გარკვეული შეგუებულობა მაინც გამოიმუშავო მათ მიმართ..კარგია ეს სიახლე თუ ცუდი, ადამიანს თითქმის ყოველთვის უჩნდება განცდა ძველისკენ სწრაფვისა და იმ ყოველდღიურობის

ჩემი ვალენტინი(სრულად)

ნახევრად მძინარე გავედი სახლიდან. დავდექი გაჩერებაზე და დაველოდე სამარშუტო ტაქსის გამოჩენას. -აწი ხომ არ გამოვა ერთი საათი_ვწუწუნებ 15 წუთიანი ლოდინის შედეგად.ჯერ ისედაც გადასაკარგავში ვცხოვრობ და კიდევ ამდენი ხანი უნდა ელოდო ,,მარშუტკას’’. როგორც

ნუცუბიძე (3)

უკვე ივლისის შუა რიცხვები იყო და თბილისში ზალიან ცხელოდა,თან ყელში იყო ამოსული ერთფეროვანი ,,თბილისური" გართობა.ამიტომ ბათუმში გადავწყვიტეთ წასვლა მე,სოფომ,ნინიმ,სანდრომ,ზუკამ და ლევანმა.სანდრო ჩვენი ბავშვობის მეგობარია,ზუკას და ლევანს 2 თუ 3 წელია

ბაგრატიჩის რჩეული (თავი 7)

-და რაზე ნერვიულობ ვერ ვხვდები!-ხმა გაიმკაცრა და თვალებში ჯიქურად ჩამაშტერდა.-უბრალოდ...იცი?...მე..-ვლუღლუღდი და თავი ვერ მოვაბი სათქმელს-ვიცი,ვიცი რომ შენთვის პირველი ვიყავი და არაკაციც არ ვარ რომ ვერ გაგიგო.ორივემ დავუშვით ეს შეცდომა მაგრამ მე

"გპირდები" - (11)

ოხხხ, ისევ ეს დილა და საშინელი ორშაბათი. მაღვიძარამ დარეკა და სანდროსგან მესიჟიც მომივიდა. - პატარავ გაიღვიძეეე, ცხრის ნახევარზე გამოგივლი და მე წაგიყვან სკოლაში. - აუ მეძინებაა - ადე ადე ნუ ზარმაცობ, მიდი მალე თორემ დაგაგვიანდება. მიყვარხაარ.