მთვარევ

ახლა უფრო ხშირია მარტოსული დღეები, ჩემი გული და სისხლი პოეზიას დარჩება, პოეზიის საღამოს გავმართავდი ქუჩაში, მახსოვს ჩემი ქალაქი მისი ბნელი ქუჩები,

ბაბნიკს შევუყვარდი?-ეს უკვე მიღწევაა

-რაა?-მე და მარიმ გავიკვირვეთ,ამ დროს კი კლასში თვით შემაწუხებელი შემოვიდა-ვაიმე?-მე და მარი ორივე ერთდროულად ვლაპარაკობდით,ერთმანეთს გადავხედეთ და შეწუხებული სახეები მივიღეთ,ახლა მოგიყვებით ვინ არის "ვაიმე" და მისი ძმაკაცი "რა ეშველება ამას" როგორც

გამიზნული შხამი #13

ბალიშს საყვარელი ქალის სურნელი აქვს, რომელიც ზურგშექცევით წევს და სძინავს. რამდენიმე წამით მის ზურგს ვაშტერდები და გიშრისფერ თმას, რომელიც ჩემი ოთახის წითელ განათებებზე მოწითალოა. სხეული ირხევა და ჩემსკენ ბრუნდება. თვალებს ოდნავ ახელს და როგორცვე

თვალის დახამხამებაში

მივედი სახლში და ავტირდი. გამახსენდა მისგან დატოვებული მოგონებები. კიდევ რამდენის თქმა მინდოდა მისთვის, მაგრამ ვერ მეთქვა. არ იცოდა, როგორ მიყვარდა. არც ის იცოდა, ჩემი ცხოვრების აზრი რომ იყო. დილა მისი ფიქრით იწყებოდა და ის იყო ბოლო, ვისზეც ღამე,

ზოი

აგერ იმ მდელოზე ერთი ხე დგას. ეულად, მარტოსულად განაბული ითმენს შემოდგომის თავქარიანობას. ფესვები ღრმად და მყარად გაუდგამს მიწაში, რათა ზამთრის ცივმა და მშრალმა ქარმა არ მოგლიჯოს; თოვლის სიმძიმემ არ გადააყირავოს. თავის ჭრელა-ჭრულა ფოთლებს ხმაურიანად

პატარძალი 《2》

_გგონიათ ახლა მემუქრებით ? _ გაიღიმა და სავარძლიდან წამოდგა. ხელში წვენის ჭიქა აიღო და მშვიდად გაუღიმა_ამ სახლში და საერთოდ თქვენს ოჯახში ძალიან ბევრი არეულობაა და სხვა ვინმეზე იზრუნეთ მე როგორმე საკუთარ თავს მივხედავ , თუ პრობლემები გექნებათ იმას

მზე, რომელიც ანათებს- სალომე ფროდიაშვილი

შემდეგ ისეც ხდება, რომ სითბო გვეღვრება სხეულში, ღრუანტელი გვივლის, ფეხები გვიკანკალებს, ვეღარ ვჭამთ, ოცნება და ფიქრი იპყრობს გონებას, ღამეები სულ უფრო და უფრა თეთრდება, ენდორფინების დიდი დოზა გვაწვება ყველა უჯრედში და ტირილის არანორმალური ნდომა

სოფლის შარაგზა

როდესაც ავტობუსის სველი მინის მიღმა ჟანგმოდებულ აბრას მოჰკრა თვალი, რომელსაც მსხვილი ნახევრადწაშლილი ასოებით ეწერა `გოჩა ჯიხაიში~, მხოლოდ მაშინ იგრძნო თუ რაოდენ მონატრებოდა სოფელი, მონატრებოდა გაგიჟებით მთელი სულითა და გულით. ის ფარული სევდა კი

სერენადა

ღამ ღამობით ჩვენი შვილი მინდა მკერდზე დავიწვინო, მინდა ჩემი ეს დარდები ფოთლებივით გავიცვინო. მერე ჩუმად რომ მაკოცებ ეშმაკურად გამიცინო, ისე ჩაგეხუტები რომ ყინვაშიც არ გაიყინო.

შენ რას გრძნობ?!(6)

-მოკლედ, მხოლოდ დაჯილდოვება არიქნება რაა, ცნობილი ბიზნესმენებიც იქნებიან, წვეულების პონტი იქნება რა. როიალ ფართი გაიჩითება.-ჩაიხითხითა ქეთამ. -მოკლედ ქალბატონო მწერალო დაიკო.-სიცილით დაიწყო ლუკამ.-ყველა ერთად მივდივართ ყაზბეგში, ეს ვაჟბატონი რო