ცრემლებით მოწმენდილი ცა ნაწილი 1

რამდენი ტკივილი გადავიტანე შენგან მოყოლებული გულით გთხოვ ეს ამბავი დამავიწყე.შენ შორს ხარ მე შენგან განსხვავებით უკიდეგანო სივრცესი ვცხოვრობ.არ ვწუწუნებ შენ პატარა წრუწუნას ჭკუა გაქვს რადგან მდიდრულ სასახლეში ცხოვრობ.ნაწყვეტი მართას დღიურიდან

რჩეული (თავი მესამე)

სპასალარი და ათასი წვრთნილი ჭაბუკი გავგზავნოთო, თქვენი ვაჟიც მხარ და მხარ გავაყოლოთო, დომენიკი და გაუსწორდნენო აჯანყებულებს. დაანგრიონ მათი ციხე ქალაქები, ცეცხლში დაფერფლონ პირუტყვი და ფაცხა-ფუცხები. მოსავალი აუოხრონ და შემდეგ ვნახოთო, როგორ

საყვარელი მატყუარები (ნაწილი 1)

-ხომ არ გეძინება ბავშვო? რას გაინაბე?-დამხედა უჩამ და გაიცინა -ჯერ ძილის დრო არ მოსულა, აუცილებლად გეტყვი ბიძია რომ დამაძინო-ირონიულად გავუღიმე და ხელები მისი მხრებიდან ჩამოვიღე -რაიყო გაბრაზდი?-ხელები ისევ მის კისერზე

მარიამ ჭუბაბრიას

მთელი ღამე შენზე ვფიქრობ,აღარა მაქვს მოსვენება, ქარი მიშლის, აზრებს მიფრთხობს, დაძრწის, როგორც მოჩვენება, მერე თითქოს უცებ იგრძნობს, რომ ხელს მიშლის, მომეშვება, მთელი ღამე, შენი სახე, მე თვალთაგან არ მშორდება....

ჩემი იქნები

გურიის ულამაზეს ქალაქ ოზურგეთში, სკოლის დამთავრებასთან დაკავშირებით დიდი მზადება იყო. საღამოს რესტორანში იკრიბებოდნენ თანაკლასელები. კლასის ფრიადოსანი და ყველაზე ლამაზი გოგონა, ნუცა მახარაძე, თავისი უნაზეს კაბაში გამოწყობილიყო და სარკის წინ თავს

life begins at the end of the comfort zone

ქუთუთუები დამძიმებული მაქვს, თვალებს ძლივს ვახელ, მთელი ჩემი სხეული მძიმეა, პირველი რაც ვიფიქრე მგონი მოვკდი, 20 წამიანი მცდელობის შემდეგ თვალი გავახილე, სად ვიყავი? მგონი სიზმარში ვარ, ვიღვიძებ სიმწვანეში, ნიავი სახეზე მეფერება,

მე დღემდე მჯერა ის ჩემთან მოვა

ჩემი წარსული მე გულით დამაქვს, მუდამ მახსენებს სევდას და ტკივილს, მე მომავალი ნამდვილად არ მაქვს, ახლაც კი ვუსმენ განწირულ კივილს.

გაქცეული /4/

რომის ქუჩებში უმისამართოდ დახეტიალებ შენი მოპარული მანქანით და ეძებ ადგილს, სადაც თავის შეფარებას შეძლებ. გზაზე ყველა შემხვედრ ბილბორდს ავლებ თვალს და ცდილობ სადმე რამე იაფფასიანი სასტუმრო მაინც იპოვო, რომ დარჩენილი ევროებით ორიოდე დღე მაინც

ჰეტეროქრომია...

აქეთ იქით ვიყურები და ველოდები რაიმე საინტერესო მოვლენას როცა მაქსი ჩემს სახელოს ექაჩება და მაიძულებს ავდგე... მეც ვდგები და მაქსს უკან მივყვები, ადგილზე მისულს კი ჩემს წინ უძრავად მწოლიარე სხეული მხვდება, რომელიც სუსტად მაგრამ მაინც სუნთქავს...

ვაფრენ!

ყველაფერმა მობეზრება იცის... დღეს არ ვიცი რა მინდა) ვიღვიძებ და ვცდილობ ფეხაკრეფით გავიდე სასტუმროს საძინებელი ოთახიდან. -bonito...a donde vas? (ლამაზო, საით?) მესმის სრულიად უცხო ბიჭის ხმა ოთახიდან კარამდე მისულს -dejame! (შემეშვი!) ვპასუხობ და