სითბო არ დატოვო გულის მიღმა

სითბო არ დატოვო გულის მიღმა,ცაზე იხატება მთვარის დასი,ჩემი ძირითადი ინსტიქტი ხარ,ჩემი გაღიმების რენესანსი.ხაზი გადაუსვი სხვას რაც უთქვამს,გრძნობაც შენია და სიყვარულიც,შენ ხარ ბოლოს წინა ამოსუნთქვა,

ჩემი გახდები (3)

ქიმიის გაკვეთილი დაიწყო და ბავშვები კაბინეტში შევედით,ამის მერე დიდი დასვენება იყო და უკვე გადავწყვიტე რაუნდა მექნა. კაბინეტში ვატოც შემოვიდა და უკანა მერხზე დაჯდა გვერდით კი ვიღაც გოგო მომიჯდა.

პარანორმალური. 9

- რა ჯანდაბაა? ღამის ორი საათია, ნორმალურ ხალხს ამ დროს ძინავს - დაიწყო წუწუნი ბიჭმა და კომფორტულად მოთავსდა საწოლზე.-დილან - ჩურჩულებს გოგო და ცდილობს დამშვიდებას - ოთახში ვიღაც დადის.

სიძულვილიდან სიყვარულამდე ბევრია (თავი 14)

ბასრი დანა, რომელიც ყველას და ყველაფერს გაჭრიდა ბიჭს ხელში ეჭირა, წინ გოგო ედგა და ტიროდა. _არა, რატი, გთხოვ არ გინდა, რატიიი... _და უცბად წამოვხტი, ყვირილით. გავაცნობიერე, რომ ყველაფერი სიზმარი

ადამიანი წარსულიდან

ძვირფასი ადამიანი , ის ვინც ყველაზე ახლოსაა , ის ვისაც უყვები გულის ყველაზე ბნელ ადგილას გადამალულ საიდუმლოებებს , ის ვისაც დანა უჭირავს და არჩევანის წინაშე დგას. არ ვიცით რას აირჩევს

კოცნის ვალი (14)

-რა იყო, ხომ არ შეგეშინდა?-შენი არ მეშინია-გამბედავად მიუგე და ამაყი გამომეტყველებით მივაჩერდი.-ჰოო?-ჩამეკითხა წარბაწეული და ჩემკენ კიდევ უფრო დაიხარა.სანამ თვითონ მაკოცებდა, თავად მივწვდი

Mercy (2 თავი)

1968 წელი,26 აგვისტო-საყვარელო,ბარგი მზად გაქვს?-კი მზად მაქვს,მამა-კარგი,სადილზე ჩამოდი 10 წუთში.-მამა...-გისმენ,რამე მოხდა?-არაფერი,უბრალოდ ძალიან ვნერვიულობ გადასვლასთან დაკავშირებით,

უშენოდ ბნელში

რა ლამაზია შენზე ფიქრები,გულში ჩამწვარი ნაზი სიტყვები,ძველ დროს ვიხსენებ, და უკვე ვხდები ჩემ სამყაროდან ნელნელა ქრები...ეს ცხოვრება კი ტანჯვაა ძნელი, კითხვაა, ცოდვაა, ღამეა ბნელი,ეს კითხვა კი, ეკუთვნის სხვას

შენა ხარ (თამუნა ცერცვაძეს)

შენა ხარ წყარო, თავანკარა-მე ვარ წყურვილი,შენა ხარ ნება-მე ვარ გზნება, მე ვარ სურვილი.შენა ხარ სიო-სასხვისიო-მე ვარ ხანძარი,შენ ხარ ნათელი-მე სანთელი-შენი ტაძარი.შენა ხარ ხატი, სალოცავი-მე ვარ მლოცველი,

სულიერი გამოცდა (სრულად)

კიდევ ერთხელ ჩავეხუტე ნანა დეიდას და ბავშვთა სახლი დავტოვე. ნელა და აუჩქარებლად მივუყვებოდი თბილისის ქუჩებს ან სად მეჩქარებოდა, მე ხომ არავინ არსად არ მელოდა, მე ხომ არ მქონდა სახლი, სადაც დედა დამხვდებოდა