პოეზია და ხალხი

ამ ქალაქში, ქვეყანაში თუ ამ მსოფლიოში ვიცი, ვიცი რომ აქ სულ არავინ, სულ არავინ დაგვაფასებს. და მათ ყველას, უგუნურებს დაუდიათ ერთი ფიცი, აქ ხომ არც კი კადრულობენ, რომ უყურონ ამ ანფასებს. მაგრამ, მაგრამ რომ მოვკვდებით განგვადიდებს ყველა, ყველა.

ნუ წახვალ

ნუ წახვალ იცოდე ვიტირებ ცრემლები დამისველებს წამწამებს. ნუ წახვალ იცოდე ვიყვირებ ჩემი ხმა გაგაღვიძებს ამ ღამეს ნუ წახვალ იცოდე დავიღლები და მე ჩემს გრძნობებში ავინთები ნუ წახვალ იცოდე გავიქცევი და ფრთებით ზეცაში ავფრინდები.

" უსახელო "

გრძნობა ან არსებობს, ან არა.. არ მჯერა გამქრალი გრძნობების.. ე.ი არც ყოფილა, უბრალოდ შეგეშალა, მოგეჩვენა.. არც უნაკლო და უშეცდომო ადამიანების არსებობის მწამს.. მარცხი მხოლოდ გარემოებაა, თუ არ მარცხდები - არ ვითარდები.. არ უნდა დანებდე.. დანებება

კონსტანტინოპოლი (დასასრული)

არავინ იცის როდის შეხვდა აჰმედი ელისაბეტს და როდის გაიცნო საკუთარი ქალიშვილი. ცნობილი მხოლოდ ის არის, რომ კონსტანტინოპოლის მიწებზე მშვიდად და ბედნიერად იცხოვრეს წლები და მათი სიყვარული ხატებათ ჰყავდათ ადგილობრივებს.

მოპარული კოცნა (4 თავი დასასრული)

-ბოდიში, ბოდიში, ბოდიში - შეურაცხადვიცით იმეორებდა ერთი და იგივეს, თან ისე ვყავდი სხეულზე აკრული განძრევის საშუალებასაც არ მაძლებდა -ხელები მომაშორე - კბილებში გამოვცერი და ზიზღნარევი სახე ვესროლე - მძაგავს უბრალოდ რომ ვიხსენებ ამ ხელებით რეებს

საუკუნო სიყვარული.თავი 5.

-ხსნა შენი გულის,შენ თავად უნდა ჰპოვო და უნდა შეძლო გაუძლო,დარჩე ადამიანად.წარსული უკან კი არ გვრჩება,ის წინ გვისწრებს,შენი მომავალი აქ არის შვილო,ის წავიდა და აღარ დაბრუნდება.

დასასრულისკენ სწრაფვა

შენ ვერ გაიგებ ვერაფერს, ვერც გაიხსენებ, რა იყო. თუ რას ვუძღვენით ცხოვრება, რისთვის ვიღვწოდით ამ დღემდის უიმედობით აღსავსე, იმ ყალბი, ყალბი ღიმილით.

იყალთოელი ბიჭები ,,თათბირი,, (ნაწილი 16)

იმ ღამის შემდეგ რაღაც დაღვრემილნი დადიოდნენ სკოლაში ბიჭები. ერთმანეთს დამდურებულებივით ერიდებოდნენ და კლასშიაც ისე წყნარად ისხდნენ, მასწავლებლები გაოცებულნი იყვნენ. ლენაც დაბღვერილი იცქირებოდა და გოგოებთან ხანგრძლივ ურთიერთობასა და ყოფნას გაურბოდა.

კიდევ ერთი გაუბედავი წერილი შენთვის

მე მჯერა, რომ ყველა ადამიანი რაღაც მისიით მოდის ჩვენს ცხოვრებაში... შენ ჩემი გულის თვალების ახელა გქონდა დაკისრებული, ჩემი მკვდარი გრძნობების გაცოცხლება... მაგრამ შემდეგ ნაბიჯზე არაფერი გითქვამს... ასე უცნაურად აჩანჩქერებული გულით შუაგულ ოკეანეში

ყველაფერი "გუშინად" დარჩა (ნაწილი I)

-არ მენდობი? -გიკვირს? ხუთი წუთის გაცნობილ ბიჭს უნდა ვენდო? მითუმეტეს შენნაირს. -ხელებ "გადაჯვარედინებული" ჩამოუდგა მოტოზე შემომჯდარ ბიჭს. -ჩემნაირს როგორს? -ძალიან კარგად ხვდები რასაც ვგულისხმობ.