ზიზღი

ზიზღი მკლავს ეს მე აღარ მასვენებს ეს მე მტანჯავს, ყოველ წამს მაბერებს ვფიქრობ და ვკვდები ამაზე ფიქრით ფიქრით იმაზე თუ რა მომელის

უმისამართო წერილი- გოდერძი ჩოხელი

– მე შენ მიყვარხარ! – არა გჯერა?– ვიცი რაღაც დაკარგა ამ სიტყვამ მეოცე საუკუნეში, თითქოს გაიცვითა და აღარავინ იჯერებს. ხომ შენც ასე ფიქრობ და ალბათ ამიტომ ხარ ასე შორს და არ გჯერა ჩემი. მე კი…

ჩემი რეალობა

აოცარია არა?? ადამიანი საკუთარ თავს არ აძლევს იმის უფლებას რომ იფიქროს იმაზე,რომ ერთ მშვენიერ დღეს საყვარელ ადამიანს შეუძლია მიგატოვოს. შეუძლია რამოდენიმე წლიანი ურთიერთობა ერთი ხელის

ცვილება (2 თავი)

ისეთივე ღიმილით შემომხედა როგორც მე.უცებ ტელეფონმა დაიწყო რეკვა, ცალი ხელი გადავწიე და ტელეფონი ავიღე-სად ხარ? იცოდე თუ იმ თეთრ პერანგიან ბიჭთან ერთად ხარ სასწრაფოდ წამოდი

პაპასკირი და ბაბუციძე 29

ჯერ იფიქრა გავაღვიძებო მაგრამ მერე ვერ გაბედა მიჰკარებოდა და ისევ დაცდა გადაწვიტა. საწოლის წინ სავარძელში ჩაჯდა და ისე უყურებდა თითქოს უკანასკნელად ხედავდა და უნდოდა იდმენხანს

გლეხი ქალი

ჩემში გარდატეხა ხდება, სულის გაორებას მე ვგრძნობ. როგორც დღეს, ღამე მოსდევს სულიც ამდაგვარად ბნელობს.

ძველი ლამაზი ჩუმი სიზმარი

ძველი ლამაზი ჩუმი სიზმარი რაღაც საიდუმლოს ისევ ინახავს თითქოს არ უნდა ფარდა ახადონ მხოლოდ მან იცის ვინცკი ის ნახა გიჟი მჩქეფარე დიდი ლურჯი ზღვა არამიწიერ სიზმარს მაგონებს იგი მთვარის ქვეშ

რატომ?!

წახვედი მთებში და დამტოვე მარტო, ხეს ვეჭიდები და ვყვირი: „რატომ?!“ ექო მიბრუნებს შეკითხვას უკან, მე გულიც მტოვებს და ვტირი, „რატომ?!“.

კონსტანტინოპოლი (თავი 2)

დარბაზის ცენტრში, ტახტზე დაბრძანებულ უფლისწულს ესვენებოდა სარკმლიდან შემოსული ფერადი ბრწყინვალება. ლალისფერი, ზურმუხტისფერი, ძოწისფერი... მისი კუნაპეტი შავი თვალები ამ ნათებებივით ელავდნენ.

ყველა გიჟია(6თავი)

რომ გავიღვიძე პალატაში ვიწექი.თავი საშინლად მტკიოდა.საწოლის ერთ მხარეს ლიკა იჯდა ნამტირალევი იყო,მეორე მხარეს ნია იჯდა ეძინა კედელთან ანა იდგა ფანჯარაში გვანცა იხედებოდა,კარებთან კი ერეკლე იდგა