წაგებული გრძნობები

ვნანობ, საშინლად ვნანობ დროს, რომელიც ფუჭად დავკარგე შენთან ომში, ნეტა შეგეძლოს კიდევ ერთხელ გაღიმება ჩემთვის, დაე თუნდაც იყოს ფარსი და სიზმარი, მთავარია მე ვიგრძნო, რომ ვიღაცას ვჭირდები, არსებობს სამყაროში ადამიანი რომელიც ჩემზე ფიქრობს და ისე

მეწილე (2თავი)

ადლობთ ჩემი შეფასებისთვის ნიკა - ოთახში კაკუნით შემოვიდა ლილიანა ,უფროს ავალიანს გაუღიმა და ნინოს წინ დადგა -მოგესალმებით,მე ლილიანა იოსებიძე ვარ,თქვენი ახალი ოჯახის წევრი -ხელი გაუწოდა ნინოს და გაუღიმა,ქალმა ჯერ გამოწვდილ ხელს შეხედა ,შემდეგ

დამოკიდებულებიდან, დამოკიდებულებამდე (თავი2)

დგება მომენტი როცა ყველაფერი უნდა აღიარო, საკუთარი ნაჭუჭიდან გამოხვიდე და ყველას დაანახო თუ როგორ გტკივა, როგორ განიცდი, როგორ გეშინია. ჩემს წინ იდგა მარიამი, ჩემი და რომელიც 6 წელია არ მენახა და გაშეშებული ვიყავი, გაქვავებული, ალბათ ისიც რადგან

წარსულის კვალდაკვალ თავი 12

-იცი ახლა როგორ ვარ?არ ვიცი ვერ ვხსნი.ისეთი შეგრძნება გქონია ცუდ ხასიათზე რომ ხარ და თან ამავდროულად კარგზე? ტკივილი შიგნიდან რომ გჭამს შენ კი ყველაფერზე იცინი. არა იმიტომ რომ შენი ცუდად ყოფნა დამალო - მართლა გეცინება, მით უფრო საკუთარ თავზე, რომ

დაბრუნება (თავი 4)

-ეგ სანდრო… -დაიწყო ლუკამ მოყოლა. -ადრე ჩვენი ძმაკაცი იყო. -პირი დავაღე ისე გამიკვირდა. -ეგ და ვაკო რასაც ქვია ძმებივით იყვნენ. ვაკოს შეყვარებული ყავდა ელენე. ამას ოთხი წლის წინანდელ ამბავს გიყვები, კაროჩე ვაკოს და ელენეს ერთმანეთი ძაან უყვარდათ.

"გატაცებული" (თავი 7)

საშინელებაა, როდესაც სხეულს სძინავს, მაგრამ გონებას ჯერ კიდევ ღვიძავს. არასდროს მქონდა გამოცდილი, მაგრამ ვიცოდი, სიზმრების მსგავსად, მასაც სტრესი იწვევდა. ახლა, კი ეს ყველაფერი მე მემართებოდა. მეგონა, სხეული პარალიზებული მქონდა, მაგრამ ყველაფერს

და შენ რა გგონია?

ჩვენს დღევანდელობას სახელი არ აქვს. ვნელდებით და გვგონია რომ საათის ისარიც მოიკოჭლებს. ჭეშმარიტი სიხარული ჟრუანტელივით მოულოდნელი გვექცა. თავისუფლების სიყვარულს არ ვესალმებით უაზრო ფიქრებს კი იმის უფლებას ვაძლევთ წყვდიადში მოგვაქციოს.

შემოდგომის ქარი

ვხედავ,როგორ ნაზად არხევს შემოდგომის ფოთლებს ქარი ყველაფერი შეიცვლება და გამოვა მალე დარი ვხედავ,როგორ ტირის ისევ სევდიანი,ჩუმი ვერხვი დაბრუნდები,მეტყვი იმას,რაც წარსულში ვერა,ვერ თქვი...

ფანჯრების მწმენდავი თავი.6

კოტეს ყვირილის ხმა მთელს სახლში ისმოდა. გაგიჟებული კაცი , ქალიშვილის სახელს ყვიროდა და შეშლილივით დარბოდა ოთახში. კაცის საქციელით გაოცებული გოგონები, ერთმანეთში ხმადაბლა საუბრობდნენ და შეშინებულები იყურებოდნენ. სად უნდა წასულიყო ლიზა? ყველა ამ

ვიღაცას უთქვამს, პოეტი ხარო?

ვიღაცას უთქვამს, პოეტი ხარო? და ირონიით მოსცვია სახე მიპასუხია:"გამოვიარო?! თუ ეს უბრალოდ არს შენი მახე?!" ვიღაცას უთქვამს, პოეტი ხარო? ვერ იკავებდა საცოდავ სიცილს. მითქვამს: "ეგ გული დღეს "გაგიხარო"? თუ ხვალ შეხვდები სულიერ სიკვდილს?!" ვიღაცას