იმედის ანგელოზი

როცა მეგონა გიპოვე და ჩემი არსებობა გაგრძნობინე, ბედის საჩუქარი გიწოდე და ჩემი ლექსები გასმენინე, როცა შენი სულის სტრიქონები შენივე სურათებად დაგიხატე, როცა უღმერთობის საწუთროში

სულის ტკივილი დამიტოვე მარიამ.თავი 22.

-არც არასდროს ყოფილხარ დადგენილი ჭკუის.გიორგის ტუჩის კუთხეში ჩაეცინა და თვალები წამიერად ძველებურად ბედნიერებით სავსე გაუხდა,ანას ზემოდან დააჩერდა და თხოვნით უთხრა.

თვალებს მიღმა ჩაფლული, ამოუცნობი სამყარო (II თავი)

სამყარო,რომელიც ჩემს შიგნითაა ამოუცნობია.ბევრმა არიცის მის შესახებ,ბევრს არ ვანახებ ამას.ყოველთვის ვყვები ყველაფერს, რომ ის დარდი მოვიშრო გულიდან, რაც მამძიმებს, ხოლო ის სიხარული რომელიც ჩემს გულს ანათებს გავუზიარო საყვარელ ადამიანებს.

ჩემი ბოროტი ტყუპი და თავი 2

დილით ადრე გავიღვიძე.მინდოდა მალე წავსულიყავი.მაგრამ ჯერ დრო არ იყო. მანამდე ვისაუზმე და ეზოში გავედი.ექთანი მოვიდა ჩემთან და ყუთი გადმომცა.როდესაც ვკითხე თუ რა იყო ან ვისგან იყო მან არ მიპასუხა და წავიდა. ყუთი გავხსენი და გავოცდი.შიგნით მამაჩემის

ნაცრისფერი დღე (2)

რომელსაც უცნობ გოგოსთან ერთად ჰქონდა გადაღებული ფოტო სადაც ერთმანეთს კოცნიდნენ ..გვანცას ძალიან ატკივდა გული იმისაგან რომ ასე გაყიდეს , უღალატეს , გული ატკინეს..მას ეგონა რომ მისი საყვარელი ადამიანი საქმეზე იყო წასული ლონდონში მაგრამ თურმე გოგონას

იმედი(2)

ლეპტოპით დედამისს (ეკას) ელაპარაკა ცოტახანი, მერე უთხრა რო დაღლილი იყო და უნდა დაეძინა. ირაკლის მოლოდინში იყო. ელოდებოდა ელოდებოდა დაუსრულებლად..აი ესე არის, გამოჩნდება ადამიანი შენს ცხოვრებაში

უ'საზღვროდ /25/

-ლეა იცი ისევ მომენ...სად წახვედი , არ უნდა მაკოცო? მთელი დღეა მეცადინეობ და გეძინება ხომ? კარგი რაა მინდოდა სადღაც წავსულიყავით ლეააა -ვინ არის ? - ლეპტოპი შეაბრუნა და მათემაც ფოტოს გაუსწორა მზერა. მაშინვე შეეცვალა გამომეტყველება, ძველი თოიძე

*სისხლიანი პაემანი* (თავი 1)

-მართა! მის ნახვას აპირებ?!-ტასო რა ვქნა? მიყვარს გესმის? მიყვარს...-ისევ იდიოტობის გაკეთებას აპირებ.. იცოდე,გამოჯანმრთელდება და ისევ გულს გატკენს!-ტასო! ჩუმად! სანდრო გაიგებს! მე უნდა წავიდე,ოღონდ ამ ამბის

საგიჟეთი [თავი პირველი]

შესასვლელში,კედელზე,თეთრად დაწერილ სიტყვებს ძივს ვარჩევ:,, ეს სახლი ქვით ააშენეს.პირქუში მთებიდან ამოცლილი რუხი ქვით.ეს არის სახლი მათთვის,ვინც ვერ ზრუნავს საკუთარ თავზე,ვისაც ხმები ესმის,უცნაური აზრები

ღამის წყვდიადში

ქარის შრიალი სულს ანგრევდა.ხეების მოძრაობის დინამიკა სხუელს მიძრწოლებდა.წვიმის წვეთების ხმა მკერდს მითრთოლებდა.გხედავდი.ჩემს კანს ეფერებოდი.ამ ბნელ ღამეს გვერდით მეწექი,როგორც უმანკო მთის