სამაგიერო - I თავი -

_აიღე!_მითხრა მან და წითლად შეფუთული ყუთი მომაწოდა. _არ არის?_გამოვართვი და სასაჩუქრე პარკის გახსნა დავიწყე. _დაბადების დღის საჩუქარია. _ჰო? მადლობა ჩემო კარგო. _ტყუილად მიხდი მადლობას, ჩემგან არ არის. _აბა?_აბა?_გამომცდელი მზერა მივაპყრე სალომეს და

ახალი სიცოცხლე (თავი 2)

სახლის კარი დაღლილმა შეაღო, უკვე შუადღის 2 საათი იყო, იმდენად მადისაღმძვრელი სურნელი გამოდიოდა სამზარეულოდან დაბანას ვიღა დაეძებდა კუჭი ამოხტომაზე გაუხდა. -ლიზაა, გამახსენე დღეში ათასჯერ რომ ვთქვა მადლობა ჩემთან რომ ცხოვრობ_უცებ ხელებ დაბანილი

გრძნობების უკვდავება

ორი დღის წინ ჩემი ბავშვობის სიყვარული ვნახე, რომელიც ჩემში არსებულ ბავშვს მასში არსებული ბიჭი დღესაც ზუსტად ისეთი ბავშვური და წრფელი გრძნობით უყვარს. ზუსტად ისეთი... და მე დავიჯერე, რომ შეუძლებელია გრძნობები გაქრეს. გრძნობები არ ქრება. გრძნობები არ

ვნებისფერი

გიცქერ დილაა და … რა დროს ეგენია სახლში ქვეყანაა საქმე... მხრიდან პლედი მოგძვრა.. შენი თეთრი კანი, ისევ ძველებურად მაბნევს. რა დროს საქმე არის ,სავსე მკერდს ვერ მალავს, ისევ მაცდურად რომ მიწვევს. ჩუმად გეპარები, მკერდზე გიხუტებ და ყურის

ცუდი ბიჭების სასტავი (თავი მეთორმეტე)

გუშინდელი ღამიდან თითქმის არაფერი ახსოვდა, უბრალოდ ალკოჰოლისგან თავის ტკივილი ქონდა გამოყოლებული. ფილტვები დაუბინძურა თბილისის ჰაერმა, დაბინძურებულმა ჰაერმა. ვერასდროს იტანდა თბილისს, წარმოუდგინეთ და სოფელში ცხოვრება უნდოდა, წყნარად მშვიდად

სანამ შევხვდებოდით თავი 1

ყველაფერი ხუთი წლის წინ დაიწყო..მაშინ,როდესაც უზარმაზარი საავადმყოფოს დერეფანში მოუსვენრად ვცემდი ბოლთას კედლიდან-კედლამდე და თავს ცხოვრებაში პირველად ვგრძნობდი საშინლად უსუსრად და არაფრის მაქნისად,სწორედ მაშინ როდესაც ვაანალიზებდი რომ შესაძლებელია

ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (11)

მოლოდინი,ცრემლი,ტკივილი და ისევ მოლოდინი.ხალხის მზერა და აქა იქ მოძახილი სიტყვები ,,ეჰჰ საწყალი'', ,, რა ცოდო ხარ შვილო'' და მსგავსი უაზრობები,რაც ყველაზე მეტად მაღიზიანებდა.სიმართლე რომ ვთქვა აღარავინ მაინტერესებდა მხოლოდ ალექსანდრე...მარტო ჩემი

წავიდა...

-წავიდა! არ დამიტოვა არც ერთი სიტყვა,არც სანუგეშო,არც მოსაგონებელი. -წავიდა უბრალოდ. დამრჩა მხოლოდ ტკივილი და მოგონებები მასზე.მეწვის ყველა უჯრედი.

წამის მეასედი (თავი 4)

ნოეს თვალებში ჩავხედე...მივხვდი რომ ვახსოვდი. -ელენა.-გამიღიმა მან და ამით ჩემი ვარაუდი დაადასტურა. -ერთი წუთით...-ჩაერია ლიზა.-ერთმანეთს აქამდეც შევხვედრივართ არა?... -დიახ,მაშინ ვერ მოვასწარით ერთმანეთის გაცნობა.-ლიზას ხელი გამოუწოდა.-ნოე.

ღამეა...

ღამეა და ქუჩებს ვარსკვლავი ანათებს მთვარე კი გოგონას ანარეკლს იჩრდილავს ის თავის ცრემლებსაც არავის ანახებს მის სევდას მარტო ეს მთვარე თუ იხილავს...