ღმერთო ვეღარ ვიტან...

ახლა ტკივილები ისე ძლიერია სული სხეულიდან იწყებს გამოქცევას... ისევ ყველაფერი სრულად ქაოსშია... წყეულ მორალისტებს კვლავაც ეღიმებათ... მიჭერს შეგრძნებები ყელში მარწუხივით...

მინდა ვიხილო (სრულად)

მინდა ვიხილო აკორდის თრობა ძველ როიალზე ნოტების ჟღერით ან სიყმაწვილის აზრების თხრობა იმ არდაღლილი წუთების ენით, როცა უშენო მომავლის შიშით ღრმა აზრს იძენდა უაზრო ქიშპი და სამუდამო გრძნობების ჟინით დაუოკებელ მებრძოლად ვიშვი,

სიყვარულის ორმოცი წესი (3)

კი ხარ გატრუნული, მაგრამ კარგა გვარიანად გაქვს მოზღვავებული ბრაზი და ამბოხების სურვილი, რომელსაც გულმოდგინედ იხშობ; მაგრამ იცოდე, ეს დიდხანს ვერ გაგრძელდება, ერთხელაც იქნება, აფეთქდები’’ 2. ‘’ვიდექი და ბავშვივით მჯეროდა, რომ თუ თვალებს დავხუჭავდი,

არაფერი,უბრალოდ ყველაფერი (8 თავი)

დილით რომ გავიღვიძე თავი მისკდებოდა და ფეხზეც ძლივს წამოვდექი,გუშინდელი ღამიდან რამდენიმე დეტალი მახსოვდა და ისიც ბუნდოვნად. ოთახიდან გამოვედი და აბაზანისკენ წავედი თვალების ფშვნეტით,როდესაც რაღაც მკვრივს დავეჯახე და წელზე ხელები შემომეხვია.

მე მიყვარხარ და შენ გნატრობ

შენ მიყვარხარ ჩემო ერთო ჩემი გრძნობის ერთო ღმერთო შენ ხარ ჩემი მშვენიერი და შენით ვარ ბედნიერი მე მიყვარხარ მე შენ გნატრობ შენი მზერით მუდამ მათბობ მუდამ ამ გრძნობებზე ვდარდობ საპასუხოს მე ვერა ვგრძნობ

გულის ძახილი 11

-შვილო სესილი.ელფიატის ჰყავხარ შეპყრობილი და უნდა მოერიო,ის შენგან უნდა განდევნო შენიდან,შენით.ლუკა წავიდა,დასანანია,მაგრამ ის აღარ მოვა,აღარ დაბრუნდება.შენ კი წინ ახალი ცხოვრება გაქვს.იქნებ გიორგიც იგივეს გრძნობს შენს მიმართ დაფიქრებულხარ ამაზე?

სიყვარულის ტაძარი

ქალი რომელიც თეთრ ოცნებებს ულმობლად კლავდა, ქალი რომელიც მარიტასებრ ცოცხლად აწამეს. ერთი შეხედვით ბავშვობაში ჩარჩენილს გავდა და ბავშვურ მზერას ღვთის ღალატი უმალ დასწამეს.

დედა

შენ ჩემო დედავ, შენ ჩემო სიტკბოვ, შენ ჩემი სულის წმინდა ლამპარო, მე დღეს გამიკრთა მოგონებები მინდა გრძნობებიც შენ მოგაბარო. მინდა ყოველთვის ჩემს გვერდით იყო,

ვარსკვლავთა კოლონა, ციდან რომ ცვიოდა...

ვარსკვლავთა კოლონა, ციდან რომ ცვიოდა და თოვლის ფიფქი, რომ დნებოდა ბაგეზე. მე მხოლოდ, მაგ თვალთა ყურება მინდოდა და კოცნა მინდოდა, აფრენა მთვარეზე...

ფითილი #2

არ ვიცი სიზმარში ვარ თუ ცხადში, კლდესთან ვდგავარ. ეს კლდე არცისე მაღალია, თუმცა ბოლო არ აქვს. ვცდილობ ნაბიჯი გადავდგა, მაგრამ არ შემიძლია, თითქოს რაღაც ძალა ქვემოთ მექაჩება. საიდანღაც ჩემი შვილის ხმა მესმის, თავსაც ვერ ვატრიალებ. ყველაფერი იმდენად