განგსტერების სამოთხე (17)

მგონი ამ თემაზე ვილაპარაკეთ..დაამთავრე სკანდალები უთხრა ერეკლემ. –ასეთი სერიოზული არ უნდა იყო! ეს ბო** ცდილობ,რომ დამამციროს. უთხრა სალომემ. –შეგიძლია შეწყვიტო? უბრალოდ არ დამენახო! მაღიზიანებ ვუთხარი სალომეს. –ოთახში დაბრუნდი სალომე უტხრა ერეკლემ

"არსებობა არ ნიშნავს ცხოვრებას.."

თუ გულს გაუწოდებ და გაგიმართლებს,კარგ შემთხვევაში ცარიელს გიბრუნებემ,ცუდ შემთხვევაში კი შენი გულიანად ქრებიან..ადამიანები ყოველ წამს გღალატობენ..ფიქრით,საქციელით თუ გონებით,ამას მნიშვნელობა სრულიად არ აქვს.ერთი წამი არ არის ტყუილის გარეშე რამდენადაც

საუკეთესო მამის საუკეთესო შვილი (თავი 7)

ყველაფერი საშინლად მტკიოდა, ყველაზე მეტად ხელები, იმიტომ რომ ძალიან დასერილი მქონდა. დემეტრეს თვალებში ვუყურებდი ისეთი სახე ქონდა აკოს მოკვლა უნდოდა, კიდევ მირტყამდა აკო ხან სახეში, ხან ისევ მუცელში მაგრამ არა ისე ძლიერად როცა დემეტრეს გავხედავდი

სოხუმსკი (11 თავი)

იმ წამს დედამიწამ ტრიალი შეწყვიტა, გაჩერდა და წუთებიც გაყინა. ჩვეულებრივი შავთეთრი სამყარო ფერად ცისარტყელას დაემსგავსა და ისე განათდა, როგორც პატარა მარგალიტი უკიდეგანი ზღვაში. გულის ფეთქვა, აჩქარებული პულსი და სუნთქვა შეთანხმებულად მოქმედებდნენ.

ბრუნვადი გრძნობები(10)

ზუსტად 15 დღე მოუწია ბათუმში ყოფნა მაქსიმეს. თითქმის ყოველდღე ურეკავდა და მოიკითხავდა მარიამს.უბრალოდ დღის ამბებს გაცვლიდნენ და მორჩა. ბევრს არ ლაპარაკობდნენ. არ უნდოდა მაქსიმეს, ფიქრში ხელი შეეშალა და ზედმეტად არ აწუხებდა,მაგრამ ყოველდღე რომ არ

ლი...(ნაწილი 1)

ლი იყო ის,ვისზეც მღეროდნენ,წერდნენ და ოცნებობდნენ.მიტკალივით თეთრ სახეზე ამოსულიყო უამრავი საპოვნელა,რომლებიც ნელ-ნელა მიიპარებოდნენ ზურგისკენ,რათა გეპოვნა და სათითაოდ დაგეკოცნა.ბროლის ჩათლილი თითები ჰაეროვნად დაფარფატებდნენ როიალის კლავიშებზე.

შენი მშობლები ტერორისტები არიან ასეთი ბომბა რომ გაგაჩინეს?!-14

შენობაში ბნელოდა. ხელებზე სიმძიმე ვიგრძენი, ეტყობა მჭიდროდ შეკრული მქონდა, რაღაც ცივზე, მაგარზე ვიჯექი, მასზევე მქონდა მიბმული ფეხები. ისე მჭიდროდ ვიყავი დაბმული, რომ ვგრძნობდი, თუ როგორ ხლეჩდა სქელი თოკი კანს, სხეულის თითოეულ უჯრედს. ხელის თითებს

ჩვენ ყველაფერს შევძლებთ (7)

მაქანიდან გადმოვედი და სახლში შევედი,მამა და ირინა სახლში დამხვდნენ.მოვიკითხთ ერთმანეთი,ვიჭორავეთ,მე კიდე ვცდილობდი არაფერი შემემჩნია სულიერად განადგურებული ვიყავი. ნთელი საღამო ყალბი ღიმი დამთამაშებდა სახეზე.ირინა თითქოს ხვდებოდა რაღაც რომ მიჭირდა

უიმედო სიყვარული (თავი პირველი)

ყველაფერი ზაფხულის ერთ ლამაზ დღეს დაიწყო. ანასტასია ყოველ ზაფხულს ჩადიოდა სოფელში ბებიასთან და ბაბუასთან. ძალიან უყვარდა სოფელი, მოუთმენლად ელოდა არდადეგების დადგომას, რომ ზურგჩანთა ჩაელაგებინა და სოფელში წასულიყო. ანასტასია მეტრეველი, 17 წლის,

ფესვები

იქ ხომ ფიქრები ცხოვრობს იქ ხომ ცხოვრება წყნარობს, სადაც ფესვები ჩემი სვამენ სიცოცხლის წყაროს.