განგსტერების სამოთხე (16)

სცოდნია,მაგრამ ეს რაღაც სხა იყო მუცელი ცარიელი იყო არანაირი პეპლები სულ არაფერი,უბრალოდ კოცნა..გიორგის მოვშორდი..რა ჩავიდინე? სწრაფად გამოვიქეცი იქიდან...დერეფანში ჩავირბინე..საზიზღარი ადამიანნი ვარ..გიორგი ყველაზე ცუდი საქციელით

მე ჩემი ცხოვრება და ალერგიული ადამიანები თავი-8

ვაკო,გიორგი.რახდება ჩემს თავს?კატო როდის იყო ბიჭებთან ასეთი უძლური როდის იყავი?ვერავინ ვერაფერს ვერ გიბედავდა და ახლა რა ჯანდაბა დაგემართა?კიდევ ერთი ფაქტი იმისა რომ ვგიჟდები უკვე საკუთარ თავს ველაპრაკები მეორე "მე"-ს ველაპარაკები განა ეს

სისხლიანი ვახშამი (XIII თავი)

დამასკუპეს ამ სიმაღლეზე ეს წნევიანი ქალი , თვითონ კი თბილისში გაქუსლეს . ქობულეთში ვაპირებდი წასვლას, სანატორიუმში, მიხდება იქაური ჰავა, თვალიც ისვენებს და გულიც . ვითომ რა არის ორი კვირა , მაგრამ მთელი წელი მყოფნის ხოლმე. ეს სეზონი ჩამივარდა,

საუკეთესო მამის საუკეთესო შვილი (თავი 4)

მან კი ხელები უფრო ძლიერად მომიჭირა ისე ძლიერად რომ ცრემლები წამომოივდა შემდეგ გარეთ გამათრია და ხელებს ისევ არ მიშვებდა საშინლად მიტკიოდა მინდოდა ხმამაღლა მეყვირა ვერც ვეწინააღმდეგებოდი ნელ-ნელა ჩემსკენ მოიწია და უნდა ეკოცნა მოულოდნელად, რომ წაიქცა

რეალობით გაჟღენთილი_1_

მოგესალმებით, ისტორია დაფუძნებულია რეალობაზე.ნამდვილად არ მაქვს წერის გამოცდილება არც არასდროს მიოცნებია წერაზე, უბრალოდ მინდა ეს რეალობა პატარა ისტორიად ვაქციო და სხვებმაც იცოდეს ამის შესახებ

მე ჩემი ცხოვრება და ალერგიული ადამიანები თავი-8

გადავიხარხარე და ბავშვებს შევხედეე...მაგრამ მალევე გამახსენდა ვაკო,გიორგი.რახდება ჩემს თავს?კატო როდის იყო ბიჭებთან ასეთი უძლური როდის იყავი?ვერავინ ვერაფერს ვერ გიბედავდა და ახლა რა ჯანდაბა დაგემართა?

სუკვდილი ქარში

მე ისიც კი მერიდება ამ უაზრობას რაიმე ვუწოდო მითუმეტეს ლექსი, მაგრამ არ ვიცი რაღაცნაირად მიყვარს. რასაც ვწერ იმიტომ ვწერ რომ ჩემი გრძნობები, ჩემი არეული სამყარო ცოტათი მაინც დავამშვიდო,იშვიათად ვწერ რამეს

ჩვენ ყველაფერს შევძლებთ (4)

3საათი ვიყავი მათემატიკის გამოცდაზე,ყველაფერი დავწერე იმედია სწორედ.საგამოცდოდან ჭარხალისავით წითელი გამოვედი გარეთ მიმოვიხედე და დაჩი შევამჩნიე რაღაც გაპუტული ყვავილებით ხელში.ვიფიქე გავიპარევითქო

Demon (16)

ერთ-ერთმა ჩაიცინა, მაგრამ არც კი შევბრუნებულვარ. ამის მაგივრად, დავიხარე და ჩემი მღვდლის თბილ ყელს დავეწაფე, რომ მისი ნაზი კანის გემო შემეგრძნო. - რამ გაფიქრებინა, რომ სწორედ ის იყო და სხვასაც არ ჰქონდა მსგავსი ჯვარი? - იმიტომ რომ არ მადარდებდა

მარტოობა...

მარტოობა ჩვევად მექცა მარტოობა თან დამყვება ზოგჯერ მართობს,ზოგჯერ მრთგუნავს ზოგჯერ ზედაც გადამყვება... ის სულ ჩემთან ერთად არის, თავს არადროს არ მანებებს მოდის,როგორც ქროლვა ქარის და არასდროს არ მასვენებს...