ანუკი(10)

-შენ ცოტა ბევრი მოგივიდა დალევა-ანუკის გაეცინა. ხელი სახეზე მოკიდა და მისი სახე ახლოს მიიზიდა. შემდეგ კი ყურში ჩასჩურჩულა...

ოლეანდრა (4)

ნამდვილი, ტრადიციული ფრანგული საღამო ჩამომდგარიყო. პარიზის ერთ-ერთ ყველაზე მდიდრულ რაიონში, ჟან ნიკოლა რიჩარდსის უზარმაზარ ვილაში საღამო გამართულიყო. ხმები დადიოდა, საფრანგეთის წარჩინებული, დამსახურებული ბატონი მოსახლეობას საჩუქარს უმზადებდა.

განგსტერების სამოთხე (7)

ნამდვილად გავგიჟდები აქ თუ დავრჩი მიმოვდიოდი ოთახში და ფანჯრიდან გადავიხედე..ის დაბრუნდა..მისი შავი პორშეს მანქნა პარკინგზე ეყენა..გადმოვიდა და კარისკენ წავიდა..ეს ჩემი შანსი აქედან გავიქცე..მანქანა დამეხმარება. შემოსასვლელი: ანანო სავარძელზე

პირველი სიყვარული (2)

-რა იყო მაა რა გინდა აბა თქვა -აუ საიდან მიხვდი და გავიცინე -ასე მარტო მაშინ მეძახი როცა რამე უნდა მთხოვო -აუ ხვალ დალისთან გავალ რაა მომბეზრდა სახლში ჯდომა უკვე

დაიმახსოვრე!

ვიშლები.. ხანდახან მგონია, რომ ჩემს მოთმინებას ელასტიური აგებულება აქვს.. არ ვიცი, მინდა თუ არა ასე იყოს, არ ვიცი მინდა თუ არა რამეს არ ვიტყობდე ან რომელიმე ემოციას ვმალავდე.. რა ქვია ვითომ ამას ?! არვიცი, რა ვიცი.. ვტყდები შინაგანად... ახლაც.

სანდრა. (სრულად)

ვუჭერ, წვერთან ერთად მთლიანი ფანქარი ტყდება და ჩემს უკან სივრცეში ვისვრი. ალბომი ცარიელია, არაფერი დამიხატავს. გადასამოწმებლად წინა ფურცლებს ვათვალიერებ. ყველა ფურცელი თეთრია, არც ერთზე არაფერი ხატია.

მიზანი (თავი 3)

უხეში, უტაქტო. ღმერთო მომეცი მოთმინება. დღეს ჩემი დღე ნაღდად არ არის. ნეტა საათი რომელია, მაჯაზე ვიყურები, ღამის 2 საათია, კიდევ ორი საათი დარჩა. საპირფარეშოში შევდივარ, სახეზე ცივ წ**ლს ვისხამ და სარკეში ვუყურებ ჩემს გამოსახულებას, ვინ ვარ საერთოდ?

დაკარგული სიმშვიდე ( ნაწილი მეორე - თავი 12 )

-მამი უმცირესობაში ვარ ოჯახში და ბიჭი იყავი რა _ მუცელზე მაკოცა, მე კი სანამ ადგებოდა დავიხარე და მის „მარადცივ“ ბაგეებს დავეწაფე, კოცნა უფრო და უფრო მომთხოვნი ხდებოდა, მალევე მოშორდა ჩემს ტუჩებს და შუბლზე მაკოცა

მენატრები...

მე მენატრები, მიუხედავად იმისა, რომ ახლა ჩემ გვერდით (ახლოს) ხარ. მე მენატრება ის ადამიანი, ვინც გავიცანი. ან არა... მე მენატრება ის ადამიანი, ვინც გამოვიგონე შენში.

ყველას წინააღმდეგ (თავი 9)

თითოეულ ჩემს სიტყვას უსმენდა, ზოგზე თავს მიქნევდა ზოგზე ეცინებოდა. აღარ ვიცოდი უკვე რა გამეკეთებინა არც მინდოდა მადლობის მაგიერ გამომელანძღა... რაც გოგოები გვერდიდან არ მშორდებოდნენ ბუნაგში მისვლას ვეღარ ვახერხებდი თუმცა გვიან როცა სახლში გავაგდებდი