you are my past

დრო გადის.. და ახლა უფრო იშვიათად მენატრები, ან საერთოდ არა. გამინელდა გრძნობები და მაინც როცა მომენატრები საკუთარ თავს იმას ვახსენებ რომ აღარ უნდა ვიფიქრო შენზე..

სულამდე (ნაწილი მეორე)

ამ დღის მერე მე და ფრედის ურთიერთობა რადიკალურად შეიცვალა..რათქმაუნდა უკეთესობისკენ..უფრო დავახლოვდით.. ამის შემდეგ აღარ მიწევდა სამსახურამდე ოცი მეტრით შორს ჩამოსვლა,რადგან მე და ფრედი აღარ ვმალავდით იმას რაც იყო..კი არააფერი იყო ურთიერთ მოწონების

მთელი ცხოვრება და სამი თვე (თავი 7)

--არა სრულებით.. მაგრამ ამ სიტუაციაში პასუხისმგებლობა ორივეს გვქონდა,,,მე საკუთარ თავთან მას კი თავის ოჯახთან,...... როგორც ზრდასრულ ქალს უნდა გამეთვალისწინებინა ბევრი რამ და როგორც ზრდასრულ მამაკაცს გაეთვალისწინებინა... იტყვით ის კაცია და არ

და ქარი გვირილებს მატანდა

ჰო ვიცი ბევრს ეს არ ადარდებს, მაგრამ მე,უბრალოდ მიყვარდა!მიყვარდა როგორაც აღვწერდი... ღამეებს სევდიანს ვინ ხატავს... მე ვხატავ...წვიმებით დავსველდი...

ამოუცნობი ზარი (15)

ირგვლივ ყველაფერი კვამლში გაეხვა, შენობა ნელნელა ინგრეოდა, იქაურობა ქაოსმა მოიცვა.. ყველა თავქუდმოგლეჯილი გარბოდა გასასვლელისკენ, ზოგი დემეტრეს ეძებდა, ზოგი იარაღს, არღვლიანი გაგიჟებული დაეძებდა ნიტას რომელიც უკვალოდ გამქრალიყო... ***

ჯაშუში

-რას ნიშნავს ვერ გადაარჩინეთ?-მთელს ხმაზე ყვიროდა -მაპატიეთ, ბევრი სისხლი დაკარგა სამწუხაროდ ოპერაციის მსვლელობის დროს გარდაიცვალა-თავი ჩახარა ექიმა და მშვიდათ დატოვა იქაურობა ის კი გაშტერებული ხელი მიებრჯინა კედელზე და ტიროდა -არა, არ მოკვდებოდა,

სულამდე

გამარჯობათ,დიახ თქვენ კიდევ ერთი ადამიანი ბრძანდებით ვინც ჩემ ნაწარმოებს შემთხვევით დააჭირეთ ხელი,იმედია განაგრძობთ ამ ნაწარმოების კითხვას და შუა გზაში არ შეწყვეტთ იმის გამო რომ არ ვარ ისეთი მწერალი რომელიც გასაოცარ სიტყვებს იშველიებს რაიმე

ნატალია(1)

გინახავთ სიყვარულისგან გაგიჟებული ადამიანი? როგორ არა ვისაც უყვარს ყველა გიჟია, ყველა დაფრინავს, ვარდისფერი სათვალეებით და მთელი ამბებით, მეც გაგიჟებული ვიყავი , მაგრამ იმიტომ არა რომ ყურებამდე ვიყავი შეყვარებული, ასეც იყო თუმცა ეს არ მაგიჟებდა .

მომაბეზრებელი ფიქტიურობა. (1)

რთულია, როდესაც ისეთ ოჯახში იზრდები სადაც მხოლოდ შენ სწავლას აფასებენ და სხვა დანარჩენი უბრალოდ ნაგავია. არავინ ფიქრობს შენს გრძნობებზე. დიახ, არავინ! მახსოვს 12 წლის ვიყავი, მეექვსე კლასელი, ქართულში ცხრიანი მივიღე და გახარებული ველოდებოდი დედაჩემს

რატომ ტირის ადამიანი…

“- რა გატირებს? – რაღაც გამახსენდა… – მაინც? – აი, ახლა ორმა კაცმა ჩამოიარა და რატომღაც გამახსენდა, რომ ამ კაცებმა, ოდესღაც, ზუსტად აქ ჩამოიარეს…