თქვენ მისი დედა ხართ...

გამარჯობა...მე თქვენ არ მიცნობთ... მე ანდრიას მომვლელი ვარ ბავშთა სახლში ანდრია ალბათ არ იცით ჯერ ვინ არის...ეს სახელი ჩვენ დავარქვით ნათლობის მერე...თქვენ მისი დედა ხართ... მე ახლა თქვენი პატარა შვილი მყავს ხელში და ვუმღერი...მას სიცხე აქვს და

დუ-დიკო (თავი 4)

ერთმანეთის პირისპირ ისხდნენ. დიკო ფანჯრისკენ იყურებოდა, დუდა სიტყვებს ალაგებდა გონებაში და საუბრის წამოწყებას არ ჩქარობდა. -იტყვი ეხლა აქ რისთვის ამომათრიე? გაღიზიანებულმა დაარღვია სიმშვიდე. -ბოდიში ..

ამაყი ცრემლი - 2

-თათა, ერთი თვით, სამსახურის გამო ამერიკაში მიწევს წასვლა. კარგად იცი ჩემი გრძნობების და შენი გაურკვევლობის შესახებ. მინდა, რომ დაფიქრდე და გადაწყვიტო. - გაჩუმდა, თვალებში უყურებდნენ ერთმანეთს. უნდოდა თათას ძალიან უნდოდა სიმართლის თქმა მაგრამ ვერ

მთელი ცხოვრება და სამი თვე (თავი 2)

„როდესაც დავვოჯახდი,ეს ის პერიოდი იყო როდესაც,შუალედში ვიყავი დაოჯახების ასაკისა; შემეძლო არ მეჩქარა და დროულიც იყო. ჩემი დაოჯახება გამოიწვია სიტყვამ,"გამომყევი"-სთან დაკავშირებულმა იმედებმა და ფანტაზიებმა. წარმოვიდგინე ახალი ცხოვრება,

დაკარგულები *1*

ამის შემდეგ ყველას ეგონა უფროსი ნუნუ სულს განუტევებსო, თუმცა როგორც კი გაიგო, რომ დაბადების მოწმობაში ნუნუ ონიანი დაფიქსირდა, მაშინვე წამოიჭრა ზეზე და ყველას ცხვირწინ თითი დაუქნია აქაოდა გაგაცურეთო.

საქართველო

დაისი იყო... მზე იწვებოდა ამაყად იდგა კავკასიონი, მიჰქროდა ნისლი...თან ირწეოდა, და მთას კალთაზე ეწვა რიონი.

წართმეული ბავშვობა(სრულად)

4წლიდან ქუჩაში ვმათხოვრობ, პურის ფულისთვის. თუ სახლში 5ლარზე ნაკლებს მივიტანდი, მამა ქამრით მცემდა... დედა?!. დედა საჭმელს არ მაჭმევდა...ღამეს ტირილში ვათენებდი.განა იმიტომ რომ მამამ მცემა...არა მაგას ისედაც მიჩვეული ვიყავი...იმიტომ რომ მშიერი

ერთმანეთის გარეშე.

ბოლოს ისეთი აუტანელი გახდა ერთმანეთის გარეშე ყოფნა,რომ ასეთი რამ მოვიფიქრეთ.ძილისწინ ყოველთვის ვწერდით ჩახუტებაზე და კოცნაზე,ისე როგორც ამას რეალურად ვიზამდით.მერე რა რომ სხვადასხვა სახლებში,სხვადასხვა ოთახში და საწოლზე გვეძინა და მერე რა რომ

***

დღეს პირველად შემხვდა 1 წლის შემდეგ. მივესალმე და მთელი ძალდატანებით ვეცადე გამეღიმა. გადაკოცნა ვერ გავბედე. თვითონ უხასიათოდ იყო, ღრმა ნაფაზებს არტყამდა, უცხოპლანეტელივით მაკვირდებოდა. დავიბენი. არ ვიცოდი რა მეთქვა, ან რა მქონდა სათქმელი?

მწვანეთვალება (თავი 5)

დღემ ჩვეულებრივად გაიარა მანუმ რქმოდენიმეჯერ შემომხედა.მერე გავიგე რომ მისი დედა სასწავლო ნაწილი იყოდა სწორედ ამიტომ გადმოვიდა ძველი სკოლიდან აქ.ერთი სული მქონდა სახლში მივსულიყავი და ჩემი მოთხრობა მალე დამეწერა როგორცკი სალში მივედი მაშინვე დღიური