ნაცრისფერი გოგონა

ის ყოველ დღე გაივლიდა ნაცნობ ადგილს, ფეხით, სრულიად მარტო. მნიშვნელობა არ ჰქონდა ეს იყო გაზაფხული, ზაფხული, შემოდგომა თუ ზამთარი, ტრადიციას არასდროს არღვევდა. ქუჩის შესახვევში პატარა, მყუდრო კაფესთან გაჩერდებოდა, ცოტა ხნით დაფიქრდებოდა, შემდეგ კი

ჩატეხილი ხიდი

"გიჟიაო" ამბობდნენ მეზობლები, "დეპრესიაშია, გადაუვლისო" სათქმელს ალამაზებდნენ ნაცნობები და მეგობრები. "თავი დაანებეთ ჩემს შვილსო" დაიცავდა ხოლმე დედა, თუმცა შემდეგ ქანდაკებად ქცეული შვილის ოთახში შევიდოდა და გონებაში აზრი გაუელვებდა, რომ მეზობლების

ერთი წვეთი (თავი II)

ღამის სამი საათია... ბარბარეს ჩემს მკლავებში სძინავს... ქანცი გამძვრა. თავიდან მეშინოდა ლევანი არ გამომყოლოდა და ხელში ატაცებული ბავშვით კარგა ხანს მოვრბოდი, ახლა კი როცა ვხვდები, რომ შესაძლოა, ისევ იქ ეგდოს გონ დაკარგული სადაც მე და ბაბიმ დავტოვეთ,

with(out) you (III თავი)

ორივე რაღაც წამიერ ვნებას ავყევით მეტი არაფერი. - შედარებით ჩუმად ჩაილაპარაკა გოგონამ და თავი ჩაღუნა. თავის ფეხსაცმელებს ყურადღებით დააკვირდა, რომლებიც დიდი ხნის სიარულის შემდეგ საკმაოდ შელახული და ტალახში ამოსვრილიყო. რაც უფრო დიდხანს უყურებდა, მით

თავი დაიხრჩო

ყველაზე საშინელება როდესაც შენ საყვარელ ადამიანს დაკარგავ . რომელიც ძალიან გიყვარს ,რომელიც გაბარძებს და რომელცი ძალიან ბერვ რაიმეს გასწავლის რომელსაც ყოველთვის ღიმილიანი სახე აქვს სულ იცინის, რომელიც ყველასათვის ჯამბაზი იყო ყველას აცინებდა და

დემეტრე და კეტრინი (სრულად)

დაახლოებით ათი ხდებოდა დემეტრემ ერთ-ერთი ბარის კარი რომ შეაღო და ფანჯარასთან მჯდარ მეგობარს მიუახლოვდა.თორნიკე როგორც ყოველთვის მხიარულად შეეგება მეგობარს.საპასუხოდ ვერაფერი რომ ვერ მიიღო,გაკვირვებულმა შეიცხადა. -რა გჭირს ტო -მე და კეტრინი

სხვა მხარეს ( თავი I )

ეს ყველაფერი ჯერ კიდევ მაშინ დაიწყო, როდესაც ის 13 წლის იყო. მას ძალიან უყვარდა მეცნიერება და ხშირად აკვირდებოდა სხვადასხვა ვარსკვლავებსა და პლანეტებს. ერთ დღეს ვარსკვლავების ცვენის საყურებლად ის და მისი მეგობარი - კევინი, ტბასთან ხიდზე ჩამოჯდნენ და

ღამის სტუმარი 5

ბავშვობიდანვე გამოვირჩეოდი ჩემი თანატოლი გოგონებისგან,როცა ისინი თოჯინებით თამაშობდნენ მე მდინარეზე სათევზაოდ დავყავდი მამას,ნაკლებად მიზიდავდა "გოგოშკური" რაღაცეები,ბიჭებთან ურთიერთობის მხრივ მე მხოლოდ მეგობრობით შემოვიფარგლებოდი. ჩემთვის და

"გამოსავალი" (სრულად)

ბიჭმა ერთი ფეხით კარი მიუხურა ხალხს. -ჩუმად! სძინავს და არ გააღვიძოთ! არა, დაიძინე, დაიძინე... მე აქ ვარ. მე უკვე აქ ვარ. ტიროდა. ვერ ხვდებოდა, სახე სველი რატომ ჰქონდა.

სიყვარული, ტკივილი, იმედგაცრუება (თავი IV)

12 მარტი ჩემ გონებაში და კალენდარში ყველაზე ბედნიერ დღედ იქცა.. იმ საღამოს იმდენად აფორიაქებული ვიყავი,რომ ვერ ვაზროვნებდი,ვერ ვიძინებდი და მომხდარზე ვფიქრობდი. მთელი ღამე თორნიკეზე ვფიქრობდი..მთელი ღამე ფირივით ვატრიალებდი მომხდარ კადრებს.