შრამიანი წარსული 2 ნაწილი 2 თავი

ყველაზე საშინელება უმეცრებაა, უამრავი კითხვა და არც ერთი პასუხი,სულ ეჭვები და არც ერთი ფაქტი, თითქოს სასწორი მუდამ იტორტმანებს და ვერც ერთი ფიალა ვერ გადასწონის მეორეს. არავინ გყავს ახლოს და რომც გყავდეს ვის ეტყვი ასეთ ამბავს, ყველა გიჟად

ბატონო პოლიციელო ჩემს მახეში გაებით -2-

-ამის შემდეგ ყურადღებით იყავი, ბოსი გაბრაზებულია, მარიამი გარეთ გელოდება მანქანით, 3 წუთში მანქანაში უნდა იჯდე, დანარჩენს მარიამი გეტყვის.. (უცნობი) *ზუსტად სამ წუთში მანქანაში იჯდა, ნინის ლაპარაკი არ ჰქონდა დაწყებული პოლიციის შენობას, რომ

ტყის საიდუმლოება (თავი მესამე)

- დაეშვი დედამიწაზე.. ყველაფერმა იცის მობეზრება, მათ შორის ასეთმა ცხოვრებამ. შემდეგ ასეთი სიყვარულიც უფერულდება და ქრება. რჩება მხოლოდ პასუხისგებლობა, რომელიც წყვილი გრძნობს. თან მე ისეთი სიყვარული არ მჭირდება და არ მწამს, რომლის გამოც რამის დათმობა

ბედისწერა III თავი

ჩამოცხა.. თუ მე მცხელა? ერთ წუთიანი პაუზის შემდეგ ლექტორი საუბარს აგრძელებს. ყურადღებას აღარ მაქცევს, ჩემსკენ შემთხვევით გამოხედვისას მიბღვერს. რა უნდა ვერ გავიგე. ახალი იდეა აქვს. უნდა ეს ლექცია ერთმანეთის გაცნობას დავუთმოთ. -პირველ რიგში მჯდომარე

არ ყოფილა სიყვარული ნამდვილი~მკვლელის ანდერძი

გახსოვს რო წაგიყვანე პირველად 30 ივლისი იყო, წაგიყვანე არა ფაქტიურად მოგიტაცე და წაგიყვანე მთაში ჩემთან ფიქრობდი რო მოგვკლავდენ ამისთვის ფიქრობდი რო მშბლები არ გაცოცხლებდნენ მაგრამ არ იცოდი რო ჩემმა მეგობრებმა შენები ნახეს და მოუყვნენ თუ როგორ

სამეფო ინტრიგები (+18) I თავი

ასე უნდა იარო პრინცესამ ალექსანდრემ ?არა მიპასუხე მიპასუხე?თვალებს, რომ აცეცებ საყვარლად დედოფალი სათანეა იმ გოგონას აბანავებდა, სამეფო დარბაზში. როგორც ყოველთვის ჭუჭყიანი, რომ შევარდა და აურ დაურია საზოგადოებას ყველაფერი თან ლოყებს უკოცნიდა. _

მე ადამიანს ვერა კი არა, არ ვაპატიებ!

შეკითხვაზე :"რას ვერ აპატიებდით ადამიანს", ყველა თამამად გაიძახის: "ღალატს", მე კი ადამიანს ვერ ვაპატიებ, როდესაც მეუბნება:"მე შენს გვერდით ვარ", ან თუნდაც "ჩემი იმედი გქონდეს", და სინამდვილეში ჩემგან წასასვლელი გზის იმ ჩახვეულ ნაწილში ისე უეცრად

თითქმის შემიყვარდი (თავი 1)

მე ანასტასია ვარ 18 წლის..მტკიცე,ჯიუტი,პრინციპული,ზოგისთვის ამაყიც კი, არმიყვარს გრძნობების საჯაროდ გამოხატვა და ზედმეტი საუბრი მირჩევნია ეს საქმით დავამტკიცო ვიდრე უაზროდ ვილაყბო. ცხოვრებაში ჩემი მთავარი მიზანი კარიერა და პროფესიული განვითარება

არა'რაობა

დაიბადება რა ადამიანი და იმ წამიდან, ცხოვრებისეული ტანჯვისთვის არის განწირული. იქნებ ტანჯვა ადამიანებისა, ცხოვრებისეულზე ბევრად მეტიც არის. რისთვის? ან ვისთვის ვიბადებით ადამიანები? იმისთვის, რომ რაიმე დავტოვოთ?! ჩვენი სახელი შევინახოთ, რომ მერე

არეული გრძნობები (1)

-სასიამოვნოა - ორივემ ერთდროულად ვთქვით და ხელი გამომიწოდა. მეც ჩემი შევაგებე. მუცელში პეპლები ამითამაშდნენ. გაფართოებული თვალებით ავხედე სუსტ განათებაზე და მისი სავსე ტუჩები და მკვეთრი ცისფერი თვალები აღვიქვი. ვაუ, როგორი სიმპატიური ყოფილა...