აფროდიტას ბრალია(თავი მეოთხე)

დიმიტრი ისევ სახლში შებრუნდა. ნინემ აღმოაჩინა, რომ ბუჩქის კვლების დიამეტრი ძალინ ფართო იყო, ამიტომ თავისუფლად გაბობღდა დიტოს საძინებლის ფანჯრისაკენ, რომლიდანაც თითქმის ყველაფერი ცხადად და მკაფიოდ ჩანდა, მაღალი ბუჩქები სრულიად იზოლირებულს ხდიდა სახლს

დაგპირდი

ყალბია ნისლიც და სულ ყველა ამინდი, ვიქცევი,სხეულში ძალაც რომ, აღარ მაქვს... მინდება ადგომა როგორაც დაგპირდი, სისხლძარღვებს ბგერები მჯაში გადააქვს. მაღელვებს სიბნელე...

ნუთუ

სურნელება შენი მათრობს,როგორც ნაზი შამპანური , თვალები კი შენი მახრჩობს ვით წყალი ადიდებული. მინდა ძლიერ ჩაგეხუტო,მორიდება მიშლის მხოლოდ, თავდახრილი ვდგავარ შენს წინ რეაქციას ველი მხოლოდ.

ახალი ამბის გახსენება

გავიხსენებ მე სულ ახალ ამბავს სიყვარულის და წყენის გასაყარს გრძნობებს ჩემი გული გადალახავს უშველის სიყვარულის ჩანაყარს

დახვეწილი არამზადა (თავი2)

_აი ასე სიტყვას არ ამთავრებს და ჩემს ბაგეებს თავისას ახვედრებს,ნელა და ძალიან ნაზად მკოცნის,ასე უცებ პირველ კოცნას მპარავს,რამდნჯერ მიფიქრია როგორი იქნებოდა ჩემი პირველი კოცნა,წარმოვიდგენდი ხოლმე პრინცს რომელიც წვიმაში მკოცნიდა,ან მზის

ჩემი ხარ მასწავლებელო 1

ცოტა ინფორმაცია ჩემზე. ემილი ახვლედიანი. 21 წლის.პროფესიით უცხო ენების სპეციალისტი ვარ, თუმცა საკმაოდ კარგად გამომდის ჯაშუშობა და მსგავსი რამე რუმეები. მოკლედ რომ ვთქვათ საჭირო დროს საჭირო ადგილას ვჩნდები. მამა მყავდა მხოლოდ რომელიც

შენ დაბრუნდები - ისე წახვედი...

დილა გათენდა ისე თავხედი, რომ სამჯერ მაინც გამახსენა შენი სახელი... მე გაგიხსენებ, გაგიხსენებ ცამდე აშოლტილს, როს შენი თმების ცივი სუნთქვა წვავდა სხვა ნიავს. ცრემლს გადაყლაპავ, მორცხვად მეტყვი რომ ქმარს დაშორდი და მე გეტყვი რომ ცოლი სულ არ

რატომ გადავეყარეთ ასეთ იდიოტებს 10

-არც კი გაიფიქრო გესმისს- შეკივლა ბაბიმ და წამოდგომა დააპირა. ალემ დრო იხელთა და ბაბის ხელი წაავლო. -უფს გამეფიქრა- გაეკრიჭა და წყალში ღრმად შესვლა განაგრძო. -არ გაბედო, არა გთხოვ,ოღონდ წყალში არა, გეხვეწებიი-არემარეს აყრუებდა მისი კივილი.-გთხოვ რა

ნუთუ წავიქეცი !?

ილუზიის ტყვეობაში მოვექეცი ვეღარ ვარჩევ ტყუილსა და მართალს ჩემს ცხოვრებას უკვე ისე გავექეცი ოცნებები თავის ხელით მმარხავს

უშბა და თეთნულდი

მზეს ულამაზესი ასული ჰყავდა. დღე ღრუბლებთან ერთობოდა, საღამოობით კი ვარსკვლავებთან თამაშით იქცევდა თავს. ერთხელ დედა-მზეს უთხრა: - აღარ მინდა ცაში ყოფნა, მომბეზრდა ღრუბლები და ვარსკვლავები. მზეს გაუკვირდა. მას ხომ გამგონე შვილი ყავდა.