ბედნიერების რეცეპტი (მეოცე თავი)

ადამიანი თითქოს ყველაფერს ეჩვევა, უბრალოდ მიჰყვება ცხოვრების დინებას და მექანიკურად მოქმედებს. ახალი ცხოვრების წესი უკვე ტრადიციად ექცათ ქართველიშვილებს. ყოველ კვირას ჯერ ბავშვთა კოლონიას სტუმრობდნენ, იქ ნახულობდნენ შვილობილს. შემდეგ ვაჟის

მწვანეთვალება დემონი. თავი 3

რუსა ვერ ისვენებდა ერთ ადგილზე და ცქმუტავდა. კანჭს გემრიელი და მსუყე ნაჭერი ჩამოაჭრა და თეფშზე გადაიღო. გემრიელად ილუკმებოდა. ელენეს მის დანახვაზე სიცილს ვერ იკავებდა -რა გაცინებს?-ჭამა შეწყვიტა მან და გოგოს მიაჩერდა -შენზე მეცინება. ისე მადიანად

მტკივა, უშენობა, მჭირს..

როცა შენ არ ხარ, წვმის, ცხოვრება უშენოდ ჭირს, ქარიც უსაშველოდ ქრის, მტკივა, უშენობა მჭირს.

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ. (თავი 6)

12 საათზე გამეღვიძა.პირველი რაც თვალების გახელისას დავინახე ვიღაცუს სახე რომელიც ჩემს წინ იჯდა და ღიმილით მომშტერებოდა. გაკვირვებულმა ავწიე თავი და კარგად დავაკვირდი ხომ არ მეჩვენებიდა. -რა ხანია შენს გაღვიძებას ველი. -მითხრა მან და მივხვდი რომ

თამაში თავი 3

ნუკრი! ნუკრიმ კიბეები ამოიფრინა და ქოშინით ამოილუღლუღა -რა რამოხდა? ჰა? -ნახე ოთახი ღიაა შიგნითთ რახდება? ნუკრიმ შეიხედა და გაკვირვებით შემომხედა... - მაკა არაფერი ხდება... ისეთია როგორიც იყო... შემოდი

კომა 4

_შენ არაფერი გახსოვს და არც არაფერი გაღელვებს.ხანდახან მინდა ყველაფერი დავივიწყო და ჩემი სულის ტკივილი შრამთან ერთად მოვიშორო,მაგრამ ხანდახან მინდა ვიტანჯო უსასროდ და მასხოვდეს ის იარები...და რა მარტო ისინი.არასოდეს ვყოფილვარ არავისთან ასე

უცხო ( თავი 19 )

ლიზამ ლოცვა, რომ დაასრულა მონასტრიდან გამოვიდა. შორიდანვე შეამჩინა თორნიკე, რომელიც თავდახრილი იდგა, სახეს მაინც არჩევდა, ,,თითქოს ჩამომჭკნარი იყო, ყვავილივით რომელსაც წყალი ესაჭიროებოდა ლიზას სახით’’. გული შეეკუმშა, მაგრამ არ შეეძლო მასთან მისვლა,

ჩრდილები(პროლოგი)

სიენამ ქუჩაში გამოაბიჯა და ნელა გაემართა უნივერსიტეტისკენ.გრძელი გზა იყო,მაგრამ გოგონას ფეხით სიარული ძალიან უყვარდა.დადიოდა და თან გამვლელთა სახეებს აკვირდებოდა ხოლმე.ზოგის გაყინულ,ზოგის სევდიან და ზოგის მომღიმარ სახეს...უცებ ყრუ კვნესის ხმა მიწვდა

ძველი პიანინო - 49

ბოლოს და ბოლოს რაღაც მაინც ყოველთვის მთავრდება და შენ კი ჩაჭიდებული ხარ და არ უშვებ და შენვე თუ არ აღიარე ეს დასასრული იგი არასდროს დამთავრდება...“ პიპა კედლისკენ შებრუნებული იწვა, მოხუცის სიტყვები ყურში ჩაესმოდა, ზურგს უკან მის მზერასაც გრძნობდა...

სიმშვიდემდე შეშლილი(7)

-მაინტერესებს როგორ უხდი ხოლმე სამაგიეროს ....-რა მატლიკინებს,ენავ რატომ მისწრებ წინ? შენც აღარ ემორჩილები ტვინს? მგონი ნერვული სისტემაც მოისალა კუნთოვანიც და საერთოდ ანატომიის ყველა წესს ვარღვევ.