დუელში გიწვევ!

ოდესმე კვლავ გნახავ. მტკიცედ მჯერა, ამ დროს ზამთარი იქნება, ჟრუანტელის მომგვრელი. ძვლებში გამიჯდება თოვლის ფიფქები, ჩემს ძარღვებში დაიძრება ქარბუქი, სიცივისგან ტაო დამაყრის. უფრო მჭიდროდ შემოვიხვევ ჩემს შარფს, თითქმის მთელ სახეს დავმალავ მასში.

ჩემეული არაფერი არ დარჩა ჩემში...

გადის დღეები უღიმღამოდ, ერთფეროვნულად... ვხვდები ცოტაც და ეს ცხოვრება ჭკუიდან შემშლის, დავემსგავსები გამოფიტულ არარაობას... დღეს ყველაფერი გაფერმკრთალდა, გარდაისახა... უკვე ვხვდები, რომ ჩემეული არაფერი არ დარჩა ჩემში...

გრძნობების მორევში (2)

დილა ყოველგვარი ნათელისა და კეთილის სიმბოლოდ ითვლება....ჩემთვის კი მხოლოდ ახალი დღის დასაწყისია,კიდევ ერთი რუტინული დღე,მოსაბეზრებელი და აუტანელი. მძიმედ წამოვწიე თავი ბალიშიდან, ჯერ ისევ ბნელოდა,ამიტო ძლივს მოვახერხე ტუმბოზე დადებული მობილურის

მე, რომ გაპატიო, სიყვარული თუ გაპატიებს?! ...14...

თავის ძლიერი ტკივილი იგრძნო ქეთამ,თვალდახუჭულიც კი გრძნობდა თავბრუს ხვევას,თვალის გახელა უნდოდა, მაგრამ ვერ ახერხებდა,რაღაც რბილ სავარძელში იჯდა, თუმცა რაღაც აწუხებდა, ოდნავ შეინძრა, ხელები მომუშტა, წარბები შეჭმუხნა, უცებ იგრძნო ხელებზე დიდი, ძლიერი

თინა(თავი1)

- თინა შემხვდა - თქვა დანანებით ბიჭმა და გარშემომყოფების ყურადღება მიიქცია. - სად ? - იკითხა ვატო ცაბაძემ. - ფალიაშვილზე.. - მერე ?! - სულერთიას ტონით იკითხა წვერიანმა და სიგარეტს მოუკიდა. - გაიზარდაა, ისეთი აღარაა - ძმაკაცს თვალებში შეხედა..იმ

მე არ ვაპირებ უშენოდ ვიცხოვრო< 2თავი

---სადაც შენ ხარ, მე ყოველთვის შარს უნდა გადავეყარო და იმიტომ. ---უუუფ,როდიდან უსმენ გულს ჭკვიანო შვილო? გაეცინა ალეკოს და მირიანიც აიყოლია და მანაც ღიმილით უთხრა. ---დღეიდან დავუჯერებ ჩემს გულს, ის მე არასდროს არ მირჩევს ცუდს, აი შენ კი გინდა ჩემი

მარწყვის სურნელი (4)

კიდევ იღიმის საერთოდ სულ იღიმის ყველაფერზე და ეს მე ძალიან მომწონს. - ახლა რაუნდა გავაკეთოთ დაბნეული დავაბოტებდი და ვცდილობდი გამოსავალის პოვნას, თუმცა უკვე ძალიან შორს ვიყავით.. წამით დავფიქრდი როგორ მსიამოვნებდა მასთან ერთად მარტო ყოფნა, მაგრამ

მაინც, რა ჩუმად გაიარა ამ გაზაფხულმა

მაინც... რა ჩუმად გაიარა ამ გაზაფხულმა, ზაფხულმაც უცებ გადაიძრო მხურვალე ხიბლი, შემოდგომაა... ყვითელ ფოთლებს სევდა ჩარჩებათ თვალებში, როცა შენთან განცდილ წუთებს დავითვლი.

ლელო (თავი 16) დასასრული.

ჩვენს ბუდეში, სულელო. - ცხვირზე ხელი დამკრა და ღვედი თავისი ხელით შემიკრა. მთელი გზა წინ ვიყურებოდი. არც სანდროსთვის შემიხედავს და არც იმ პატარა რგოლისთვის, რომელიც ამხელა მნიშვნელობის მატარებელი იყო და თითზე მქონდა ჩამოცმული. დაბნეული ვიყურებოდი

ირონიის მეფე და ცინიკოსი დედოფალი(3)

ფუიიი! აქ რაღა მიწადაყრილობა მინდა?! ჯერ კიდევ შეშინებული ვუყურებ აირონიულად მომღიმარ მაჩვს! ვაიმე დედიკო! კარებს ვგლიჯავ და მანქანიდან ვხტები იმ სისწრაფით ველურური აფთარი , რომ მისდევს თავის მსხვერპლს, უიმე დედიკო, რა აფთარი კაცო! ავაზა! გადმოვხტი