6.მხიარული რომანი

საქანელაზე ჩამოსკუპებული თეკლა მთვარეს შეჰყურებდა, თან გამალებით ფიქრობდა ყველაფერზე. შეუძლებელია, ეს წარმოუდგენელია, მაგრამ, თითქმის ერთი თვის განმავლობაში ბექასა და მას შორის რაღაც ნამდვილად გაჩნდა:ჩხუბი, ყვირილი, მტვრევა, ღრიანცელი,

სულში გარეულა ნისლი..

ისე ლამაზია ზეცა, გული მუდამ ზეცას ნატრობს. ძარღვებს აღარ ახსოვთ ფეთქვა, რადგან ანგელოზი გალობს! ღამეს არ უხდება ბინდი, ღამეს ოცნებები ათოვს, მთვარის გაღიმება ფრთხილი. ღამით ანგელოზი გალობს!

"ნი" "ნე" (თავი4)

მინდა სხეულის თითოეულ ნაწილს შევეხო,ვგრძნობ როგორ მიზიდავს,ვნებისაგან როგორ მიდუს სისხლი, ვუყურებ მის მოშიშვლებულ ყელს,მკერდს, წვივებს,რომლებიც ესოდენ ერთობ მაცდუნებელია ჩემი გარყვნილი ფიქრებისთვის,გაგიჟებული ღრმად ვსუნთქავ სუფთა ჰაერს მოზღვავებული

ახლა ისე მინდა...

ახლა ისე მინდა გზა არეულს შენსკენ მოსასვლელი ვპოვო ბილიკები მინდა ყველაფერი გითხრა გულახდილად გრძნობებს ურცხვად მივცე გასაქანი...

ბედნიერება შენს თვალებშია.

რა უბადრუკია ადამიანი. ის ყველაფერს ეჩვევა. ტკივილს, ცრემლებს, გულის ტკვილის და საერთოდ ყველაფერს. ო, ღმერთო, რატომ ხდება ასე? რატომ ეჩვევა ადამიანი ყველაფერს? ალბათ იმიტომ რომ სხვა გამოსავალს ვერ ხედავს არა? განა რამდენი რამის შეცვლა შეუძლია

პროფესია ჰაკერი... (1 თავი)

_ბედნიერებიდან უბედურებამდე რომ ერთი წამია ალბათ მხოლოდ მაშინ ვაცნობიერებთ როდესაც ეს უბედურება ჩვენ დაგვატყდება თავს. _გააზრებაც ვერ მოვასწარი ამ სიტყვების რომ პირისპირ შევეჩეხე იმხელა ტრაგედიას რომელიც მეგონა მომკლავდა. _თუმცა რაც არ გვკლავს

იტალიური ეზო (დასასრული)

-მოგესალმებით. გამოშვებას იმ ახალი და სასიხარულო ამბით ვაგრძელეთ, რომ ლიზა კანდელაკმა წიგნი გამოუშვა. შეგიძლიათ ნახოთ პრეზენტაციის კადრები... ცრემლებს ვერ ვიკავებდით ვერცერთი. ისეთი ლამაზი იყო, ისეთი დახვეწილი. გეფიცებით ანათებდა. ვენეცია, აი რა

მწვანე #1

რა მთაწმინდა ? რის მთაწმინდა ? მეღადავებით ? ყველაფერი ჩანდა, შენი მთაწმინდიანად. დაათვალიერა თუ არა,მაშინვე იკივლა აქ მინდაო. იყიდეს და ახლა ? ბარგდებოდა. ნანიკოს არ ეცალა, შესაბამისად ტაქსისებთან ერთად მოუწია ბოდიალი.

მაბედნიერებ! (1 თავი)

მე ვარ მარიამი. ერთი ჩვეულებრივი გოგონა.მაღალი,გამხდარი და ლამაზი.გრძელი ყავისფერი თმით და ყავისფერი თვალებით.რომ ვთქვა უდარდელად ვცხოვრობ თქო ერთი სიტყვაც არ იქნება სიმართლე. რაც ჩემს თავზე ვიცი მხოლოდ ისაა რომ მამა დაბადებამდე დაიღუპა,დედა კი

ძველი პიანინო - 24

ზოგჯერ იმედიც კი ყველაზე საშინელი მტერია... იჯდა და ელოდა... ელოდა... იმედი ჰქონდა რომ მოაკითხავდნენ... ჰმ... იმედი... აუსრულებელი, მტრად ქცეული ოცნება... ერთ დროს იყო ბედნიერება, სითბო, სიხარული, სიყვარული...