დასრულდა...

ყოველ წამს ვგრძნობდი მენატრებოდი და უშენობა სუნთქვას მიკრავდა... არ ვიცი იქნებ შეცდომა იყო, მაგრამ ეს გული შენ ერთს გეტრფოდა...

დრამინა თავი 10

სახლის გზას ვედექი,ღიმილით მივუყვებოდი ქუჩას ელისგან გახალისებული,თან ვფიქრობდი მომავალზე...ჩემს ჯანმრთელობაზე და სიყვარულზე...გეგაზე რომელიც ვერ გავიგე ჩემი ბავშვური გრძნობებია თუ ნამდვილად მიყვარს...სახლში რომ,მივედი დედა დავინახე,დივანზე იჯდა და

ფიქრებში დაკარგული [2 თავი]

როდესაც ტატიამ გაიღვიძა, თავის ოთახში ათასობით ყვავილი ეყარა. ეს ხომ მისი დაბადების დღე იყო.. იქვე წერილიც იდო: " გარეთ გამოდი " ტატია გარეთ გავიდა, და რას ხედავს. ლაზარე ტატიას სახლის წინ ვარდებით იდგა.. ტატიას გაუკვირდა როდის მერე დაიწყო ჩემი

იდეალური დასაწყისი 10

მხიარულად გავუდექით გზას ჩემდა გასაკვირად არამარტო სამსახურიდან არამედ სახლიდანაც გამიშვეს და კიდე უფრო მხიარულად ვიყავი, მე ერთი გოგო და 5 ბიჭი წავედით გამოვიდე თავი ამ ბიჭებში. -მე რომ არ გყავდეთ რა გეშველებოდათ ? -აუ აბა ბიჭო მაგ გიჟს რა დაკერავს

ჩრდილები სიბნელეში

2016 წელი,ივნისი, უისკონსინის შტატი ქალაქი მედისონი. დილის თერთმეტი საათი.-დილამშვიდობისა პატარა ქალბატონო როგორ გეძინა? -კარგად ბებია, საუზმეზე რა გვაქვს?-ბლინები შოკოლადის კარაქით-ქალბატონო ებიგეილ შემთხვევით ხომ არ გინდა რომ გავსუქდე?

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი2)

ის ღამე ისეთი გრძელი იყო და ისეთი მდუმარე... თვალები გავახილე თუ არა მაშინვე წამოვვარდი საწოლიდან და ოთახიდან გამოვვარდი, -ეიი სად მიდიხარ? რა ხდება? რა გჭირს?- ეს კითხვები არ მასვენებდა... სიბნელეში მიჭირდა საგნების გარჩევა. ნერვიული აშლილობა

არ დამტოვო

რატომ წაუკიდე ჩემს გულს ხანძარი, ყოველდღე რატომ მტკივა და მეწვის? იცი ყოველთვის როცა ვფიქრდები ცრემლები თავად მომდის და მომდის შენ შეგიძლია ჩააქრო ცეცხლი

სი მიშგუ მიჟ ხი! (თავი 3)

,,-ახლა ჯერ მხოლოდ ათი საათია, ამიტომ ზევით ავალთ მთაზე და იქიდან გადმოვხედავთ სვანეთს. - იოანემ გამოგვხედა და ხელით გვანიშნა, თუ სად უნდა ავსულიყავით. ჩვენც თავი დავუქნიეთ და მას გავყევით. -თან ამ ადგილზე მოგვიყევი რამე, რა.. - ძალიან

***

თბილი გარემო, მთლიანი ოჯახი და სიხარულის ყოველდღიური განცდა - ასეთია პერიოდი, რომელიც საუკეთესოდ მახსოვს. მახსოვს, ერთი უდარდელი, არაფრით გამორჩეული პატარა ბიჭი, ხალისიანი, მომღიმარი და მხიარული. ბიჭი, რომელიც მიწაში ლურსმნებს ჩაქუჩით არჭობდა.

პაემანი ეშმაკთან. (მეოთხე)

ირაკლი ერთადერთი იყო, ვისთანაც თავს მშვიდად ვგრძნობდი. მასთან ჩახუტება ყველაზე მეტად მიყვარდა. ჩემთვის ერთ-ერთი ძვირფასი ადამიანი, რომელიც ჩემს მეხსიერაბაში ყოველთვის ჩემთან ერთად არის. ერთადერთია ვინც ბავშვობიდან შემომრჩა. ჩემი დიდი ოჯახის