- გამარჯობა, ცოლად გამომყვები? ( 9 )

- ტასო ორი წამი სამზარეულოში წამო რა. ფეხზე წამოდგა ნატუკა და მეც უკან მივყევი. სამზარეულოს კარი მიხურა და სახეზე ღიმილის ელფერმა გადაურბინა. - რაიყო?

თვალებმა გაგყიდეს მარიამ (სრულად)

თითქმის შვიდი წელია სოფელში არ ჩავსულვარ რაღაც მიზეზების გამო და ახლა ყველანაირად ვეცდები ეს დაკარგული დრო ავინაზღაურო. მომნატრებია სოფელი, რომელსაც ნამდვილად აქვს რაღაც ხიბლი რომელიც მასზე მიჯაჭვულს გაგხდის... თუმცა ერთი პრობლეაა მობილური ტელეფონი

მგონი შემიყვარდი (თავი 10)

ვიკა...ვიკა...გაიღვიძე ჩემოო ფერია ეს უბრალოდ ცუდი სიზმარიაა...ვიკა..-თვალები გავახილე და სულ სველი ვიყავი.ბექას ვუყურებდი და ფერი აღარ ედო.რო გავიაზრე სიზმარი ტირილი დავიწყე და ბექას მოვეხვიე. -ძალიან მიყვარხარ...არასდროს დამტოვო მარტო...გთხოვ არ

აზრი არა აქვს მაინც მახსოვხარ..

მე მომენატრე და ამიტომ გწერ... მე იმას მოგწერ რაც არ მითქვია გაცნობის დღიდან გულში მიზიხარ შენი გული კი მგონი სხვისია.

იასამნისფერი (მეორე თავი)

დილით ადრე ავდექი. დედაჩემის დაჟინებული მოთხოვნის მიუხედავად არ მისაუზმია. შორტი და მაისური ჩავიცვი და გადავწყვიტე დედაჩემს მანქანაში დავლოდებოდი. ნახევარი საათის შემდეგ როგორც იქნა

ვერ გხედავ, გგრძნობ! (ნაწილი 1)

მეღვიძება, ვგრძნობ, რომ უკვე გათენებულია, თავს მშვიდად და გამოძინებულად ვგრძნობ. მღვიძავს, მაგრამ თვალებს არ ვახელ. ყოველ დილით ერთი და იგივე, ყოველ დილით მოლოდინი, რომ ამჯერად გამომივა, რომ ამჯერად გავიხარებ... ნელ-ნელა, მძიმედ ვაშორებ ქუთუთოებს

გაბრიელ ლიპარტელიანი! (5)

იმ დღის შემდეგ თითქოს ყველაფერი თავის კალაპოტში ჩადგა, ალბათ მალე ადიდდებოდა მდინარე და ჯებირებს გადმოლახავდა... საოცარი დილა დაიწყო ლილესთვის...სუსტი ფეხები ზეწარზე აასრილია, გაიზმორა და თეთრ რბილ ხალიჩას შეახო ფეხის თითები... ფანჯარასთან მივიდა და

არასდროს ითამაშოთ ამის პატრონმა რა ქნას (თავი მერვე)

მთვარიანი ღამე იყო, სუსტად წვიმდა წყვილი კი ნელა მიაბიჯებდა ჩაბნელებულ ქუჩებზე , არცერთი ხმას არიღბდა თითქოს ეს დუმილი მატისიყვარულის დამამტკიცებელი საბუთი იყო.. უყვარდათ ? ძალიან უყვარდა .. ასე მალე ? სიყვარული მალე მოდის მაგრამ მალევე წავა ან წავ

ნოემბრის 13 (თავი 20 და 21)

ერთი თვე ისე გავიდა ფეხი ერთხელაც არ ჩამიდგამს თბილისში. ვცხოვრობ აქ და თავს ვიტყუებ რომ მშველის. მომწონს, მიყვარს აქაურობა მაგრამ არ მშველის... თებერვლის ბოლო დღეა და თოვლი ნელნელა დნება არემარეზე. ამ თვის ცივი სუსხი მაინც შემორჩენია გარემოს.

გა–ფრენა..

– მითხარი.. – რა? – მითხარი, რომ შენც გრძნობ.. – რას? – იმას, რასაც მე ვგრძნობ.. – შენ რას გრძნობ? – სიცოცხლეს..