"ხდება ხოლმე" (ნაწილი 2)

სახლში შევედი ჩავიცვი:თეთრი მოტკეცილი მოკლე ულამაზესი და უძვირფასესი კაბა საერთოდ ყოველთვის ძვირიანებს ვყიდულობ რადგან მალე არ იხევა,შავი მაღალქუსლიანები, ჩემი ქერა თმა ისედაც ხვეულია ამიტომ უბრალოდ გაშლილი დავტოვე, მუქი წითელი პომადა წავისვი,

ვიკა, ჩემია! (6)

მზე, ზღვა სანაპირო და გარუჯული სხეული. ეს ყოველივე ისე ამაღელვებლად ჟღერს რომ მეტი არ შეიძლება. ბათუმის სანაპიროზე ჩამწკრივებული მრავლადშეფერილი გოგონებითუ ბიჭები ისე თვალისმომჭრელად გამოიყურებოდნენ ადამიანს ნერწყვი მოადგებოდა. ზაფხულის ცხელ დღებში

სამუდამოდ სიცოცხლეში. (მეექვსე თავი)

-გისმენ ანდრეი. -უთხრა ბოლოს ძალა მოკრებილმა. -ალისია შემაჩერე. ვერ ვხვდები რა მომდის. ალისია, რაღაც უცხოა და სხვა. შემაჩერე ალისია, შენ თუ არ შემაჩერებ მაშინ მე არასოდეს შევჩერდები რადგან მგონი შემიყვარდი.

ბინდიანი წარსული I I

დემნა გრძნობდა იცით რას? ადამიანი, რომ მაქციად იქცევა იმ გარდასახვის ტკივილს. დერეფანში მიმავალი ქვემოდან მართა დეიდამ დაინახა, ქალს ფერი შეეცვალა სასწრაფოდ თავის ოთახში შევიდა და ფანჯარასთან ჩაიკეცა. დემნას შიგნიდან რაღაც ჭამდა, რაღაც უკან

წარსულის სიყვარული (ნაწილი 8)

შეაღემეს ცხელი ხელების შეხებამ გამომაღვიძა,მაშინვე გავახილე თვალები და ცარიელი ოთახი მოვათვალიერე,ღიმილით გადავხედე ჩემს სხეულზე მოწეპებულ ანასტასიას და დაფეთებული წამოვვარდი მზერა აწითლებულ სახეს რომ შეშავლე,, -ღმერთო,სიცხე გაქვს ტასუ,,,სიმწრისგან

ქეთა... გიყვარვარ? (თავი 25)

ქეთამ მაინც ვერ გადაწყვიტა ეკითხა თუ არა კოტესთვის მის წარსულზე. ელენეზე ფიქრიც აწუხებდა. 1-2თვე ამ ყველაფერს ინახავდა . კიდე იყო ერთი რამ საეჭვო, მაღაზიაში როდესაც პროდუქტებს ყიდულობდა ერთი ბავშვი დაინახა რომელიც კოტეს გავდა ძალიან.

კალეიდოსკოპი (III თავი)

არ მინდა ასე სიკვდილი. უნდა გავაღწიო...“ - უნდა გავაღწიო.. - უკვე ხმამაღლა წარმოთქვა. ემოციებისაგან საშინლად დაღლილს თვალები მიელულა და სანამ ძილი საბოლოოდ წაართმევდა თავს უცნაური სურნელი იგრძნო, რომელსაც იმედი ერქვა.

მკვდარი ოცნებები 7

შოკიდან მხოლოდ მაშინ გამოვედი, როდესაც მეტრეველმა თითზე ბრიტვა დამისვა და იქედან სისხლი თქრიალით წამოვიდა. ყვრილი უეცრად შევწყვიტე და სუნთქვის დარეგულირება ვცადე. გამომივიდ კიდეც, გონებაც ჩაწყნარდა და აზროვნების უნარიც დამიბრუნდა. მხოლოდ მაშინ

თხუთმეტი წლის შემდეგ.

.რომელ სიცივეს ვიგრძნობდი, უკვე 15 წელი იყო რაც გაყინული დავდიოდი. არც ის მიგრძვნია ეკლის გვირგვინს რომ მადგავდნენ. ვხვდებოდი რომ არ არსებობდა ტკივილი, რომელიც ჩემს გულისტკივილს აღემატებოდა. ისევ თოვდა, მე კი ისევ მივაბიჯებდი. უკვე თხუთმეტი წელი იყო

***

მიყვარხარ!.. გეტყვი კიდევ ათასჯერ არ მომბეზრდება შენთვის ძახილი ყოველთვის როცა ვიქნებით ერთად მუდამ გესმოდეს ჩემი ძახილი..