OLIVIA ნაწილი 1 (აღზევება)

ლივის სიკვდილის შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა , ყველა შეიცვალა , ყველას თითქოს რაღაც შავმა ფრინველმა გადაგვიფრინა და დაგვწყევლა . კოლი გაგიჟებულია და ხან რას ლეწავს ხან რა ...ხანაც დღეების მანძილზე გაუჩინარდება და შემდეგ ბრუნდება დახეული

ყველაფერი ხარ

არსად არ ჩანხარ მაგრამ ყველგან ხარ... მოყვები შემოდგომაზე დაცვენილ ფოთლებს თავს რომ იკლავენ... მოყვები ზღვის ტალღებს ,ძალიან რომ მიყვარს ის ფერები ხარ.... დილის მზის სხივი ხარ...

ალუბლები (8)

გული მიჩქარდებოდა, რომ მის ხმას გავიგებდი. რა ბანალური და რა იდიოტობაა დარეკვაზე ნერვიულობა, მაგრამ ჩემთვის ბევრ რამეს ნიშნავდა. აი, იმას ნიშნავდა, რაც ზოგადად დიდი პრობლემა იყო ურთიერთობაში. გამბედაობა. ალბათ, ეს ზარი შეცვლიდა ყველაფერს. კი,

სიყვარულის შიშის სინდრომი (14)

-ხუჭუჭ წავიდნენ შენი მეგობრები? - ღიმილით მკითხა , ცუდ ხასიათზე სულაც არ იყო , პირიქით ძალიან თბილი მომეჩვენა -კი წავიდნენ - ვუთხარი ღიმილით და გვერდი ავუარე , ისევ დივანზე მოვკალათდი და კინოს ყურება განვაგრძე -შენ კიდე მაგას უყურებ? - მობეზრებულად

სვანური ვერდიქტი (4 თავი)

ყოველთის როდესაც ვცდილობ გავექცე მარტოობას, რაღაცის დაწერას ვეცადო, წარსულს არჩავუღრმავდე ან რამე მსგავსი არ მოხდეს, ჩემს ფიქრებში, ყურსასმენებს ვიკეთებ, ყველაზე არასასიამოვნო მუსიკას ვრთავ ყურისთვის, ბოლო ხმაზე ვუწევ და ვცდილობ არაფერზე ვიფიქრო...

გაყინული თითები (დასასრული)

_ მა _ მაინც გაიღიმა, მინას ხელები დაუსვა და თვალებში ცრემლები ჩაუდგა _ როგორი პატარა ხარ, როგორი ჩემი ხარ, მა... როგორ არ მემეტები _ ვეღარ გაძლო. იქვე ჩაიმუხლა და უკვე პირდაპირ უყურებდა თავის შვილს. შვილს, რომელიც უკვე უყვარდა იმაზე მეტად, ვიდრე

"დამცინავი ღიმილი" (თავი 1).

-დედა მე გავდივარ! -მივაძახე სამზარეულოში მყოფ დედაჩემს. -სად მიდიხარ მარიამ? -უკვე გასვლას ვაპირებდი რომ უცბად გამომძახა! -სასეირნოდ მივდივარ დედა! -ვუთხარი და გავუღიმე -კარგი, იცოდე სახში მალე დაბრუნდი! -მისთვის აღარაფერი მითქვამს სასწრაფოდ

ეფემია (1 თავი)

ეს ჩემი ოთახია, ის ჩემი ორსართულიანი სახლის ყველაზე მზიანი ფანჯრის მიღმა მდებარეობს. მისი კედლები ნარინჯისფერია, ეს ფერი ისეთ წარმოსახვას ქმნის, თითქოსდა მუდამ კაშკაშებს. მართლაც ასეა, ჩემი ოთახიც კაშკაშებს მისი ოთხი ნარინჯისფერი კედლით. ისე როგორც

ცისარტყელა (5 თავი)

კიბეზე ვდგავარ და კედელზე ფერად ფიგურებს ვხატავ. ფიქრებში ვარ გართული და საყვარელი სიმღერას Thirteen Senses- Into The Fire ვღიღინებ. -ნუცა, როგორ ხარ?-მესსმის ხმა. ფიქრებში გართული ვშინდები და კიბიდან ვვარდები. -ნუცა!-ჩემკენ იხრება ბათუ. -რომ არ

ჩემი სამოთხე

ჩემი ცხოვრება ერთი დიდი უაზრობაა,რუტინული დღეებითა და ყოველთვის ცუდი დასასრულებით სავსე ,თუმცა არც არადროა იწყებოდა კარგით და არც არასდროს იტო ბედნიერებით სავსე ალბათ ახლა წარმოიდგინეთ როგორი დეპრესიული,