საღამო მშვიდობის, ბედნიერებავ (თავი2)

რაჭაში თუ არ ხართ ნამყოფი გეტყვით,რომ ძალიან ლამაზი ადგილია.ერთელ მაინც უნდა ჩახვიდეთ ,რომ თქვენ თვითონ შეიგრძნოთ ეს სილამაზე.განიცადოთ ის რასაც მე ეხლა ვგრძნობ…მივაბიჯებ სოფლის შარაზე.გოგონები რაღაცას ჰყვებიან.იცინიან.მეც ვიცინი,თუმცა არ

ნიუ ორკდან თბილისში (თავი2)

ხვალ პირველად უნდა წავსულიყავი ახალ სკოლაში,საერთოდ არ ვცოდი როგორ შევეგუებოდი აქაურ ბავშვებს,მასწავლებლებს.ერთი კვირაა რაც აქ ვარ და უკვე პროტესტი გამიჩნდა ყველაფრის მიმართ საერთოდ და ორგანულად ვეღარ ვიტან თბილისს,აქ ყოფნის ყველა წუთს უფრო და უფრო

ნიუ ორკდან თბილისში (თავი2)

ხვალ პირველად უნდა წავსულიყავი ახალ სკოლაში,საერთოდ არ ვცოდი როგორ შევეგუებოდი აქაურ ბავშვებს,მასწავლებლებს.ერთი კვირაა რაც აქ ვარ და უკვე პროტესტი გამიჩნდა ყველაფრის მიმართ საერთოდ და ორგანულად ვეღარ ვიტან თბილისს,აქ ყოფნის ყველა წუთს უფრო და უფრო

ჩემო მხატვარო... black__ს (თ.ჯ)

მახსოვხარ, თუმცა დრო მისით მიდის, ირგვლივ მზის გულზე ხარობს გვირილა... მომენატრე და ერთი შეხედვით, გული მომიკლა ჩუმმა ტკივილმა. შენზე ფიქრებით ოცნებებს ვათბობ, დღეს შენს გარეშე გარეთ ქარია,

მესხები (9)

მწარე,არასასიამოვნო სუნი მეცა,ვერ გამეგო სად ვიყავი. თვალები გავახილე და დავინახე ჩემს წინ მობუტბუტე წითელ თმიანი გოგონა,რომელსაც ჩემი ხელი თავისაში ჰქონდა.

ექიმი დეტექტივი 5

-აი სწორედ ეს არის ამ შედევრების შემქმნელი დემეტრე, თანაც ქართველი -საქართველოდან ხარ? ყველაფერი ძალიან გემრიელი იყო, უცებ ისევ თვალებში ჩამაშტერდა და ტუჩები გაილოკა, შემდეგ კი ირონიულად ჩაიღიმა - საინტერესოაო ქართულად ჩაილაპარაკა და თეფშს მიუბრუნდა

სიყვარული მეორედაც მოდის (დასასრული)

იოანემ შეძლო ჟანეტის გულს საბოლოოდ დაპატრონებოდა და მან მის გულში სქლად დადებული ყინული, ჯერ დაამსხვრია და შემდეგ ნელა-ნელა იწყო გალღობა. დრო გარბოდა და მათი ნაცნობობა და მეგობრობა სრულ 11 წელს ითვლიდა. ჟანეტიც ხვდებოდა რომ, ის ერთადერთი ვის გვერდით

გოგონა მწვანეში (4)

-თომა, შემომხედე, შენ სულაც არ გესმის მაგრამ ძალიან,ძალიან მეფიქრები. -იციი, მეც ხშირად მეფიქრები გაგვივლის. -შენი ცოლი ლამაზიაა ? -სიმართლე გითხრა, მასში განსაკუთრებული არაფერია, თუმცა ის ჩემია და რათქმაუნდა მიყვარს

მინდა მიყვარდე 18

გიჟივით დავდიოდი საავადმყოფოს დერეფანში და ვერაფრით ვწყნარდებოდი.თვალწინ სულ ლილის სისხლიანი სხეული მედგა.არაფერმა არ გაჭრა არც დადას თხოვნამ და არც ლაშას მკაცრმა გამოხედვამ.ვერაფრით ვახერხებდი აკანკალებული სხეულის დამორჩილებას.არავინ იცნობდა ლილის

ფსიქიატრიულში (დასასრული)

სამი მძიმე პაციენტიცაა ჩვენს საპყრობილეში, მათ ნამდვილად არ სჭირდებათ ეს კედლები. მხოლოდ და მხოლოდ სხვისი დახმარებით თუ გადაადგილდებიან და საკვებსაც ძლივს მიირთმევენ, ამაშიც მომსახურე პერსონალი ეხმარება. ერთ-ერთმა მათგანმა რომელსაც პედრო ქვია