მაინც მოგარჯულებ(2)

სააბაზანოდან რომ გამოვედი უკვე ყველას ეღვიძა და ყველა ბუზღუნებდა... -ტასუნაა მიდი რაა კიტრის მენილი გამოიღე და ნაბეღლავიც გამოაყოლე რაა და ძმურში ნუ დავრახჯნობ -ოხ ბოდიში რომ ვსუნთქავ, არ დაგელია ძამიკო და არ გეტკიებოდა თავი მაგრამ მეცოდებით და

sms 9 თავი

- მიპასუხებ აქ რა გინდა? - ხმა მკაცრი უხდება და თვალებში გაჩენილი ეჭვის ნაპერწკლის დანახვაზე უსიამოდ მაჟრჟოლებს. - წუხელ მე უარი მითხარი და დღეს კი მარტო მოსულხარ? რატომ? - ჯანდაბას, ახლა რა ვქნა? ნუთუ ირაკლიზე ისევ ეჭვიანობს? - აქედან წავიდეთ,

ლუციფერი (5)

დაიმალე (დაიმალე...იმალე..მალე...ლე...ექოსავით გაისმა ოთახში შემზერავი ხმა,ვიკი ისე რიომ არც კი მოტრიალებული ზევით გაიოქცა და ოთახში შეიკეტა... კედლები დაიბზარნენ, მაგიდა შეზანზარდა, სკამები წაიქცა, თითქმის ყველა ფანჯარა ჩაიმსხვრა და დაილეწა, მთლიან

კორსეტის საიდუმლო (თავი 2)

-უკვე მეასედ გეუბნები ლეა, ეს საშინელი აზრია.არაფერი გამოვა,გესმის?დაგვიჭერენ.შენ ალბათ,მამაშენის სახელი გადაგარჩენს, მე კი ნამდვილად მომიღებენ ბოლოს. -მაშინ თავს მოვიკლავ.

გაღიმება კარგი რამ არის,უჟმურო (1)

არცერთი მოვლენა არ არის არარეალური.უბრალოდ სახელები,გვარები და სამსახურები მაქვს შეცვლილი. ვიცი არ აღფრთოვანდებით წერის სტილით,ნუ რა სტილი შეიძლება ეწოდოოს,მაგრამ უბრალო ენით და დიდი გულით მინდა გაგიზიაროთ ჩემი ამბავი. გკოცნით ბევრს

emotions -it's love (სრულად)

დეკემბრის 28 იყო, მე დედაენის ბაღში "book corner-ში" ვიჯექი მარტო, ერთი ფინჯანი ლიმნიანი ჩაისა და ჩარკვიანის "მშვიდი ცურვით" ხელში. მთლიანად ჩაკარგული წიგნში, ვერც კი ვხედავდი ჩემს ირგვლივ მყოფ ხალხს, გარესამყაროსგან სრულიად მოწყვეტილს მესმოდა

სიყვარული თუ შურისძიება? (მეცამეტე თავი)

არანაირი მაგრამ ლიზ, წავედით. ირაკლი მლიზის ხელი დაავლო და ორივენი გაიქცნენ. ნიკა და მისი მეგობარიც უკან მისდევდნენ. ორივე ტყეში შევიდა, მაგრამ ირაკლის ფეხი აუცდა და დაბლა ჩაგორდა, მას ლიზისთვის ხელი ჰქონდა ჩაკიდებული, ამიტომ ორივე ქვევით დაგროდა.

ცასა და მიწას შორის

გოგონა ლამაზად იწვა და თითქოს ძილს მისცემოდაო.არ უყვარდა ყვავილები,ამიტომ იქ მიმსვლელ არცერთ ადამიანს ყვავილი არ მიჰქონდა.ტანზე თეთრი სარაფანი ეცვა და ხელში ლამაზი გვირილების ეჭირა.სახეზე ისეთი ვარდისფერი იყო,რომ ვერც კი გაარჩევდი ცოცხალი

"დედაშენს უთხარი ცხვირი მოგხოცოს!" (თავი6)

მიკას სიტყვაბზე ცრემლები მომაწვა, თავი ასე დაუცველად და უსუსურად ცხივრებაში პირველად ვიგრძენი.. ხმამაღლა ავტირდი სხვა გზა მქონდა კიი? მერე უცებ ზევიდან მიკა დამაწვა. ზეწარი გადამაძრო და თვალებში ჩამხედა..

შენი სიყვარულის ფობია მემართება (4)

ალექსანდრეს ჩემი ასეთი სიტყვები არასდროს არ სწყინდა, იქიდან გამომდინარე რომ ძმაკაცები ვიყავით და ასეთი „უაზრო“ ლაპარაკი ერთმანეთთან მოსული იყო და კიდევ - ჩემი ღადაობის „სტრუქტურა“ შესწავლილი ჰქონდა.