რვა მარტს გილოცავ, ჩემო თავნება...

არსად მინახავს შენი საფლავი, გულში იმედის სხივი კიაფობს, თუ არ არსებობს შენი დამფლავი, იქნებ გზას შენკენ მაინც მივაგნო. ვერსად ვიშოვე ლურჯი იები, ისიც შენსავით გაქრა ქალაქში, მწვანე ოცნებებს სევდად მიები, შენი ხატება მთხოვეს ალაფში.

რთულია კიდევ ენდო 9

-გადაწყვეტილია.სამუშაოდ აგიყვანთ.ოღონდ მხილოდ იმას შეასრულებ რასაც მე გეტყვი და იმას გააკეთებ რასაც მე გეტყვი.ზედმეტს არ ილაპარაკებ,უფრო სწორად საერთოდ არ ილაპარაკებ სანამ მე არ მოგცემ ამის უფლებას. -კი მაგრამ ეს სამსახურია თუ...ლაპრაკის გაგრძელება

უზომოდ შეყვარებული (6-12) (დასასრული)

ბარბარე შეგიძლია ორი წუთით გამომყვე?სალაპარაკო მაქვს-გაიჟღერა დემეტრეს მკაცრმა ხმამ მე მისმა ნათქვამმა ძალიან დამაბნია და ალბათ სახეზეც გამომესახა ჩემი დაბნეულობა რადგან ჩემებმა "რამე ხომ არ ხდება"მზერით გადმომხედეს მაგრამ უცებ მოვეგე გონს და

ლურჯი მთვარე 9 თავი

- ესე იგი, შენ ჩემს გამო იბრძვიი? - საშინელი, ცინიკური ხმა ამოუშვა ყელიდან და ორივე ხელით მეცა. გამეტებით, მთელი უხეშობით მკოცნიდა, უტიფრად, საზიზღრად მიფათურებდა ხელებს. მაშიშვლებდა, ვგრძნობდი როგორი ჟინით ცდილობდა რამე დაეშავებინა, ტკივილი

-დედა წამიყვანე მამასთან? (ჩემო პრინცო) (სრულად)

_დედა ლვა მალტს გილოცავ_ენის ჩლიფინით მეუბნება პატარა ალექსანდრე და ფეხზე მეხუტება _მადლობა ჩემო საყვარელო _ძირს ვიხრები და ბავშვს გულშI ვიკრავ _ეს შენ!_ამაყად მიწყდის შოკოლადს რომელიც წითელ ქაღალდშია საგულდაგულოდ გადახვეული

შენთან

დღეს ისევ წვიმს და ისევ ცრის ცხოვრება უშენოდ ძალიან მღლის, ნუთუ დავიჯერო მართლა მიმატოვე ნუთუ დავიჯერო აღარ დაბრუნდები. ნუთუ სიმარტოვე მერგო ცხოვრებისგან ნუთუ ტკივილი და სევდა მიანდერძე.

როცა იბრძვი, გწამს, გიყვარს! –1–

საშუალო სიმაღლის ქალმა სწრაფად აირბინა კიბეები და კარს მუშტები დაუშინა. უშედეგოდ აბრახუნებდა რამდენიმე წუთი. ბოლოს გონება გაუნათდა, ჩანთაში სათადარიგო გასაღები მოიძია და წამიერმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე. გასაღები საკეტში გაჩხაკუნდა და კარები

მიმიფურთხებია

ახლა უკვე დიდი ვარ, ანუ უბედური. ხოდა რაღაცნაირად, ამ კვირა დღეს, მომინდა, რომ ჩემს ბავშვობაზე დამეწერა, ბავშვობაზე, რომელიც არ მქონია. ჩემი იმ დროინდელი მოგონებების გახსენება, ყოველთვის მთრგუნავს. ვინ იცის, იქნებ ახლა ბედნიერი ვყოფილიყავი ჩემი

უსიტყვოდ... (ნამდვილი ამბავი)

ვიცი ალბათ გამაკრიტიკებთ ასე რატომ აკეთებო მაგრამ რა ვქნა უბრალოდ არ შემიძლია, მოგიყვებით ამ ამბავს და რჩევა მომეცით რა ვქნა უბრალოდ მირჩუეთ მეტს არაფერს ვითხივ <3 <3 სულ დამავიწყდა ეს ამბავი მე მეხება

კიდე ერთი ბანალური ისტორია (სრულად)

ბიჭი და გოგო: - ახლა დავიჯერე რომ ამბობენ სიყვარული ამოუცნობიაო. - ეგ სასაცილოა და მე არ მჯერა. - არც მე მჯეროდა მაგრამ,რასაც მოგიყვები იმის მერე დაიჯერებ. - ასეთი რა არის? - ჩვენს კლასში ერთი გოგო მომეწონა...