დროა, დასრულდეს...

დროა, დასრულდეს ის რასაც თქვენთვის ჰქვია სიცოცხლე.. დროა, დაიწყოს უკვდავების ჩრდილთან თამაში, ბავშვობის შემდეგ მისი სული ვეღარ იცოცხლებს, ვინც გაზრდილია ოცნებების ფერთა გამაში. დრო გადიოდა... ვით მეწამული სისხლი ყანაში, ისე მოედო მინდვრად ჯეჯილს

ახდენილი ოცნებები(5)

თამინა ანაბელის მოსვლამდე სახლს ალაგებდა და გაახსენდა რომ ორ კვირასში მას დაბადების დღე აქვს.მან დაიწყო ფიქრი თუ რა ეჩუქებინა მისთვის,თან გაახსენდა რომ წინა წელს ანაბელის დაბადების დღე სახლში აღნიშნეს და გადაწყვიტა ამჯერად სადმე გასულიყვნენ თან მისი

***

თითქოს მახვილი ჩამარჭვეს გულში... გული გაიპო, სისხლი კი სცვივა, ვით შემოდგომას ხეებს ფოთლები, და ამ წამს ვფიქრობ ამქვეყანას რისთვის ვშორდები? არადა ერთი-ორი დღით ადრე, მე მძულდა მიწა, ცა, მზე და მთვარე, მარტოსულობით გატანჯული ველოდებოდი, სიკვდილის

ღალატი კვოტირებით 4

როდესაც დავიწყებულს, მის მუცელზე ხელი მომიხვდა, უცბათ გონება გამინათდა, მასზე თუარა მის ბავშვზე მაინც უნდა მეფიქრა, ფეხზე წამოვდექი, ხელში ავიყვანე. გასვლისას კლუბის დირექტორი შემომეფეთა. - სად მიგყავს?

მოგონებები

გამახსენდი, და აი ისევ გამახსენდი ისევ იჩინა შენზე ფიქრებმა ჩემს გონებაში ისევ გამოჩნდნენ მწუხარების ლანდები არმინდა მაგრამ კვლავ მივილტვი შენსკენ. მინდა გავჩერდე არ მინდა მოგიახლოვდე თუმცა ვგრძნობ როგორ ჩერდება ფილტვები არ მყოფნის ჰაერი უშენობით

პირადი მცველი 6

ამ ამბის შემდეგ ერთი თვე გავიდა .ვცდილობდი არავინ მენახა,მაგრამ სიგიჟებდე მენატრებოდა პატარა ანასტასია.ამასთანავე კომპანიის საქმეებიც გართულდა .ახლა ყველაზე მეტად დასვენება და ერთი კარგი გამოძინება მსურდა.ცვლილები კარგია ამიტომ გადავწყვიტე გარემო

- მისტერ უჟმურო ოდესმე იცინით?. (13)

ემილი სიმართლე გითხრათ, ვეჭვობდი, რომ მათე სიუვარულს ამიხსნიდა და ეჭვები გამიმართლდა კიდეც.. უბრალოდ ასე არ მოველოდი.. საკონფერენციო დარბაზში ვიყავი და ინვესტორთა ახალ ჯგუფს ვხვდებოდი, შემოვიდა და სიტყვის თქმაც არ მაცალა, ისე მოჰყვა ყველაფერს

თაღლითი და მატყუარა 5

-წინ არ იყურები?!-დამნაშავე მე ვარ, მაგრამ იერიშზე გადავდივარ. -მე ვერ ვიყურები თუ შენ ითვლი ბუზებს?-მეუბნება გაბრაზებული. -ხეებს!-ჩავილაპარაკე მე. -რამის გამიტანე და მერე ჩემი საფლავის წინ იტირებდი ,,ეხ, რა ბიჭი წავიდაო!“-ამბობს ირონიით.

ეს სწორედ ისაა რაც შენ გგონია პატარავ თავი 4

მეოთხე თავიხმაურმა გამაღვიძა და ლანძღვით ჩავედი სამზარეულოში, შესულმა თავი ვერ შევიკავე და გადავიხარხარე. საქმე იმაშია, რომ დავინახე ესმეს, რომელიც ერთიანად ფქვილში იყო ამოსვრილი, სახეზე რაღაც ყვითელი ეცხო (სავარაუდოდ თაფლი) და შიშით უყურებდა ტაფას,

მოსამსახურის ქალიშვილი.[16]

ლუკამ ვერ მოითმინა და იქვე ერთ-ერთ ოთახში,რომელიც შემდგომ სამზარეულო აღმოჩნდა შეიყვანა გოგონა და მაგიდაზე ჩამოსვა,როორც იქნა დაეწაფა იმ ტუჩებს,რომელიც ასე მომთხოვნად და ვნებიანად იზიდავდნენ მთელი საღამოს განმავლობაში,თუმცა,როდესაც ფეხის ხმა