სიყვარულის ძალა (7 თავი)

-შენ რა, ტირი?-შეშლილი სახე ჰქონდა რომ შემომხედა,-მოდი ჩემთან,-მითხრა და უნდოდა გულში ჩავეკარი. -შემეშვი, -ვუთხარი და ხელი გავაშვებინე. -რა გჭირს, მითხარი, რა მოხდა?-საოცრად განერვიულდა, ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა,-რამე დავაშავე?

შენ ცოცხლობ რადგან ჩვენთვის არ კვდები!

მან შენ სხვანაირად,სრულიად სხვა სამყაროში გიგრძნო,სხვა სიყვარულში და სხვა ემოციებში. ყველა ადამიანშია ემოციები კი,მაგრამ არა ერთნაირი. შენ რომც წარმოიდგინო თავი მის ადგილზე, მის სიმაღლეზე ვერასოდეს ახვალ. ფენომენი ბევრად ძლიერია,ვიდრე მისი ამხსნელი

დედა

იცი ყველაზე მატად რა მიყვრას? როცა შენს ჭაღარას ვუცქერ დედა, იცი ყველაზე მეტად რით ვარსებობ? როცა ჩემს გვერდით ხარ დედა. იცი ყველაზე მეტად როდის ვძლიერდები როცა შენს დამჭკნარ სახეს ვხედავ დედა. იცი ყველაზე მეტად რა მახარებს?

შვიდი მილიარდი სახიდან მხოლოდ შენია ჩემი ფავორიტი

- ბეა ადექი დროზე! -მმმ... ცოტახანი დამაცადე და ავდგები შენ თავს ვფიცავარ -ისევ არ დგება ხო? ოთახში თავი თათულიმ შემოყო -ხო არ დგება, ამიტომაც იძულებული ვარ გეგმა ბ-ზე გადავიდე ღიმილით გადავხედე თათულის -ხო კაი ვდგები თქვენ ხო კაცს არ დაასვებებთ

შენი დავიწყება მინდა...

ორივე ხელით კედელს ვეყრდნობი და ვხედავ როგორ გამოდიხარ ჩემგან...თავზე წყალი ჩამომდის,ჯაკუზი წითლად იღებება...ვხედავ რომ ვიცლები შენგან მაგრამ ვერ ვინძრევი,ვერ ვხვდები...ვერ ვითავისებ...არ ვიცი ეს რას ნიშნავს და იმიტომ...პატარა ვარ,საიმისოდ რომ ეს

ბედისწერა (თავი 3)

ფიქრობდა მომავალზე, იმ ამოუხსნელ ფენომენზეც, რასაც ბედისწერა ერქვა და ყოველთვის ეფიქრებოდა საკუთარ თავში ჩამალულ პოტენციალზე, რომელიც სიტყვებით უბრალოდ შეუძლებელი იქნებოდა ვინმეს გადმოეცა. თოვლი ათეთრებდა ქალაქს, იმ ქუჩის გასწვრივ კი ყველა ხელიხელ

ფსიქოლოგის წერილი დედებს, რომლებიც შვილებისთვის ცოცხლობენ

ვიცი, რომ არც ისე მომგებიან თემაზე ვწერ და ალბათ ძალიან დიდ უკმაყოფილებას და ბრაზს გამოვიწვევ იმ ქალებში, რომელთაც ცხოვრების უმთავრესი აზრი დედობაში ჰპოვეს. მაინც ვწერ!ჩემთან ხშირად რეკავენ დედები და თავიანთი შვილების კონსულტაციაზე მიღებას მთხოვენ.

ჩანახატი (38 თავი)

ოცდამეთვრამეტე თავი - თეკლე ხომ არ გინახავთ? - მეფე-დედოფალთან მოიკითხა აკამ. - არა, ნიკასთან ერთად ცეკვავდა... - იქვე მდგომ ვაჟს გახედეს წყვილმა. - ისიც აივანზე აპირებდა გამოსვლას, შემდეგ მეც ვერ მივხვდი რა დაემართა, დაიბარა, აკას გადაეცით

არასდროს უშენოდ! (5)

მაშინ თქევსმეტი წლის ვიყავი და როგორც ალექსანდრე ყაზბეგი აღწერს ამ ასაკს: „მაშასადამე იმ ხანში, როცა ძარღვებში აღელვებული სისიხლი ქაფდება, სდუღს და ჩუხჩუხით მიმდინარეობს, როდესაც გული მიილტვის რაღაც ჯერედ უცნობის ბედნიერებისაკენ და

ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 5)

კლუბის კარი გაიღო და შემოვიდა ოცამდე წყვილი რომლებსაც,ხელში თითო თეთრი, წითელი ვარდი და ბუშტი მოქონდათ და მაძლევდნენ,ბოლოს დავინახე დემეტრე რომელსაც,დიდი დათუნია და წითელი ვარდები ეჭირა,-გილოცავ პატარა დაბადებისდღეს