16 ივლისი (ნაწილი მეოთხე)

მარიამი და ნიკუშაიდევ დიდ ხანს ვიჯექი იქ და მეღიმებოდა. მერე ლანასთან ავედი.რაღაც ფილმი ჩართო და ჩამეძინა. გაბრაზდა და მეჩხუბა. -აუშენთან ერთად აღარასდროს აღარ ვნახავ ფილმს. -კარგი რა,ხელს ხომ არ გიშლიდი რატო შემჭამე. -ნახე რა,კიდევ აქეთ აქვს

მგონი შემიყვარდი?! (1)

-კარგით რა მეღადავებით?(გამარებული ვყვიროდი -არა მარიამ ხვალ თხოვდები (ლევანი- ბიძაჩემი) -ეს გადაწყვეტილია (მარინა - ბიცოლა) -როგორ შეგიძლიათ-აუუ მარინა შენ მაინც დაელაპარაკე, ჯერ მხოლოდ 19 წლის ვარ რადროს ჩემი გათხოვებაა (მე) -მარიამ დრო რომ არის

დაუსრულებელი ტკივილი...

არვიცი ამას რატომ და რა მიზნით ვწერ , მაგრამ ახლა ყველაზე მეტად მტკივა. ვიცი ამას ვერავინ გაიგებს რადგანაც ეს თქვენ არ გტკივათ , ეს ჩემი გულია .დამახინჯებული გული ...

A bit of...

ჩემს საწოლზე წევხარ ნახევრად გახდილი და ტელეფონში რაღაცას ათვალიერებ. გიყურებ და ვხვდები, ჩემთვის არავინ ხარ. შენს დანახვაზე გული არ მიჩქარდება, თვალები არ მიბრწყინავს და არც დიაფრაგმა მეკუმშება.

რა საოცარია ეს სამყარო (1)

მოკლედ, ეს ჩემი პირველი მცდელობაა რაღაცის დაწერის, მითხარით ღირს გაგრელება? შეცდომებისთვის ბოდიშს გიხდით... ეს არაა ნამდვილი ისტორია, იმედია მოგეწონებათ

Only Black

შენი სიყვარულის და სითბოს მარაგს ცხრა კლიტულში ნუ გამოკეტავ-მეგობრებს სიცოცხლეშივე მიესალბუნე, სიტყვით გაამხნევე და შეაქე კიდეც, სანამ შენი ნათქვამის გაგონებაც შეუძლიათ და გათავისებაც.

უსასრულობა დროში [ნაწილი 1]

საოცარი, უსაზღვრო ვნებით დააცოცებდა ბაგეებზე სქელ ტუჩებს. მორიგეობით მიკოცნიდა ჯერ ზედა და შემდეგ ქვედა ტუჩს. შიშველ ფეხებზე წამავლო ხელი და მაგიდაზე შემომსვა. ერთდროულად საოცრად ნაზიც იყო და საოცრად უხეშიც. ყელზე რომ ჩააცოცა ტუჩები,

ჩემი სიყვარული აკრძალულია! /თავი IV/

_გასაღები დაგრჩა?!_იკითხა ისე რომ არც შეუხედავს ვინ იდგა კარში. _ეჭვი მეპარება, აქ რაიმე დამრჩენოდა!_ბოხი, მკაცრი ხმით უთხრა სოსომ. ვერონიკა ადგილს შეეყინა. სოსოს მზერა რომ გაუსწორა მაშნვე აიტანა კანკალმა, შეეცადა მისთვის კარი დაეხურა, მაგრამ ამაოდ

მუდამ ჩემში (სრულად)

ადგა და წავიდა.მე ის დავკარგე.დასრულდა დამთავრდა მორჩა.ვისკის ბოთლი ავიღე და მოვიყუდე.ახლა მჭირდება გაბრუება და დავიწყება.ისევ ვუშვებ წამალს ორგანიზმში და ისევ ვგრძნობ როგორ დუნდება სხეული,როგორ

სიყვარული მარადიულია 10

სირბილისგან დაღლილი,როგორც კი სკამი დავინახე იქით გავიქეცი და დავჯექი.გგონიათ ვფიქრობდი?არა,ფიქრის უნარიც დავკარგე.ნამუსთან ერთად მთელი ჩემი სიცოცხლე გავატანე დემეტრეს.მისი სახელის ხსენებაზეც ტანში მაციებს.გულში გაუსაძლისი ტკივილიც მახსენებს თავს და