მოხვედი და ცხოვრებას ისევ მიეცა აზრი

16 წლის არც კი ვიყავი როდესაც ახალ სახლში გადავედით. იქ ძალიან კარგად მოვეწყეთ მამამ ყველაფერზე იზრუნა რათა კარგად გვეცხოვრა. ხომ მართლა მე სალომე მქვია, ვარ 15 წლის, ვსწავლობ სკოლაში ვარ მე10 კლაში

გვანცა შენგელია

ბოლო რომანზე ("ბედნიერება გაზიარებით" ) ფიქრი რომ დავიწყე და გადავწყვიტე, პერსონაჟი რეალური უნდა ყოფილიყო მაშინვე გვანცა შენგელია გამახსენდა. ის ჩემი ბავშვობის მეგობარი იყო. რომ შევეხმიანე და გავანდე ჩემი ჩანაფიქრი საოცრად გაეხარდა.

საყვარელი ფრაზები საყვარელი წიგნებიდან

“არაფერი მინდა იქამდე, ვიდრე არ ვიპოვი ადგილს, სადაც მე და ჩემი ნივთები ერთად ვიქნებით. არ ვარ დარწმუნებული რომ ვიცი ეს რა ადგილია, მაგრამ წარმომიდგენია როგორია”

მარტა (დასასრული)

თბილისში დაბრუნებულები, ყოველდღიურად ვეღარ ხედავდნენ ერთმანეთს. ორივეს თავისი საქმე ჰქონდა. ორივე ძალიან იყო დაკავებული. ეს ლევანისთვის არასასიამოვნო ფაქტი იყო, მარტასთვის კი აღმოჩენა. აღმოჩენა იმისა, რომ ლევანის გარეშე გატარებული დღეები, აუტანელი

აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 7)

სანამ საავადმყოფოში წავიდოდი, ცოტა ფეხით გასივეირნე, მიდოდა ყველაფერი გამადეხარშა. თუმცა არაფერი გამომდიოდა, ყოველ ჯერზე როცა ვცდილობდი ჩემი მშობლების რაიმე გასასამართლებელი მიზეზი მეპოვა ამას ვერ ვახერხებდი, ან როგორ შევძლებდი ამას როცა ისინი

ნუთუ ბედნიერება მართლა არსებობს?! (7)

ნუთუ ბედნიერება მართლა არსებობს?! ამდენი ტკივილის მერე შეიძლება ბედნიერება არსებობდეს? ან იქნებ საერთოდ არ არსებობს ეს ბედნიერება და ამდენ ტკივილს შეჩვეულებს გვგონია რომ ბედნიერაბა მოვიდა, ან იქნებ ეს ბედნიერება ტკივილია თუმცა იმაზე მსუბუქი ტკივილი

ბედნიერია გოგონა?! (დასასრული)

ყველაზე საშინელი იცით რა არის? აი ის, რაღაც საიდუმლო რომ გიკავშირდება და ცდილლბ ყველაფერი გააკეთო იმისთვის, რომ გაიგო, მაგრამ შედეგი არაფერს გამოაქვს... მაგრამ არ არის საიდუმლო, რომელიც არ გამჟღავნდება. ცხოვრება გრძელია. წინ - ყველაფერია. ***უკვე

გაყიდული სხეული “8“

კაფეს შესასვლელში ნოხი ეგო,რომელიც მტვრით იყო სავსე და ,როდესაც ფეხი დადგეს,მტვერი ჰაერში აიზიდა,გარშემო ყველაფერი მტვრისფრად ქცეულიყო,მაგიდებზე ალაგებული სკამები,ბართან მიტოვებული ჭიქები,თეფშები,ყველა ნივთი,რაც კი საჭიროა კაფესთვის, გარშემო

ათეისტი ღმერთს ეძებს

ქუჩაში მოსეირნეს, გზაზე ერთი ქალი შეეჯახა და შეუყვარდა. მაშინ კი მიხვდა შემოსული , რომ ღმერთს ძებნა არ სჭირდება, ის თავად გეწვევა როცა სიყვარულს იგრძნობ, ულევ სიყვარულს, მაშინ კი , მართლაც წარსდგება შენს წინაშე დედამიწა, როგორც სამოთხე, ულევი

სალომე

მისი უსულო სხეული,ახლაც ვგრძნობ იმ სიცივეს,რომელიც მაშინ ვიგრძენი შუბლზე რომ ვაკოცე. ვუყურებდი როგორ იწვა კუბოში და ვფიქრობდი.ახლაც ვგრძნობ მის სხეულს ჩემს სხეულზე ჩახუტებისას.მისი კოცნაც მახსოვს,ხშირად მეუბნებოდა "ნახე რა სხვანაირი კოცნა ვიცი" და