12 მეთოდი შეცვალოთ ცხოვრება მაშინაც კი, როცა ამის ძალა არ გაქვთ

"თუკი აკეთებთ იმას, რასაც ყოველთვის აკეთებდით, მიიღებთ იმას, რასაც ყოველთვის იღებდით." ჰენრი ფორდი ბევრისთვის ნაცნობია ეს შეგრძნება:ჯერ მხოლოდ დილის 10 საათია და უკვე 3 ფინჯანი ყავა დალეულია, მაგრამ თავში მაინც აურზაურია. ფიზიკურადაც და ემოციურადაც

ავად ვარ.

დე, დავიგვიანებ, არ ინერვიულო, არ ინერვიულო, დე, დავიგვიანებ, აჰა, შენ ეს ჩემი ლექსების რვეული, თვალები, ხელები და გული მთლიანად. ვიხრჩობი და მაინც არ გეტყვი მიშველე, არ მინდა მოხვიდე, ჩემს დაფშვნილ მუხლებთან, თუ მოვკვდი,

ქიმიური მუხტი [3]

ეზოში მოათვალიერა, მაგრამ ვერსად შენიშნა. მეორე სართულზე ასასვლელ კიბეებს აუყვა. როგორც კი აივანზე ფეხი დადგა, მაშინვე დაინახა ბოლოში, კუთხეში მიდგმულ ხის ტახტზე ჩამომჯდარი ბელა. ფეხები აეკეცა, ხელები შემოეხვია და თავი მუხლებში ჩაერგო.

მელანქოლიკი 11 (დასასრული)

თორნიკე ხელებს შლის და მზადაა ხმამაღლა იყვიროს, რომ ბედნიერია. ამას უთქმელადაც ვატყობ. -ბედნიერი ხარ! -ბედნიერი ვარ!

ეტლი 3

დღეები წამის უსწრაფესად გადიოდა,იმ უბედურ დღეებს როდი გავდა რომლებიც მიიზლაზნებოდნენ და წინ არაფერს მახვედრებდნენ.ყველაფერი შეიცვალა როგორც ზღაპარში.დანიმ ყველა ჩემი ოჯახის წევრი დაახლოვა ახლა ჩემი მშობლები მხოლოდ სამსახურით კი არა შვილებიდაც

გარდაქმნა 10

გვიან გაახსენდა პატარა კოლოფი ნიამ ხელში სწრაფად რომ შეაჩეჩა, ფრთხილად გასნა და ძალიან პატარა, ვარდისფერი წინდების დანახვისად ჯერ გაეცინა, მერე უკვე ჩაძინებულ ნიას გადახედა და პირველად იგრძნო რაღაც აუხსნელი, შეუდარებელი რამ , რომელსაც სახელი ვერ

არის დღეები დედას ვუკვდები...

არის წამები, არის წუთები, როცა ცხოვრებას ჯიბრში ვუდგები... არის წუთები ღიმილს ვუნდები, არის დღეები დედას ვუკვდები!

გატაცება. თავი 7.

ჯანდაბა! საკუთარ ბედს ვიწყევლი! გაქცევა მინდოდა? არაფერი გამოვიდა. სიკვდილი მინდოდა? არაფერი გამოვიდა. რაც არ უნდა მინდოდეს, არაფერი გამოდის. ეს მაგიჟებს!..-როგორც ხედავთ მოვიყვანე.-თქვა პოლიციელმა და მანქანასთან ერთად დავდექით წრეზე,ხელით

ლევან კაპანაძე----ანას

ზარი დაირეკა სკოლაში ხმაურია, სკლასო ოთახში ვლავ აურზაურია. ანბანი დაგიწყია, კალამი აგიღია რვეულის წაღება კვლავ დაგვიწყნია.

ნაკვალევი (5-6 თავი)

მეხუთე თავი რამდენიმე დღეში სალომე წავიდა ბებიასთან დასასვენებლად და დაიწყო ჩემი წამებაც. ვერ ვისვენებდი, ვშფოთავდი. ჩემი დაძაბულობა ბოლოს მამუკამაც კი შეამჩია. - რა გჭირს, შე-ჩემა აღარ იტყვი? - გაბრაზდა ის, როცა კარგა ხნის საუბრის შემდეგ შეამჩია,