სასრულეთი (თავი 42)

მდუმარედ გავიარეთ ვიწრო დერეფანი. გონებაში ამომიტივტივდა საიდის მუქარა და გაფრთხილება : „ქმედებას ყოველთვის აქვს ტოლი და საწინააღმდეგო უკუქმედება; სხვანაირად: ორი სხეულის ურთიერთქმედება ტოლია და მიმართულია ერთმანეთის საწინააღმდეგოდ“.

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 1)

კაბინეტში, რომ შევედი ფანჯარა გამოვაღე და ჰაერის ღრმა ჩასუნთქვა დავიწყე, რომ ცოტა გონება მოსულიერებულიყო და ცივ ჰაერს გარკვეული მოგონებები გაეყინა. ამ მედიტაციაში ვიყავი, როდესაც კარზე კაკუნი გაისმა. - ღიაა, - დავიძახე ისე, რომ არ მოვბრუნებულვარ.

პროფესია ალფონსი (17)

ახლა ფეხის მოტეხა და ექვსკვირიანი ბიულეტენი არანაირად არ მაწყობდა. ნელ-ნელა წინ მივიწევდი ჩემს საგამომძიებლო საქმიანობაში და ფარდას ვხდიდი უკვე ყველაფერს, თუმცა... რომ მახსენდებოდა როგორ ფრთხილად და მონდომებით მისინჯავდა გუჯა ფეხს და როგორ

მენატრები

მომენატრე... რა დრო გავიდა - არა?! ახლა ფანჯარასთან ვზივარ, მთვარე და ლამპის შუქი მინათებს ღამეს, მაგრამ იცი, ჩემთან როდის დაღამდა?!

სიყვარული გრძნობების გარეშე 3 თავი

თორნიკე დროდადრო თვალს აპარებდა დაძაბული გოგონასკენ რომელიც ერთ ადგილზე მიყინულივით იჯდა

დედამიწის შემდეგ

ადამიანი ,რომელსაც უყვარდა და დაიღუპა, რომელიც უყვარდათ, გრძნობები რომლებიც დარჩაა... ადამიანები სიცოცხლეს ვაგრძელებთ , რახდება იქ?! იქნებ იქაც გველოდებიან?! იქნებ იქითაც გრძელდება, რაღაც ახალი?!

ნაკრების გული (თავი 1)

"ნუ იტყვი, რომ ქარიშხალი გინახავს, თუ ყველაფერ დედამიწიერს, შენში ერთდროულად არ მოუყრია თავი."

შემიყვარე... /3/

დიდხანს მივრბოდი... მხოლოდ იმაზე მეფიქრებოდა რაც შეიძლებოდა შორს გავქცეულიყავი, ვერც კი შევნიშნე, რომ ჩემთვის სრულიად უცხო ადგილას აღმოვჩნდი, თორნოკეც არ დაღლილა მომსდევდა და კვლავ ჩემს სახელა გაიძახოდა. გზატკეცილს კარგა ხნის გაცილებული ვიყავი, ჩემს

არასწორი დრო (2)

უცნაურია ეს ჩემი ფიქრები მიმოფანტული ედება ხალხს და შენ ჩემო ძვირფასო მკითხველო აუცილებლად იპოვი მას და მე ისევ დავიარები ქუჩებში მარტო და მოგაწვდი ჩუმად ვარდს ,შორეული წარსულს მახსენებს თავს და რა არის ცხოვრების არსი ჯერ კიდევ არ ვიცი, რადგან ისევ

პროფესია ალფონსი (16)

_ძალიან კი მინდა, მაგრამ არ მიხერხდება, რა ვქნა?_მეც საცოდავად ავაფახულე თვალები._დეიდაჩემს ვჭირდები...ხომ იცი, თან ორსულადაა და ცოტა ჭირვეულობს... სხვა დროს იყოს. ხომ არ გეწყინება?_მაინც ვკითხე, თუმცა აშკარად დავინახე, რომ წყენა გაუკრთა სახეზე.