უიმედობა

"ზოგჯერ მხოლოდ ჩახუტება მინდა, მაგრამ ირგვლივ ცივი რობოტების გარდა არავინ არ არის."

მინდა შეგღებო

მინდა შეგღებო ლურჯად, დაგაჭერინო ქაღალდის გემი. მინდა მკლავებში გამაქრო და ჩამითრიო ფსკერისკენ საშიშად ლამაზი ოკეანისა. მინდა შეგღებო მწვანედ, რათა მინდორი გახდე ნანატრი, ტყის შუაგულს რომ გადაეფინა. ფერადი ფუნჯი გაგისვა ნაზად და ყვავილების მდელოდ

უცნობი გოგოს დღიურები (თავი 4)

მეორე დღეს ჩემდა გასაკვირათ დილით ადრე გავიღვიძე ჩემით ისე რომ არავის დახმარება დამჭირვებია ეს კი დამიჯერეთ ძალიან გასაკვირი იყო, მაგრამ, ის უფრო გასაკვირი იყო რომ კარგ გუნებაზე გავიღვიძე. რომ გავიღვიძე აბაზანაში შევედი წყლის გადასავლებათ ისე

Him and I (თავი12)

-ისე ელაპარაკება რომ თითქოს დიდი ხანია იცმობდეს-ჩურჩულით მითხრა ანდრომ-არა კიარ ელაპარაკენა ეფლირტავება-განაგრძნო ისევ -დაიკიდე-უთხრა ანამ და ეცადა ყურადღება აღარ მიექცია მის გამოხტომებზე -მალე მოვალ-თქვა სანდრომ და წამოდგა -სად მიდიხარ?-ინსტიქტურად

სადაც, წყვდიადი შეხვდება ნათელს (თავი 1)

სანამ თავს მოვიწესტიგებ მანამდე ჩემს თავზე მოგიყვებით. მე ვარ ბაბი თოდუა, 19 წლის, საშუალო სიმაღლის, გამხდარი, საშუალო სიგრძის, წაბლისფერი, ტალღოვანი თმებით და დიდი მწვანე თვალებით. ვცხოვრობ დედასთან (ნინო ბერიძე), ბებიასთან (ქეთევან გვენცაძე) და

უშბა 1

ეს ამბავი დაახლოებით 30 წლის წინ მოხდა. ეს ამბავია, რომელიც სულ დღემდე მიფორიაქებს, მწვავს და ჩემს გულს კუმშავს. ეს ამბავი, ყოველ ღამე მახსენებს თავს. ეს ერთადერთი და უდიდესი კოშმარია ჩემს ცხოვრებაში. სხვა ჩემს ადგილას იტყოდა: ბედია და მიტომაც მოხდა

მარილისი |8|

ჩვეულებრივ ადრე გაეღვიძა. თუმცა, სიმშვიდე ეუცნაურა. აქ არავინ ყვიროდა,არც-დიდები, არც-პატარები. ჩაცმისას თავს არავინ დაგჩხაოდა. ნელა გამოძვრა საწოლიდან. თავთან დალაგებული, საგულდაგულოდ დაკეცილი ტანსაცმელი ერთმანეთის მიყოლებით გადმოაწყო, ფეხსაცმლის

თქვენს სახელმწიფოში გაასაჩივრეთ(სრულად)

აწი ახლა ერთი ადგილი და ამოდი ლიზასთან. მანჩოს ახალი ბოი უნდა გავიცნოთ კაი ძმაკაცები ყავსო თან, გეშველოს იქნება რამე. - უკაცრვად, საშველად მაქ საქმე და არ ვიცი? თუ თებრონემ დაგირეკათ არიქა შვილიშვილი გასათხოვარი მრჩება და რამე უშველელეთო? - ისე კი

შენთვის მეგობრობა

შენთვის მეგობრობა წმინდა მირონია ჩემთვის ის გამხდარა ბედის ირონია

უდედობა უბედობაა (ნაწილი 3)

საღამომ, ღამე მოიტანა, დაუსრულებელი ცრემლისა, ღამემ კი თეთრად გათენებული დილა,მთვარეც დამემალა, ვარსკვლავებიც, იმ ღამეს საშინლად წვიმდა, ზეცა ტიროდა ჩემთან ერთად, მთვარე კი მემალებოდა,მეც და მზესაც ემალებოდა, სცხვენოდა ჩემი და მზის, არადა როგორ