რაც არ უნდა ვქნა მაინც მიყვარხარ

ყოველდღე ვცდილობ შენს დავიწყებას ყოველღამე კი თვალწინ მიდგახარ ამაოდ ვცდილობ მე გაღვიძებას რაც არ უნდა ვქნა მაინც მიყვარხარ მე ვერ ვივიწყებ შენს ლამაზ ღიმილს და მისი ცქერა კვლავაც მინდება ეს სილამაზე მანდომებს ტირილს როგორც ჰაერი ისე მჭირდება

ღვთის უახლოეს სამოსახლომდე

კვამლი ავარდა სისხლის სურნელის, და შურისგებად ზეცა გაცრიცა, ჰყვავის ნაღველი, როგორც კუნელი, იქ სადაც ცეცხლმა სული დაცრიცა.

აბსურდი

უსასრულობის კიდესთან ვდგავართ, რთული ყოფილა ცხოვრების მართვა, გაურკვევლობის პიკს ვაღწევთ მარად არავის ახსოვს "წესების"გამა ვეღარ აღვიქვამთ ფერებსაც ნათლად

დიდი პატივისცემით საბავშვო სახლის აღმზდელ-მასწავლებლებს

როგორც დედა ყრმის აკვანთან თეთრად გაათენებს, თქვენც ასევე დახაროდით, დღეღამ აღსაზრდელებს.

ჩემს ერთადერთ დაიკოს

ახლა ამ ლექსს მივუძღვნი ჩემს მშვენიერ დაიკოს მასზე მნიშვნელოვანი ჩემთვის ვინ უნდა იყოს

განაჩენი

მემღერება სიმარტოვის ჰანგები ნაბიჯს ავრევ,მაინც გზაზე დამხვდები უმომავლოდ დარჩენილი ბავშვები ვებრძვით წარსულს ,გრძნობებს ვეთამაშებით.

და მაინც მჯერა...

.....და მაინც ღმერთს მხოლოდ ერთსა ვთხოვ, მხოლოდ ერთს მოველი მისგან,არ აქვს უფლება ამის აკრძალვის რადგან იცის რომ მტკივა ვერ ამიკრძალავს მის ნახვას კიდევ მჯერა, გამიგებს ალბათ

მითხარ გაგახარო როგორ?

როგორ გაგაცინო მითხარ როგორ გაგიხარო გული შენი სიხარული მინდა შენი ბედნიერი სული მითხარ რა გჭირდება კარგო

განშორება

ცარიელ სივრცეში უკრავენ სონატებს, გაყინულ ფურცლებზე ნოტებად მემსხვრევი, გარეთ ისევ თოვს , ბგერებიც ბობოქრობს არეულ ამინდებს დღესაც არ ვნებდები.

შენს გვერდით თუ მოვკვდები

ისევ თავგზას ავირევ ჩემთვის ნაცნობ ხერხებით, დროსაც კი შევაჩერებ შენ თუ მეალერსები.