მარტოსული

ღამე დავეხეტები, მთვარე ვეღარ ანათებს. გული დამებზარა და ნეტავ რა გაამთელებს?!

სამწუხაროა

და ტკივილებსაც უშენობის ნირი ატყვია სიახლოვესაც ფერი დაჰკრავს რაღაც უხამსი სამწუხაროა, იყო ქვეყნად თან ასე ახლოს და წამებს ერქვას უშენობით ამომხუთავი

იაზონის ეპოქა

იაზონი დამჯდარა და უფიქრია ერთხელ, საქართველოს დავიძრები ვივლი ღელე-ღელე, ჩამოვიტან ოქროს საწმისს გავახარებ ბიძას, იქნებ მერეღა მაღირსოს ტახტი მან მეფისა.

როცა უბრალოდ წვიმდა

ერთ დროს მღელვარედ მე შენ მიყვარდი, როდესაც ზეცა ტირილებს ცრიდა, ოდესღაც ნაზად რომ შემიყვარდი, ოდესღაც, როცა უბრალოდ წვიმდა.

ისტერიული პიკი

გავყიდოთ გრძნობები,არ დაგემონები გავცვალოთ როლები,მე შინ გელოდები ამ სიყვარულის ნაშალი ყლორტები გასცვივდა ხეს და მერევა დროები

უშენობა

ახლა ისევ ბავშვივით მოვინდომე მეტირა შევეხიზნე ცრემლიან სავარძლების ბალიშებს უშენობა დამტვერილ ფოტოებზე ჰკიდია სადაც უკვე სიამით ღამე გამოვიტირე

სიმართლეს, როგორც დასაკრძალ ცხედარს

დროა ჩაბარდეს არყოფნის სევდა გარდასულ დღეთა მემატიანეს. სიმართლეს, როგორც დასაკრძალ ცხედარს, მოასვენებენ მეზღაპრეები.

თეთრი ღამეები

მე ვიბრძვი!, მე ვცდილობ! გავუდზლო ტკივილს, რომელიც სულში ხმაურიბს , კივის... სხეულს კვლავ ზარავს დემონთა ხარხარი!, თეთრი ღამეები, ძილი მაქვს დამფრთხალი...

სხეულის მიახლოების მცდელობა სულთან

სხეული ფიქრობს: არ ვიცი ვინ ხარ , არც შენ იცი ვინა ხარ თავად, ჩემში რომ მყოფობ,ამოზრდილი მცენარის დარად, არ ვიცი რა ვთქვა,არც შენ იცი რა მითხრა კვლავად, და თუმც არ გიცნობ უცხოელო, იმეფე მარად!

შენ ჩემო ტკბილო

შენ ჩემო ტკბილო ეს დილაც იყო უშენოდ ცივი და ბუძელნიკმაც შენზე ადრე მაცნო რიჟრაჟი და ალბათ ეს დღეც არ იქნება გამონაკლისი და კიდევ ერთხელ გადავითვლი უშენო ნაბიჯს.