მონატრება ეხეთქება ძარღვებს...

მონატრება ეხეთქება ძარღვებს... სუნთქვა მიჭიირს უკვე ძვლებშიც მამტვრევს... აღარ ვიცი როგორ მოვერიო დარდებს...

შენი თვალები

შენი თვალები სითბოთი სავსე სულ მუდამ მახსოვს და მენატრება, შენი ღიმილი სიკეთით სავსე მე არასოდეს არ მავიწყდება.

მოგონილი რეალობა

აუსრულებელი ოცნების დასაწყისი ჰორიზონტს მიფარებულ ტალღების დანაკლისი ღამესთან დამარცხებულ მზის ჩასვლის საწყისი

მარტოსული

ღამე დავეხეტები, მთვარე ვეღარ ანათებს. გული დამებზარა და ნეტავ რა გაამთელებს?!

სამწუხაროა

და ტკივილებსაც უშენობის ნირი ატყვია სიახლოვესაც ფერი დაჰკრავს რაღაც უხამსი სამწუხაროა, იყო ქვეყნად თან ასე ახლოს და წამებს ერქვას უშენობით ამომხუთავი

იაზონის ეპოქა

იაზონი დამჯდარა და უფიქრია ერთხელ, საქართველოს დავიძრები ვივლი ღელე-ღელე, ჩამოვიტან ოქროს საწმისს გავახარებ ბიძას, იქნებ მერეღა მაღირსოს ტახტი მან მეფისა.

როცა უბრალოდ წვიმდა

ერთ დროს მღელვარედ მე შენ მიყვარდი, როდესაც ზეცა ტირილებს ცრიდა, ოდესღაც ნაზად რომ შემიყვარდი, ოდესღაც, როცა უბრალოდ წვიმდა.

ისტერიული პიკი

გავყიდოთ გრძნობები,არ დაგემონები გავცვალოთ როლები,მე შინ გელოდები ამ სიყვარულის ნაშალი ყლორტები გასცვივდა ხეს და მერევა დროები

უშენობა

ახლა ისევ ბავშვივით მოვინდომე მეტირა შევეხიზნე ცრემლიან სავარძლების ბალიშებს უშენობა დამტვერილ ფოტოებზე ჰკიდია სადაც უკვე სიამით ღამე გამოვიტირე

სიმართლეს, როგორც დასაკრძალ ცხედარს

დროა ჩაბარდეს არყოფნის სევდა გარდასულ დღეთა მემატიანეს. სიმართლეს, როგორც დასაკრძალ ცხედარს, მოასვენებენ მეზღაპრეები.