ვიწამე გრძნობისა

„...ვარდნი უეკლოდ არავის მოუკრებიან...!“ შოთა რუსთაველი ამ მწვანე ბალდახინს ვერა გზით შორდება, უეკლოდ მოკრეფილ ვარდების მოცვენა. ვიწამე გრძნობისა და მაინც გარდავედ,

და თუ...

და თუ ვინმეს უკვდამდის შურდა, იესოსავით გაგაკრა ჯვარზე, გასაჭირის დროს მოგთხოვა ხურდა, წიხლი მიარტყა ყველა იმ ჯავრზე.

დღეს გარიჟრაჟმა

დღეს გარიჟრაჟმა ირიჟრაჟა გარირიჟრაჟისას. ის უამებლად შემოიჭრა,აღარ აყოვნებს.

უახლოესად შემორჩა ქარი

შრიალებს მორცხვად,შრიალებს წნორი, ფოთლიდან ფოთოლს ედება ცვარი.

მხოლოდ მას...

როცა ჩემს გრძნობებს გული ვერ იტევს მინდა გავუნდო სხვას

მიტკალისფერი

თითქოს წამებში კრთება წუთები, თითქოს ცხოვრება მიტკლისფერდება.

უკანასკნელად

უკანასკნლად როცა გიხილე თვალები გქონდა დახუჭული, ლამის ვიტირე! ნეტავ თუ გრძნობდი ჩემს იქ ყოფნა?! ნეტავ გესმოდა ჩემი გულის ხმა?!

სანამ სიკვდილი დამაფასოვებს

ცხოვრება თითქოს სუნთქვას არ მაცლის, თითქოს ჰაერი შემომაძვირდა.

მარწყვის მდელოზე

რატომ ატოკდა გული ნეტავ რაა მიზეზი, როცა ცხოვრება მიხარია მარწყვის მდელოზე.

ცრიდა..

ცრიდა.. ცრემლები წვიმად მოგორავს, მიწას მოკვდავთა აცვივა ფერფლი.. იდგა ქალაქი.. როგორც გორგონა.. სანამ პერსევსის დაეცა მეხი..