ვარდისფერი სათვალე (5 თავი)

დილით ერთ დასკვნამდე მივედი. არასოდეს აღარ უნდა ვიტირო! უფროსწორად ხშირად არ უნდა ვიტირო (რაც მახასიათებს). და მართლაც, გუშინ ღამით არ მიტირია. არც დღეს არ ვიტირებ და არც ხვალ. გაიღიმე დღეს იტირე ხვალ (წაიკითხე ეს ყოველდღე) თუ ხშირად ვიტირებ, ისეთ

მიშველეთ მუშაობით მკლავენ! 14

როცა დაბრუნდნენ იოანეს სახე წაშლილი ქონდა, ხოლო გაბრიელს დაჭიმული...ნახევარი საათი გარეთ რაღაცაზე კამათობდნენ. ვერაფერი გავიგე...ჩემი ქმარი(მგონი დროა უკვე ასე დავუძახო) მომიახლოვდა და საწოლთან ჩამოჯდა. სახეზე ფერი არ ედო. თვალები აწყლიანებული და

ისტორია სათაურის გარეშე

ლაპარაკ-ლაპარაკში მაღაზიამდე მივედით,ვიყიდეთ ყველაფერი და დავბრუნდით სახლში.მე და ანდრეამ არ დავლიეთ.ბიჩებსაც შევთავაზეთ წამოსვლა და ისინიც დაგვთანხმდნენ.დაღამდა,პირველი საათისთვის ბიჭები კარგი გამოფხიზლებულები იყვნენ და დავიძარით ადგილისკენ.მე

სიმპატიური უფროსი (12)

--ზუკა-- სახლში გაგიჟებული შევვარდი, კარები ისე მივაჯახუნე ფანჯრები დაზანზარდა.... -რას ნიშნავს სახლში არაა? ხნას ვერ ვაკონტროლებდი, ნებისმიერისთვის ვინც დამნაშავე არაა შეიძლება უმიზეზოდ მეჩხუბა, ნებისმიერი გამვლელისთვისაც... -ზუკა დაწყნარდი

სულს მოგცემ - 3

-ნიაკო გძინავს ? - ადრე დასაძინებლად ასულს ანანო წამოადგა თავს და საწოლზე გაგორდა ვარკსვლავის ფორმაში ... -არა რა იყო ? - ღიმილით გადმობრუნდა და სახეში შეხედა -მისმინე ... ვიცი ამ თემაზე საუბარი არ გიყვარს მაგრამ ახლა ჩემი მოსმენა მოგიწევს ! მეც არა

მეორადი ბედნიერება [2]

ელოდა მაგრამ რამდენი ორი წუთი გავიდა ვინ იცის. არადა ახლა ამაზე სადარდელად სცალია? სადარდებელი ისედაც ბევრი აქვს. მატარებელმა დაიგუგუნა, ის სულელი გოგო კი არ ჩანს. თვითონაც არ იცის, ასე გაუაზრებლად, სწრაფად ჩავიდა ვაგონიდან..

და მაინც...(3)

-ელენა,მოდი შემოდი._მითხრა და გვერძე გაიწია შესვლა რომ შემძლებოდა.მეც შევედი და ეგრევე ჩხუბი დავუწყე. -ჩემი ნებართვის გარეშე რატომ წამოიყვანე ნიკუშა? -ჩემი შვილის ჩემთან მოსაყვანად არავის ნებართვა არ მჭირდება.

ორმაგი თამაში.. Part II (ნაწილი III)

არვიცი რამდენი ხანი მეძინა, ან საერთოდ ჩემ ამ მდგომარეობას შეიძლებოდა თუ არა დარქმეოდა სახელდობრივად ძილი, მაგრამ როცა გამომეღვიძა ფანჯრიდან მოელვარე მთვარე მიმზერდა. პალატაში ვიწექი, ირგვლივ არავინ იყო, მხოლოდ აპარატის წიკწიკი და გადასხმის დროს

ნაბიჯები დათვლილია (1)

მე ვდგავარ რა ქუჩაში ვიყურები... მერე კდელს გავაყოლე თვალი და კარებს შევხედე .... 9 საათი ხდებოდა ისევ კარები ისევ ქუჩა ჩემი ფიქრები ჩემთან რჩებოდნენ -როდის მოხვალ... ჩავილაპარაკე ჩემთვის და კარები რომ არ შეემოეღო დედას ალბათ ტირილს დავიწყებდი

განსხვავებულები 1

ცხოვრება მოულოდნელობებით არის სავსე. მაგრამ მარტო მოულოდნელობები არ ყოფილა საკმარისი, რომ ვიცხოვროთ. უნდა შევიგრძნოთ სხვისი შური ჩვენს მიმართ, ბოღმა და სიძულვილი. ამ დროს გაგვიჩნდება კითხვა: მაშ რისთვის არის ეს ცხოვრება ლამაზი, თავგადასავლებით და