შენს გვერდით სხვა ბიჭი არ დამანახო! (7)

-მიყვარხარ - ვთქვი ხმადაბლა და სახე გამებადრა. -დღეს მე აღარსად გაგიშვებ ამ ოთახიდან - ჩაილაპარაკა გამარჯვებული ტონით. -რა? ლილესთან უნდა მივიდე, ინერვიულებს - ვუპასუხე აღელვებულმა. -არ ინერვიულებს - თქვა უდარდელად. -უნდა წავიდე, გამიშვი -

შენს გვერდით სხვა ბიჭი არ დამანახო! (6)

იხდიდა, იქვე სკამზე მიაგდო და დაკუნთული ტანი გამოაჩინა. ამის დანახვისას სახეზე სისხლი მომაწვა. ჩემკენ მობრუნდა, წყლიანი ბოთლი ტუმბოზე დავდე და მოვბრუნდი, რომ გამოვსულიყავი. -დეა - გავიგე მისი ბოხი ხმა და გული ამიჩქარდა. ერთ ადგილას გავჩერდი და ნელა

შენს გვერდით სხვა ბიჭი არ დამანახო! (5)

ნერვებს მიშლიდა ის ფაქტი, რომ ალექსანდრე მიმორჩილებდა და ჩემზე მოქმედებდა. ნერვები მეშლებოდა, რომ ცხოვრებაში პირველად სიტუაციის კონტროლი არ შემეძლო. ნერვები მეშლებოდა, რომ ეს ხისთავიანი მომწონდა. იმწამს ყველაფერი ნერვებს მიშლიდა, ემოციების

შენს გვერდით სხვა ბიჭი არ დამანახო! (4)

„ღმერთო ჩემოო.. რა სიგიჟეა, ამას რატომ ვაკეთებ...“ - გავიფიქრე და ჩემს სულელურ საქციელზე გამეცინა. „ხისთავიანი მომწონს?!“ - დავსვი მორიგი შეკითხვა და სანაპიროს გასწვრივ დავიწყე სეირნობა. „თუ აქ არ დამხვდა, მაშინ აუცილებლად ვკითხავ ბიჭებს რა ხდება“

შენს გვერდით სხვა ბიჭი არ დამანახო! (3)

-რავი კიარა რაღაც ხდება ხო - გამეცინა მხიარულად. -ჰო... - მიპასუხა მორცხვად - აუ ძაან საყვარელია - დაამატა და კინაღამ იქვე ჩამადნა. -სიძე კაია, მომწონს - ენა გამოვუყავი და გვერდზე გავხტი სანამ რამეს გამომიქანებდა. -მე ის ბარმენიც მომწონს სასიძოდ -

შენს გვერდით სხვა ბიჭი არ დამანახო! (2)

-მოიცა მოიცა... ეგრე ნუ მიყურებ - მაშინვე დავარღვიე სიჩუმე და „დამნაშავე ფაქტზე გამოვიჭირე“, თან საჩვენებელი თითი ცხვირწინ ავუწიე. -როგორ? -ძალიან კარგად იცი როგორც -არ ვიცი - მხრები აიჩეჩა ისევ მხიარულ განწყობაზე მყოფმა და ოდნავ მოჭუტა თვალები.

შენს გვერდით სხვა ბიჭი არ დამანახო! (1)

-გაგრილდი? - მკითხა ბოხი ხმით და ახარხარდა. -იდიოტო! სხვა გასართობი ვერ იპოვე?! - შევუბღვირე გაცოფებულმა. -ვიფიქრე სცხელა და ცივი წყალი ესიამოვნებათქო - წარბები სასაცილოდ აათამაშა და გამეკრიჭა. -როგორც ხედავ არ მესიამოვნა! - მზის სათვალე მოვიხსენი

-ჩემი სვანი ბიჭი!

წარბშეკრული ვუყურებ გრძელ ეზოს, ფანჯრიდან. ჯიუტად არ ვინძრევი ადგილიდან, არადა მცივა. ცოტახანში, ეზოს ჭიშკარი იღება და ჩემი გული, ორმაგად ცემს. ჩემ ბიჭს, ხელში ყვავილები უჭრავს, იღიმის და მობუზული მოაბიჯებს , ქვაფენილზე. "სად იშოვა ყვავილები."

ბიჭი სახელად 66-33-XX (სრულად )

ქუხილი კი არადა არ ჩერდებოდა, უფროდაურო მეტად გრუხუნებდა... ტირილის ზღვარზე ვიყავი უკვე მისული. რომ ვაჩემ საბანი გადამხადა, ხმის ამოუღებლად დაწვა საწოლზე, საბანი გადაიფარა, ახლოს მოიწია და გულზე მიმიხუტა. აქამდეც გაგონილი მქონდა მისი გულის ცემა,

ბიჭი სახელად 66-33-XX (დასასრული)

ვგრძნობდი, რომ მოვწონდი ლილეს, რომ რაღაცას გრძნობდა ჩემს მიმართ, მაგრამ ასეთი სიტყვები? გაოგნებული ვუსმენდი, როგორ ყვებოდა თავისი გრძნობების შესახებ.. ხმას კი ვერ ვიღებდი. ღმერთია მოწმე, მინდოდა იმ წამსვე მეთქვა, როგორ ძალიან მიყვარდა, მაგრამ ვერ