აფროდიტას ბრალია(თავი მეოთხე)

დიმიტრი ისევ სახლში შებრუნდა. ნინემ აღმოაჩინა, რომ ბუჩქის კვლების დიამეტრი ძალინ ფართო იყო, ამიტომ თავისუფლად გაბობღდა დიტოს საძინებლის ფანჯრისაკენ, რომლიდანაც თითქმის ყველაფერი ცხადად და მკაფიოდ ჩანდა, მაღალი ბუჩქები სრულიად იზოლირებულს ხდიდა სახლს

აფროდიტას ბრალია(თავი მესამე)

მეორე ხელში დაჭერილი ჭიქიდან ცივი ლიმნის წვენი წვეთ-წვეთად ეღვრებოდა შორტებზე და მის წითურ თმაზე ათამაშებული, მზის ოქროსფერი სხივები უცნაურ ათინათს ქმნიდა. -ნინე!-დაუძახა დედამ. ფიქრებში წასული ნინე შეხტა, ჭიქა ხელიდან გაუცურდა და ზრიალით დაიმსხვრა

აფროდიტას ბრალია(თავი მეორე)

-რა გაღრიალებს შვილო!-ბლინების ჯამით გამოვარდა ქეთო. -რატომ არ მითხარი ასეთი კანფეტი შვილი თუ ჰყავდათ იმ ჩვენს შტერ ნათესავებს?!-ქაქანით ჩამოჯდა სამზარეულოს სკამზე. -რა კანფეტი?!-თვალები გადმოკარკლა დედამ. -რადა...-გოგომ ერთი ღრმად ჩაისუნთქა და მერე

აფროდიტას ბრალია(თავი პირველი)

ხალხი ჭიანჭველებივით ირეოდა, ყველა ჩქარობდა საქმის დროულად დამთავრებას და სახლში წასვლას. ერთ პატარა, კოპწია სახლში დიასახლის დიდი ამბავი გაეჩაღებინა, ხან ქურას დასტრიალებდა, ხან სალათს ჭრიდა, ხან თავის ქალიშვილს უყვიროდა: -როდის უნდა ისწავლო

ბედის ვარსკვლავის ბრალია (საინტერესო ფრაზები)

ისე გამიმართლა ის რომ შემიყვარდა ვან ჰაუტენ. სამყაროში არ დაგეკითხება, გატკინო თუ არაო, ბებერო, მაგრამ ის მაინც შეგვიძია ავირჩიოთ, ვინც გვატკენს. მე მომწონს საკუთარი არჩევანი. იმედი მაქვს მასაც მოსწონს თავისი. მომწონს ავგუსტუს მომწონს. გასი.

შოკოლადის ბრალია! (სრულად)

...ვერ ვიტყვი, რომ ნაგლი და თავშიავარდნილი გოგო ვიყავი ვცდილობდი ყველასთან საერთო ენა გამომენახა, არც გაჭირვება არ ვიცოდი რაიყო. მამა ადრე დამეღუპა, მაშინ 13 წლის ვიყავი, მართალია მამაჩემი ბოლო პერიოდში ალკოჰოლზე დამოკიდებული გახდა და შირად,როდესაც

ბედის ბრალია!(სრულად)

‘რამოდენიმე წამში შენი კარამელი იმ ქვეყნად წავა’ ოთახიდან გავვარდი,ყველაფერი ბრუნავდა,გული ისე მიცემდა მეგონა გამისკდებოდა მალე,ტელეფონზე ნომერი სულ ხელის კანკალით ავკრიბე,გამეთიშა,ნერვიულობისაგან ხელები გამიოფლიანდა და ძლივს ავკრიბე თავიდან

ბედის ბრალია!(დასასრული)

ყველაფერი დატრიალდა,ძალიან დიდ სიბრაზეს ვგრძნობდი ანას მიმართ,ძალიან გაბრაზებული ვიყავი,ხელები ძირს ჩამოვწიე და მუშტი შევკარი,ვგრძნობდი როგორ მიდუღდა სისხლი,ის ერთი იყო რომ ბავშვზე არაფერი მითხრა, მას არც უვლიდა,მასზე არ ზრუნავდა თითქოს ის არც

ბედის ბრალია!(14)

-გაჩერდი თორე გესვრი! -სასაცილოა!ვერ მესვრი! -გინდა დავრწმუნდეთ? -არაა საჭირო დარწმუნება ვერ მესვრი,არასოდეს გისროლია თან არამგონია იმ ქვეყნად ჩემი მკვლელობით სულ დამძიმებულს გინდოდეს წასვლა!

ბედის ბრალია!(13)

-არა. -აბაა სად იყო? -შეკვეთით მოიტანა ერთმა ბიჭმა,მეგონა შენ შეუკვეთე და გამოვართვი. -ჯანდაბა. -რახდება შვილო? აღარ მიპასუხია განყოფილებაში წავედი,გზაში ტელეფონს ვათამაშებდი,მანქანა დავატორმუზე და იმ ანონიმუსის მესიჯებში შევედი. ‘ვინ ჯანდაბა