დრო

რამხელა დრო გავიდა და მე ჯერ ისევ ამაზე ვფიქრობ, თურმე იმის დავიწყება უფრო ძნელია რაზეც ფიქრობდი, რომ ახდებოდა და არ ახდა, ვიდრე იმის რაც იყო და აღარასდროს განმეორდება. თუ სიკვდილის წინ მთელი ცხოვრება გაივლის ხოლმე თვალწინ,

იქნებ ნიშანია ან დრო შერიგების

ამდენი ხნის შემდეგ პირველად დამესიზმრე და აქაც დამეკარგე, ვფიქრობდი არავითარ შემთხვევაში არ შეწყდება თქო მაგრამ გამეღვიძა და პირველად ვიგრძენი საშინლად თავი გაღვიძებისას, არადა რანაირად უნდა ინანო ადამიანმა ახალი დღის დაწყება, მერე დიდხანს ვცდილობდი

მოვა დრო და გაიგებ

ვიცი, ალბათ არც კი ფიქრობ, რომ ვაგრძელებ შენზე წერას. თუ არ გეტყვი, შენ ვერ იგრძნობ, შენთვის მე ვაგრძელებ მღერას! ორი წლის წინაც მე გწერდი, ეს იცოდი ძლიერ კარგად, მაშინ გრძნობით ქუხდა მკერდი! ახლა ძველ გრძნობას სდევს მარდად!

სიყვარულის დრო " 4 ნაწილი "

-იმედი მქონდა ,რომ მოხვიდოდი_იმდენად ახლოს იდგა იოანე მის სუნთქვას ყელზე გრძნობდა.ადგილიდან ვერ მოახერხა დაძვრა.იდგა ერთ ადგილას მიყინული,თვალები დახუჭული ქონდა და მის სუნთქვას

სიყვარულის დრო " 3 ნაწილი "

ორი დღის განმავლობაში იწვა და არ ინძრეოდა,არც არაფერი უჭამია.მარია გვერდიდან არ სცილდებოდა,თაია იძწვა და დუმდა.ამ ორი დღის განმავლობაში ხმაც არ ამოუღია,იმდენად იყო მოცული წარსულის მოგონებებით რეალობას ვერ აღიქვამდა.ვერ ახერხებდა აღექვა რა ხდებოდა

სიყვარულის დრო " 2 ნაწილი "

- ნუ დამყვები_გაბრაზებული სწრაფად შეტრიალდა მისკენ,თაიამ ვერ მოასწრო შეჩერება და პირდაპირ ბიჭის მკლავებში აღმოჩნდა. - მინდა და დაგყვები,ჩემი ნება არის_ბიჭის გაბრაზებული თვალებისთვის ყურადღება არ მიუქცევია გაუღიმა და ხელი მისი სახისკენ წაიღო.

სიყვარულის დრო " 1 ნაწილი "

ზარის ღიკალზე ხელი არ აუშვია,ისე რეკავდა.არც აპირებდა ხელის აღებას.უბრალოდ არ შეეძლო,5 წუთის განმავლობაში ცდილობა,როგორმე თავი შეემზადებინა,იმისთვის რაც წინ ელოდა.თვალები გაფართოებული ქონდა,სადაც მხოლოდ შიშს ამოიკითხავდით.ხელები უკანკალებდა და სადაც

არ ჩერდება დრო

რამდენს ვცდილობ, უშედეგოდ ვერ ვაჩერებ დროს, საკუთარ თავს ვებრძოლები და ვერ ვუგებ ომს, და წარსული ყველაფრისთვის, პატიებას მთხოვს, ბოდიშს მიხდის იმისთვის, რომ ვეღარ ვუგებ ბრბოს

დრო გადიოდა

დრო გადიოდა, დრო ვეღარ სუნთქავდა ის წუხდა ამაზე და ჩუმად მოთქვამდა ცრემლები თვალებზე მღელვარედ დიოდა დრო ვეღარ ცოცხლობდა, ის მხოლოდ კიოდა.დრომ გული ატკინა ცოცხალს და დატანჯა მან მისი სული

დრო

წლები გავიდა, ჩვენ კი ისევ იქ და ისეთად დავრჩით სახეზე შეყინული ცრემლის ამარა, ვერა დააკლო დღეღამის ცვლამ ამ „ერთად ყოფნას“ თუმცა კი „ერთნი“ ღრმა თეზისად შეაკვდა გრძნობას.