ცხოვრება ეს ზღაპარი არაა. დასასრული

ფიზიკური: დარტყმა, ხელის ან წიხლის კვრა, სხეულის სხვადასხვა სახის დაზიანება და ა.შ. ვერბალური: დამცინავი სახელით მიმართვა, სიტყვიერი შეურაცხყოფა, ჰომოფობიური და რასისტული გამონათქვამები. ფარული/შენიღბული ბულინგი: რთული მისახვედრია როდის ხორციელდება.

ეს გრძნობა ხომ ომია

არეული გონებით,დაბინდული აზრებით, ზოგჯერ ლაღი ღიმილით, მოკაშკაშე თვალებით. ცხოვრებაც ხომ ომია, ათას გრძნობით აღსავსე?! ზოგჯერ ძირში ეცემი, ზოგჯერ ცაში ფარფატებ.

ცხოვრება, ეს ზღაპარი არაა. (თავი1)

გამარჯობა... ჩემი ძველი გვერდის პაროლი დამავიწყდა. ამიტომაც ახალის გაკეთება მომიწია. ეს ისევ ის სამი თავია. ეხლა ახალს ვწერ უფრო დიდსა და საკმაოდ კარგად ალბათ. გთხოვთ ვისაც წაკითხული არ გქონდათ წაიკითხეთ

ცხოვრება, ეს ზღაპარი არაა. (თავი4)

„თვალებში შემომხედეთ, მითხარით რას ხედავთ? ეგეთი რა დაინახეთ?! თქმას, რომ ვერ ბედავთ... ფიქრს ვერიდები, შორს მივყავარ ფიქრებს, ტკივილი რომ მოვიშუშო ვიყენებ რითმებს.

ცხოვრება, ეს ზღაპარი არაა (თავი3)

გამარჯობა ისევ და ისევ მე. ძალიან მწყინს, რომ ვერ ვხედავ ჩემს ნაჯღაპნზე კომენტარებს,ასე მგონია არ მოგწონთ.გთხოვთ როცა წაიკითხავთ ერთი კომენტარი მაინც დამიტოვეთ მოგწონთ თუ არა თქვენ ის. გთხოვთ. ღირს გაგრძელებად?

ცხოვრება, ეს ზღაპარი არაა (თავი 2

ნატა!.. ნატაა!!! არ გესმის რომ გეძახი? - მესმის ლიკას ხმა, ადამიანის, რომელიც ყველაზე ღვარძლიანი და არაადამიანი მთელს სკოლაში -.გისმენ?! რა ხდება? რაგინდა?! -რა მინდა?! ჰაჰ შენიდან რა ჯანდაბა უნდა მინდოდეს? ვინ ხარ რომ შენიდან რამე მინდოდეს? არც

ცხოვრება, ეს ზღაპარი არაა (თავი 1)

იყო რა, იყო ჩვეულებრივი სიმახინჯითა და ნიჭიერებით გამორჩეული გოგონა. 1.76სმ-ის სიმაღლის 96 კგ-ის. წითელი, ძალიან ძალიან წითელი თმითა და თაფლისფერი თვალებით. თვალებზე ჩვეულებრივად დაკოსილი სათვალით და ხელში მუდამ ბევრი წიგნებით. ბავშვობიდანვე მსუქანი

ეს რეალობაა? (თავი 4)

საღამოს კლუბში კარგად გავერთეთ. ისევ ბევრი დავლიეთ. -ალეეექს. გაწელილად ვთქვი და ალექსანდრეს ჩამოვეკიდე. ალექსანდრემ გაკვირვებულმა დამხედა და ინსტიქტურად წელზე ხელი შემომხვია, იმის შიშით, რომ სადმე არ ავყირავებულიყავი. -შენთვის მითქვამს რომ ძალიან

ეს რეალობაა? (თავი 3)

დილას თავის ტკივილით გავიღვიძე. ყველას ერთ ოთახში ჩაგვძინებია. საოცარი სანახავები ვიყავით: დემეტრეს მაგიდის ქვეშ ეძინა, ბოთლჩახუტებულს; სალომე ირაკლის აწვა; მე კი მუცელზე ვიწექი, ფეხები თეაზე მდებია, თავი კი რბილად მედო. პირზე ხელი მოვისვი და ოდნავ

ეს რეალობაა? (თავი 2)

მისკენ გავიწიე, რომ ჩანთა ამეღო, მაგრამ ხელი მაღლა აწია და ვეღარ მივწვდი. -ჩანთა დამიბრუნე. თითის წვერებზე ავიწიე და ეშმაკურად მომღიმარ ალექსანდრეს თვალებში ახლოდან ჩავხედე. მისი მუქი ყავისფერი თვალები კლუბის სიბნელეშიც ელვარებდნენ. მან მკლავში ხელი