უსასრულობაში დაკარგული ( თავი 5)

დილით გაბრუებული თავით მივიდა , ისევ თავის ადგილას. ერთი სული ქონდა აქციები დასრულებულიყო , აღარ შეეძლო ამდენი არეულობის ყურება. - რა გჭირს რა გამოუძინებელი სახე გაქვს_ კითხა იქვე მდგაარმა რიგითმა პოლკოვნიკმა

განთიადი (მეშვიდე თავი)

მიუახლოვდა ქალს, ჩამოუსვა ლოყაზე საჩვენებელი თითის ზურგი. მოწმინდა ცრემლი, სიხარულს და მადლიერებას რომ დაედინათ ქალისთვის. გაუნაწილა გულში მყოფი, ყველაზე დიდი გრძნობა.

უსასრულობაში დაკარგული ( თავი 4)

ძალიან გაუჭირდა დილით ლოგინიდან თავის აწევა და წამოდგომა, ყველაფერი სტკიოდა , ფიზიკურ ტკივილზე მეტად სულიერი ტანჯავდა, ხალისს ვეღარსად და ვერაფერში ხედავდა, ახლა ცხოვრება მისთვის ერთ შაურადაც კი არ ღირდა.

კიტის (თავი X)

-შენი სტუმრობის შემდეგ, კატერინას სახლიდან ნივთები გაქრა! - კიოდა ნინო. მე სხეულში ელვამ დამიარა და ელენეს დავეყრდენი. -რა ნივთები, ვერ გავიგე, ყველაფერი რატომ გადმომიყარე? - კიტი ასეთი დაბნეული აქამდე არასდროს მენახა. -იმიტომ რომ ნივთებს ვეძებ,

უსასრულობაში დაკარგული (თავი 3)

თითქმის ყოველ დღე სტუმრობდა გოგონა კაფესა და ეკლესიას, და მაშინ როცა ეს არ ხდებოდა მამაკაცს გული გამალებით უცემდა, ისე რომ თავადაც ვერ ხვდებოდა ვის ელოდა ან რისთვის ? მოსწონდა გოგო ? არა არ მოსწონდა , თუმცა ინტერესს იწვევდა

განთიადი (მეექვსე თავი)

-ლუკა, ეგრე ნუ მიყურებ. -სხვანაირად როგორ შემოგხედო?! -ანუ, ყველას მასე უყურებ?! -არ მითქვამს მე ეგ, შენ ვერ გიყურებ სხვანაირად.

კიტის (თავი IX)

-გიორგი, გიორგი, - თავი დანანებით გააქნია კიტიმ მაშინ, როცა თავადის მზერამ მის მკერდამდე ჩააღწია და შეჩერდა, - ცოლს რომ მოიყვან, მერე სადღა შეჩერდები? -არავინ გასწავლა, რომ ოჯახის საქმეში არ ერევიან? - კბილებში გამოსცრა მას. -ელენე ჩემი ოჯახია, -

ჩაკეტილი სივრცე 24 თავი

აღელვებული გავედი ქუჩაში და პირდაპირ იმ მანქანისაკენ წავედი რომელმაც ფარები ამინთო წამიერად.

ცივი თვალები (მეცხრე თავი)

ერთმანეთის სხეულის ყოველი უჯრედი გვიყვარდა. ჩემში მყოფს ვაღმერთებდი. ალბათ სიცოცხლის განმავლობაში, პირველად, ფეხებზე მეკიდა ყველა მეზობელი, გამვლელი, გამგონი. სიგიჟემდე ვკიოდი. ყველა გრძნობას ვათავისუფლებდი. საკუთარ თავს უფლებას ვაძლევდი, ჩემივე

ოიზისი(V თავი)

- არ ადგები? გადავხტეთ თორემ ან დავიწვებით ან მზის დარტყმას მივიღებთ. -მე უკვე მივიღე. ქეთი სიცილით უყურებდა, უკვე ორივე თვალი გაეხილა. -რა? -შენ მე წეღან დამარტყი. -შეშლილო ბავშვო.