უჟმური და დარტყმული ( თავი მეთორმეტე )

-როგორ ხარ ? რა გჭირს ? რამე გინდა ? თავი გტკივა ? ცუდად ხარ ? ... - კითხვების კორიანტელი მომაყარა და თავზე ფერება დამიწყო . -კარგად ვარ, უბრალოდ შხაპის მიღება მინდა . - ჩავიბურტყუნე და ის , ის იყო უნდა ამდგარიყავი რომ ვიგრძენი ალექსანდრეს ტორები

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (11 თავი)

სახლში შევდივართ. მისაღებში ჩვენი მშობლების წინ ჩვენგან ზურგს უკან ვიღაც გოგო ზის. ის ბრუნდება. ატირებული ლიკა სანდროს უყურებს. მის დანახვაზე ვერც მე ვიკავებ ცრემლებს -ყოჩაღ სანდრო. -მხოლოდ ამას ვამბობ და ჩემი ოთახისკენ მივდივარ. -სად მიდიხარ?

მსოფლიო სხვა თვალით (თავი მესამე)

მსოფლიო სხვა თვალით ჩემი პირველი სათავგადასავლო მოთხრობაა , თქვენ პატივად გხვდათ იმოგზაუროთ უბრალო სახანძროს უფროს ნიკ ჯოუნსთან ერთად რომლის თვალწინ მსოფლიო შეიცვლება ერთი ვირუსის გავრცელებით, ნიკი იწყებს დღიურის წერას და თქვენც თან მოსდევთ მის

მაბედნიერებ! (14 თავი)

როგორც კი საავადმყოფიში მივედი მანქანიდან გადმოვედი და შენობაში მისაღებში მჯდომ გოგონას ნერვიულად ვკითხე ალექსანდრე ქავთარაე რომრლ პალატაში იყო. -თქცენ ვინ ბრძანდებით? -მიდი ცოლი -ბოდიშით მაგრამ ვერ შეგიშვებთ. -როგორ თუ ვერ შემიშვებთ საით არის

ნამდვილი სიყვარული (თავი 4)

როდესაც გონს მოვედი, მყუდრო პატარა ოთახში აღმოვჩნდი, თავი საშინლად მტკიოდა, სად ვარ? ან ვინ მომიყვანა აქ? უამრავი კითხვა მიტრიალებდა თავში როდესაც ოთახის კარები გაეღო, და შემოვიდა ის <3 შევცბი, არვიცოდი რა მეთქვა ან რა მექნა, უბრალოდ გავშეშდი და

ყველაფერი სვანეთში დაიწყო (1თავი )

მე ვარ ნია დარასელია 17 წლის აბიტურიენტი ჩემი ოცნებაა სამედიცინოზე სწავლა . გარეგნობა დიდი არაფერი თაფლისფერი თვალები საშუალო სიმაღლე და წაბლისფერი თმა . მშობლები დედა ანა დოლიძე 34 წლის მამა ლევან დარასელია 36 წლის . მეგობრებს რაც შეეხება

უცხო ქალის ცრემლი 15თავი

უფალო გაბარებ ჩემს გამოფიტულ სხეულს და დაცარიელებულ გულს,შენ ხომ ჩვენი,ყველასი მამა ხარ,ყველა გიყვარს და ყველას პატრონობ.შენ ხომ ყველა დაცემულს უდგეხარ მხარში.რა გავაკეთო,რომ ჩემი ლოცვა შეისმინო უფალო,მაგრამ მე დავაშავე და უნდა დავისაჯო,ეს ჩემი

მივედი, ვნახე შევიყვარე (თავი მეორე)

დავამუღამე რომ ისიც მაგარი დაექსტაზებული იყო, ამ ქვეყანაზე არ იყო. ვიცეკვეთ, ვიგიჟეთ, ერთად დავლიეთ ბარისტოიკაზე, მიმტანი მაგის მეგობარი იყო, მითუმეტეს ორივეს რო გაგვიხსნა ლაპარაკი დავიწყეთ გიჟებივით, კაროჩე როგორც არი ხოლმე რა ბედნიერების ზენიტში

დაუმორჩილებელი (თავი 17)

რა სხვაობა ცხოვრებასა და არსებობას შოროის ? ძალიან დიდი მაგრამ ზოგჯერ ცხოვრება რომ არსებობას ემსგავსება და ხშირად არსებობაში გადადის ესაა ადამიანის ყველაზე დიდი ტრაგედია . ამასობაში ისე გადის დრო ვერც კი ვხვდებით. ხან წარსულში ხარ ჩარჩენილი ხან

სკოლა (თავი 7)

სკოლაში სიარული უფრო მიხაროდა, აღარც გაკვეთილები მეჩვენებოდა ძალიან უაზრო. ერთი სული მქონდა როდის დაირეკებოდა ზარი რომ დერეფანში გავსულიყავი და თემო მენახა.