სადღაც შორს... მთებში თავი 13

ისევ წარსული გაახსენდა. თითქოს ეს იყო მისი ბედი. ყველა გარბოდა მისგან. თითქოს კეთროვანი ყოფილიყო. მითუმეტეს იმის მერე რაც თავის ამბების შესახებ მოუყვა ბიჭს. ათასი ფიქრი აერია თავში და ისე აიბურდა რომ ბოლო არ უჩანდა. ფიქრობდა რომ ბიჭი გაურბოდა და

ლონდონიდან ჩამოსულები თავი 3

უკვე 1:30 იყო ვიღაც მანქანით მოვიდა ფანჯრიდან გავიხედე და რას ვხედავ იოანე დემე ლაშა და ალექსანდრე ოთხივე სმოკინგებში გამოწყობილები, მე ზევით ვიყავი და ქვევით ჩასულს ისინი შემოსულები იყვნენ და ყველას ყურადღება მიიქციეს -ჩემი იუბილარი გოგოო

შეცდომით მოტაცებული (თავი 1)

სამსახურიდან დაღლილი გამოვიდა. მიუხედავად ამისა ფეხით გაუყვა ქუჩას. გარეთ თოვდა და ამის გამოტოვება ნამდვილად არ სურდა. გზები გაყინული რომ არ ყოფილიყო, დიდი სიამოვნებით გაიხდიდა მაღალქუსლიანებს და ფეხშიშველი გააგრძელებდა სიარულს.

მ.ი.(თავი 5)

-მე მინდა,ქორწილზე ათასი საზრუნავია,1თვეში რას მოვასწრებთ წესიერად?მინდა,რომ ყველაფერი უმაღლესს დონეზე იყოს,არ მინდა ტყუილად დავხარჯოთ დრო,თორემ მოგვიწევს შემდეგ თავ-პირის მტვრევა ყველაფერზე.-ჩემი ტიპიური პატარძალი ვინ არისო?-ღიმილით აკოცა ტუჩზე

მოულოდნელი შეჯახება თავი 5

მე და ლიზიკო დილიდან თოვლში ვთამაშობდით, თოვლის ბაბუც გავაკეთეთ სტაფილოს ცხვირით და თავზე ნათელას ძველი ჯამი ჩამოვაცვით. -ქეთა შემოდით გაცივდებით! -თოვლის კარგი დეაკო შემოვდივართ თოვლის ბაბუს ბოლო შტრიხად ცოცხს ვაჭერინებთ და სახლში სირბილით

სვანეთში გამომყევი (თავი 7)

-დღევანდელის მერე არ ვიცი კიდევ როოდის გნახავ..მივივარ მამა,გერმანიაში მივყავარ შენ ძმას..მაპატიე რომ გადანაშაულებდი..მაპატიე..მიყვარხარ მმამა..და ძალიან მენატრები მშვიდობით უბანო..ნახვამდის თბილისო..ნახვამდის საქართველო..მე მივდივარ..გტოვებთ..სხვა

ცინიკოსი (თავი 1 )

არ ვიცი როდის შეიცვალა ყველაფერი უარესობისკენ,ერთბაშად მოხდა ყველაფერი თუ ეტაპობრივად,მაგრამ ფაქტი ერთია,ყველაფერი მშობლების გარდაცვალების შემდეგ დაიწყო.მაშინ არც ისე პატარა ვიყავი,მერვე კლასის მოსწავლეს უკვე კარგად მქონდა გააზრებული რომ მშობლების

ლონდონიდან ჩამოსულები თავი 1

-დილით თკოს (ჩემი დაქალის)განწირული ყვირილი მესმის რომ ავდგე, მაგრამ როგორც ყოველთვის მხარს ვიცვლი და ძილს ვაგრძელებ, ისიც გაჩუმდა მაგრამ მისი ასეთი დუმილი ავის მომასწავლებელია, ეს გავიფიქრე და ყინულივით ცივი წყალი ამ შუა აპრილში მესხმება თავზე მეც

სადღაც შორს... მთებში თავი 12

ჯერ უყურებდნენ როგორ კინკლაობდნენ თამუნა და დათა. მერე რომ მიხვდნენ რომ მათ შორის ზავი დაიდო იქაურობა დატოვეს და გარეთ გავიდნენ. ქუჩას მიუყვებოდნენ სეირნობით. თავიდან ორივე დუმდა. თითქოს საუბრის დაწყებას ვერც ერთი ბედავდა. ორივე ხვდებოდა რომ რაღაც

პირადი ნარკოტიკი (თავი 2)

უკვე 6 საათი იყო, მზე ოდნამ ციცციმებდა რომ ჩაგვეძინა... მაგრამ დილით მალევე დაახლოებით ცხრის ნახევარზე გაგვეღვიძა.... ნუცას დავემშვიდობე და სახლში წამოვედი... მალევე მივედი სახლში... კარზე დავაკაკუნე და მალევე ფეხის ხმაც გავიგე.... კარი გაიღო