თამაში თავი 3

ნუკრი! ნუკრიმ კიბეები ამოიფრინა და ქოშინით ამოილუღლუღა -რა რამოხდა? ჰა? -ნახე ოთახი ღიაა შიგნითთ რახდება? ნუკრიმ შეიხედა და გაკვირვებით შემომხედა... - მაკა არაფერი ხდება... ისეთია როგორიც იყო... შემოდი

თამაში თავი 2

გულგახეთქილი ვიფართხუნებ ტანსაცმელს და ოთახის ფლოსტებით გავრბივარ გარეთ... მანქანაში ვხტები და ნამდვილ გიჟს დამსგავსებული მივემართები მეიდანზე... თმა გაჩეჩილი თვალებ ჩაწითლებული და თანაც ჩუსტებით... მეცინება მაგრამ ახლა სიცილის დროა?! მანქანას

თამაში თავი 1

ისტორია რომელსაც მე მოვყვები ნამდვილად არ არის სასიამოვნო წასაკითხი თუმცა ბევრი ფიქრის შემდეგ მაინც გადავწყვიტე დამეწერა... ამაზე შეიძლება ბევრმა ილაპარაკოს ბევრმა გამაკრიტიკოს და ბევრმაც გმირად ჩამთვალეს მაგრამ მთავარია რომ ძლიერი ვარ! მთავარია რომ

თამაში (ნაწილი 7)

საავადმყოფოში უმისამართოდ დავდივარ, კესის ისევ ძინავს და მის სანახავად არ გვიშვებენ. მინდა რომ ვნახო, ვნახო და ყველაფერი ვუთხრა. მინდა ვუთხრა რომ სულელი ვიყავი, და რომ მისით ვამაყობ. მინდა რომ ყველაფერი ვუთხრა, მაგრამ სამწუხაროდ ამას ვერ ვახერხებ.

თამაში (ნაწილი 6)

რამდენჯერმე ვახამხამებ და გამოსახულებაც სწორდება. ვხედავ თეთრ კედლებს და ჭერს, პალატაში ვარ. ამას მედიკამენტების მკვეთრი სუნი და საწოლის გვერდით მყოფი მონიტორის სუსტი წრიპინიც ადასტურებს, ჩემზე მიერთებულ სადენებზე რომ არაფერი აღარ ვთქვა. -გაიღვიძეთ?

თამაში (ნაწილი 4)

სტადიონის გარშემო ხეებია, იმის გვერდით კი სკამები, და ღობე. ფრენბურთის სტადიონს კი საწყობი ეფარება. გასასვლელისკენ ვიყურები, იქამდე ცოცხალმა და უვნებელმა უნდა მივახწიო, ვიცი რომ ლიდერი მიტოვებულ შენობაში იქნება. საათს ვუყურებ, რომელიც შუშის მინიდან

თამაში (ნაწილი 3)

თვალებს ფრთხილად ვახელ და ვცდილობ რომ ბუნდოვანი ფიგურები გავარჩიო. -ნახე, პრინცესას გაუღვიძია. -მესმის დამცინავი ტონი, შემდეგ კი რას ამბობს ვეღარ ვიგებ, რადგან კონცეტრაციას ვკარგავ და ხელისკენ ვიყურები, სადაც მაჯაზე ტატუს მიკეთებენ.

თამაში (ნაწილი 2)

ნელი ნაბიჯებით დავდივარ და გარშემო ხალხს თვალს ვარიდებ, არა იმიტომ რომ რამე დავაშავე და მრცხვენია, უბრალოდ აღარ შემიძლია მათი შესაცოდი სახეების დანახვა. კარიდორი ჩვეულებრივთან შედარებით ჩუმია და ნაკლებად ხმაურიანი, მაგრამ ამ დამაყრუებელ სიჩუმეშიც კი

თამაში (ნაწილი 1)

როცა თამაშში გიწვევენ, უარს ვერ იტყვი, თორემ მოგკლავენ. როდესაც თამაში იწყება, უკან ვეღარ ბრუნდები. თამაში მანმადე გრძელდება, სანამ მას არ იპოვი, ან არ მოგკლავენ. თამაშში მხოლოდ ორი გზაა, მოკვდი ან მოკალი. როგორც არ უნდა ცადო სხვა გზას ვერ იპოვი.

თამაში მუსიკის წესებით (სრულად)

დეკემბრის სუსხიანი საღამო იდგა თბილისში. ვერ გაიგებდი როგორი ამინდი იყო, თან წვიმდა, თან თოვდა, ყველა სიკეთესთან ერთად ქარიც ქროდა. სახლიდან გამოსულ, 16-17 წლის, ბეჭებზე გიტარა მოკიდებულ ვაჟს უსიამოვნოდ გააჟრჟოლა, აშკარად ამინდის შეუფერებლად ეცვა.