დღე მეშვიდე

დღე არ იყო ისეთი, როგორიც უნდა ყოფილიყო. ახსნა იმისა, თუ როგორი იყო, შორს წაგვიყვანს. ზოგისათვის ჩვეულებრივი, ნაცრისფერი და არაფრით განსაკუთრებული. მისაღებში მჯდარი ექთან-მდივანისათვის ალბათ ეს დღეც ჩვეულებრივი იყო, როგორც სხვა დანარჩენი. ის ისევ

ძალით გათხოვილის დაკარგული და ისევ დაბრუნებული სიყვარული (თავი

ილიამ ხელები ლოყაზე მომკიდა და მითხრა. -ლიზა,ყველაზე მეტად შენი დაკარგვა არ მინდა.მაგრამ,რა ვქნა?არ მაძლევ საშვალებას რამე გავაკეთო. -უნდა დავნებდეთ ილია. -ჩვენ ხომ ახლა დავიწყეთ ურთიერთობა? -ხო მაგრამ,ბედი არ ვყოფილვართ ერთმანეთის. -ამას ნუ ამბობ

უკუღმართი ბედი... [თავი მეშვიდე ]

-მზად ვარ.!_სამზარეულოში შესულმა რუსკას და დანიელის წინ დატრიალდა.. მართლაც, რომ ღირდა ამდენხანს სარკის წინ ტრიალი.. -მეტად ვერ გადაიპრანჭე?_მისიტ მოხიბლულმა დანიელმა ხაზი გაუსვა სახის კონტურებს და ეჭვნარევად აათვალიერა. -ამას ნუსმენ შენ, ძალიან

გენერალი (მეშვიდე თავი)

**** კარებში იმედგაცრუებული კეკე იდგა და უყურებდა მიშკას რომელსაც 1 თვე უმისოდ თვალებზე დასტყობოდა , თმებში ჭაღარა შერეოდა რომელიც არა წლებს არამედ წუთებს მოეტანა, თითქოს ყოველი თმის ღერის გათეთრება დაინახაო ისე შეაკანკალა ,

შურისძიებისთვის... (მეშვიდე თავი)

ლოგინზე ეგდო,და ხელებს ბალიშზე ძლიერად ურტყამდა.ასე ღამის 2-3 საათი იქნებოდა,კარები ფრთხილად რომ გაიღო,და სილუეტი ნელი ნაბიჯებით მოუახლოვდა საწოლს.-რატომ არ გძინავს? უკვე გვიანაა-ხრიწიანი ბარიტონი მოესმა ზურგს უკან,და ღრმად ამოისუნთქა,საწოლიდან

უკუნეთს უხდება რითმა (მეექვსე და მეშვიდე თავები)

-იცი, სანდრო მე არ მახსოვდა... -ვიცი, არც მე. დილით შემახსენა დედაჩემმა. ცოტა ხნით ორივე გავჩუმდით. უხერხული სიჩუმე იყო, მასთან თავს კი არასდროს ვგრძნობდი უხერხულად, თითქოს ჩემი სიბნელის ნაწილი იყო, არაფერი სხვა, არაფერი უცხო.

მებრძოლი (თავი მეშვიდე)

დილის 9საათზე ტატა უკვე ლილუსთან იყო.გოგონებმა სწრაფად დალიეს ცივი ყავა დასაყიდლებზე წასასვლელად მოემზადნენ. -ლილუ ის უცნობი მწვანეთვალებამოგწონს?(ტატა) -ტატუსი სიმპათიური ბიჭია არაუშავს(ლილე) -რა არაუშავს გოგო მაღალია, ულამაზესი თვალებით,ათლეტური

ეშმაკი და ანგელოზი მეშვიდე თავი

ყველა უბედურება მე როგორ უნდა დამემართოს. ზოგჯერ ჩემს თავს დავცინი ხოლმე რა უბედური ხართქო. რაც კი უბედურება არსებობს მთელს ქვეყანაში ყველაფერი მე მეხება. ერთადერთი ბომბი არ დამცემია თავში და არც გამიკვირდება ახლა რომ დამეცეს. უი გადავრჩი რა

მეშვიდე ნოტი

თითებში ძალა ემატება, მეტი სიმძლავრით ეხება კლავიშებს, კიდურებს ვერ იმორჩილებს და კიდევ უფრო მეტი ეშლება. თითქმის შეუძლებელი ხდება, რომ თვალი ზედმიწევნით ადევნო მას, თუ, როგორ ეეხება თეთრს, მერე შავს.. ორივეს. და ერე ისევ, შავს...

სიძულვილიდან სიყვარულამდე...(ერთი ნაბიჯია)(თავი მეშვიდე)

იდგა ორისხეული ერთმანეთზე აკრული და ჰორიზონტს გასცქეროდა..ერთს უზომოდ უყვარდა მეორე,მეორე კი გაურკვევლობაშია...ცისფერ ცაზე მზე უკვე ლამის ღრუბლებში ჩამალულიყო.იდგა ორისხეული ერთმანეთზე აკრული და ჰორიზონტს გასცქეროდა..ერთს უზომოდ უყვარდა მეორე,მეორე